Volg ons op facebook
|
< terug
probeer niet te lopen voor je kan gaan
Er gebeuren dus toch nog mirakels. Mijn man, de absoluut niet nieuwe man, die nooit ofte nimmer aspiraties betoonde tot enige scheppende activiteit in de keuken, kookt tegenwoordig !!!!
Nee, het is niet mijn jarenlange frustratie noch mijn opgekropte jaloezie ten opzichte van vriendinnen die wel beschikten over een culinair actieve man, noch ontevredenheid over de kookkunst van ondergetekende, maar volgens mij en hoogstwaarschijnlijk een wijziging in zijn hormonenstelsel of een plots opgedoken gen dat drager is van onvermoede talenten, dat hem plotsklaps deed overgaan tot actie achter het fornuis.
Het begon enkele weken geleden met een aarzelende poging tot het bereiden van een rasechte Belgische tomaat-garnaal. Door mijn enthousiaste reactie (ik geef toe, enige overdrijving was aan de orde, geheel en al in mijn eigen belang) aangemoedigd besloot hij algauw om zich ook een keer aan een heerlijk verse à la minute bereide steak tartaar te wagen. Mijn reactie was zo mogelijk nog uitbundiger, en eerlijk is eerlijk, daarvoor hoefde ik niet eens te acteren, want het was lekker, erg lekker zelfs.
Nadat hij deze 2 kunstjes een aantal keren herhaald had voor alle mogelijke vrienden en familieleden, besloot manlief dat het nu toch tijd werd om aan de warme bereidingen te beginnen.
En zo kreeg ik vorige vrijdag op mijn werk een mailtje met het menu van de dag : griet gebakken op zijn velletje, aardappelpuree, huisgemaakte tartaarsaus en salade. Geweldig initiatief en mits hier en daar een kleine aanwijzing en een noodingreep (dat je pannen met vis erin goed in de gaten moet houden of je krijgt verkoolde vis had hij nog niet goed begrepen) van mijnentwege alweer een geslaagd gerechtje.
Nu wordt het tijd voor een kleine opmerking in de kantlijn. Mijn man is eerder ambitieus aangelegd en dus werden meteen de grote middelen ingezet. Lees : peterselie snijden met een gigantisch koksmes, evenals ajuin en andere smaakmakers, die door ondergetekende behandeld worden met de hulpmiddelen die daarvoor uitgevonden werden, zoals daar zijn het peterseliemolentje en de ajuinhakker. Niet dus voor mijn man. Ik werk liever met een groot mes…sprak hij onvervaard.
Vorige zaterdag : ten behoeve van de frietjes die we op zondag wilden bakken voor ons voltallige kroost zou mijn eigen Piet Huysentruit nogmaals zelf tartaarsaus bereiden. Ik opgewekt, want zo'n kokende man is toch wel best een hele verbetering, naar de winkel. Alle boodschappen afgewerkt en met een gerust gemoed terug naar huis. Om daar verwelkomd te worden door een bleke echtgenoot, die met een groen lachje de wijsvinger van zijn linkerhand opsteekt. "Kijk eens sjoe"…
Iets te enthousiast het grote mes gehanteerd bij het hakken van de peterselie, en oeps : stukje vinger weg, evenals de helft van de nagel. Huiverend en griezelend neem ik nota van het verhaal, en slik op tijd de voor de hand liggende verwijten in. Had je maar…
Omdat de vinger een half uur later nog steeds onrustbarend bloedt, stuur ik hem naar de huisartsenwachtpost in de buurt, waar de dokter vaststelt dat er warempel een slagadertje over is. Gelukkig weet de man van aanpakken en wordt de bloeding gestelpt. Manlief terug thuis met een verband om zijn vinger, dat je doet vermoeden dat er minstens een amputatie heeft plaatsgevonden.
's Avonds kijken we naar het zoveelste kookprogramma en zien de kok van dienst deskundig aan het werk met een groot mes. Opmerking van mijn man : "als ik dat mes zie, krijg ik de kriebels"…
Misschien voortaan toch maar het peterseliemolentje ?
feedback van andere lezers- MarieChristine
Mooi en met de nodige humor geschreven. Hopelijk heeft hij nog zin in koken als zijn vinger genezen is.
silvia: ik heb er goeie moed in M-C :-)
dank voor 't lezen en je reactie
groetjes - Wee
Had je 'had je maar ... ' uitgesproken, had je
het voortaan kunnen vergeten, denk ik :)
Graag gelezen en beterschap!
silvia: dat denk ik ook :-)
dank voor 't meeleven, de vinger is ondertussen al heel wat beter
groetjes - Mistaker
Leuk! Mijn vriend vindt het ook prettig om in de keuken bezig te zijn. Komt goed uit want ik haat het!
Ons kroost is overigens goed hoor, niks onze.
Groet,
Greta
silvia: dank je Greta, volgens mij is het ook ons kroost :-)
groetjes - ERWEE
voor ons voltallige kroost = onze
Eerstdaags ook op tv? Verwittig mij op tijd!
silvia: dank voor je reactie Erwee, ik zal je op tijd verwittigen :-)
groetjes - Dora
Die truuk: krom je vingers als een schild, snijdt langs je nagels, zorgend dat je je duim niet in de weg zit... die vertellen koks wel bij de kookles, wellicht is dat wel wat voor je man? Van vrouwlief neemt men vast veel minder aan, haha...
silvia: wel, hij dacht dus dat hij die truuk al perfect onder de knie had, niet dus...haha
dank voor 't lezen Dora
groetjes - koyaanisqatsi
Edoch. Kan de besten overkomen. Mijn broer was kok van beroep en mikte ooit een vingertopje van een vinger (dat wonderbaarlijk weer werd aangenaaid door een bekwame dokter). Broerlief heeft nadien nog jaaaren, tot aan zijn pensioen, als kok met het keukenmes gezwaaid zonder enig noemenswaardig krasje op lijf en leden te maken. Dus...
;-)
silvia: dat zal ik maar niet aan mijn man vertellen, of misschien toch, als troost ? jij ook bedankt voor 't lezen en groetjes ! - Pake
probeer niet te lopen voor je kan gaan
kijk naar ***
door silvia
Er gebeuren dus toch nog mirakels. Mijn man, de absoluut niet nieuwe man, die nooit ofte nimmer aspiraties betoonde tot enige scheppende activiteit in de keuken, kookt tegenwoordig !!!!
Nee, het is niet mijn jarenlange frustratie noch mijn opgekropte jaloezie ten opzichte van vriendinnen die wel beschikten over een culinair actieve man, noch ontevredenheid over de kookkunst van ondergetekende, maar volgens mij en hoogstwaarschijnlijk een wijziging in zijn hormonenstelsel of een plots opgedoken gen dat drager is van onvermoede talenten, dat hem plotsklaps deed overgaan tot actie achter het fornuis.
Het begon enkele weken geleden met een aarzelende poging tot het *** volgens de regels van de kunst bereiden van een Belgische tomaat-garnaal. Door mijn enthousiaste reactie ***aangemoedigd (ik geef toe, enige overdrijving was aan de orde, geheel en al in mijn eigen belang) besloot hij algauw om zich ook een keer aan een heerlijk verse à la minute bereide steak tartaar te wagen. Mijn reactie was zo mogelijk nog uitbundiger, en eerlijk is eerlijk, daarvoor hoefde ik niet eens te acteren, want het was lekker, erg lekker zelfs.
Nadat hij deze 2 kunstjes een aantal keren herhaald had voor alle mogelijke vrienden en familieleden, besloot manlief dat het nu toch tijd werd om aan de warme bereidingen te ***beginnen. En zo kreeg ik vorige vrijdag op mijn werk een mailtje met het menu van de dag : griet gebakken op zijn velletje, aardappelpuree, huisgemaakte tartaarsaus en salade. Geweldig initiatief en mits hier en daar een kleine aanwijzing en een noodingreep van mijnentwege (***je moet pannen met vis erin goed in de gaten houden of je krijgt verkoolde vis had hij nog niet goed begrepen), alweer een geslaagd gerechtje.
Nu wordt het tijd voor een kleine opmerking in de kantlijn. Mijn man is eerder ambitieus aangelegd en dus werden meteen de grote middelen ingezet. Lees : peterselie snijden met een gigantisch koksmes, evenals ajuin en andere smaakmakers, die*** normaliter door mij behandeld worden met de hulpmiddelen die daarvoor uitgevonden werden, zoals daar zijn het peterseliemolentje en de ajuinhakker. Niet dus voor mijn man. Ik werk liever met een groot mes…sprak hij onvervaard.
Vorige zaterdag : ten behoeve van de frietjes die we op zondag wilden bakken voor ons voltallige kroost zou mijn eigen Piet Huysentruit nogmaals zelf tartaarsaus bereiden. Ik opgewekt, want zo'n kokende man is toch wel best een hele verbetering, naar de winkel. Alle boodschappen afgewerkt en met een gerust gemoed terug naar huis, *** om daar verwelkomd te worden door een bleke echtgenoot, die met een groen lachje de wijsvinger van zijn linkerhand opsteekt. "Kijk eens sjoe"…
***Ach, hij had iets te enthousiast het grote mes gehanteerd bij het hakken van de peterselie, en oeps : stukje vinger weg, evenals de helft van de nagel. Huiverend en griezelend neem ik nota van het verhaal, en slik op tijd de voor de hand liggende verwijten in. Had je maar…
Omdat de vinger een half uur later nog steeds onrustbarend bloedt, stuur ik hem naar de huisartsenwachtpost in de buurt, waar de dokter vaststelt dat er warempel een slagadertje over is. Gelukkig weet de man van aanpakken en wordt de bloeding gestelpt. Manlief ***komt terug thuis met een verband om zijn vinger, dat je doet vermoeden dat er minstens een amputatie heeft plaatsgevonden.
's Avonds kijken we naar het zoveelste kookprogramma en zien de kok van dienst deskundig aan het werk met een groot mes. Opmerking van mijn man : "als ik dat mes zie, krijg ik de kriebels"…
Misschien voortaan toch maar het peterseliemolentje ?
Aardig verhaal, ludiek verteld, maar ik mis de tegenstelling tussen: een zekere badinerend/humoristische toonzetting en een invoelende, liefhebbende, wat meewarige toonzetting.
Heb je de titel expres zo gekozen Syl, ik zou zeggen: “probeer niet te gaan voordat je kunt lopen”
silvia: hallo Pake, bedankt voor alle moeite die je gedaan hebt ! Ik snap wat je bedoelt, bij een volgend stukje zal ik zeker rekening houden met je tips !
groetjes - pieter
Sylvia,
In mijn optiek zijn mannen pas echte mannen als zij kunnen koken en het ook daadwerkelijk doen. (een beetje overdreven gesteld, natuurlijk) Maar zeg maar tegen je man dat hij welkom is bij 'de club'. Licht badinerend geschreven met tegelijkertijd een tedere toonzetting. Dat vind ik knap. Dus: petje af.
Groet,
Pieter.
silvia: dank je Pieter. Ik ben blij dat je kwam lezen en dat je mijn schrijfsel kon waarderen doet me heel veel plezier
groetjes
|
