Volg ons op facebook
|
< terug
'Het' mysterie
Ze kookt water, weet even later niet meer waarom en zet één van de stoelen buiten. In de schaduw.
Verse lucht. Wat ziet ze over het hoofd? Trekkend aan de Marlboro graaft ze naar herinneren en zakt door een moeras, doodgeknuppelde beelden. Gisteravond leek er niets in de kamer veranderd. Is het woensdag vandaag? Kaviaar is genoteerd, of niet? Wanneer kregen ze dat nieuwe geld? Eer-eergisteren? Ze eten in 'hun herberg'. Biefstuk. Botermals, daarna maken ze thuis de wijn op waarvan 's middags één slokje is geproefd. Ze kijken naar het journaal, zij kan amper de ogen open houden. Normaliter drinkt ze hem met gemak onder de tafel, maar de Medoc overvalt haar. Raar, hoe snel ze wegraakte. Van het één op het ander moment ging het licht uit. Loodzware armen en benen. Plots prikt het dieper: die wijn was natuurlijk veel duurder dan ze dachten. Heeft ze zich onbehoorlijk gedragen? Ze ziet in een verontrustende flard hoe ze vecht met de koele hand-geborduurde lievelingskaftan die makkelijk op de plek hoort te glijden. Helpt Paul? Is hij dáárom verdwenen? Oh, was hij er maar om te vragen of ze zich soms stomdronken misdragen heeft. Het gaat op zwart, knock-out. Stond hij met die mooie jongen te praten? Ze wil het horrorbeeld kwijt en schudt haar hoofd. Hallucinaties. Kan een mens in één dag dement worden, vraagt ze zich af. Bij de gedachte aan de sloerie die haar droom vannacht bezat bloost ze tot diep in de haarwortels.
Zenuwachtig wankelt ze naar binnen, op zoek naar die lege fles. Hij is van tafel verdwenen waar lege toast- en kaviaarschaaltjes staan. In het gebruikelijke mandje is stokbrood overgebleven. De fles ligt niet op de grond of onder één van de bedden. Ze kruipt naar de badkamer waar het haar onaangenaam treft dat er geen één handdoek is gebruikt. De afvalbak is leeg. Mateloos alleen, gilt alles in haar. Trillend staat ze op, vult een glas met kraanwater -chloorlucht- en hobbezakt er mee op Pauls bed, verbouwereerd wrijvend alsof het kraakheldere linnengoed antwoorden weet. Ze hunkert naar houvast, slobbert het chloorwater om niet te verzuipen in aanrollende golven misselijkmakende angst. Verdomme dit begon als grap.
Het bed voelt koel. Lijkt onbeslapen. Of heeft hij het alweer opgemaakt? Zijn pyjama ligt onder het kussen. Keurig opgevouwen. Ontroerend netjes. Tegelijk met de brok in haar keel flits haar leven voorbij. Toen ze tien was, wist hoe alles in elkaar stak. Hoe ze moeder werd en het drama daarna. Dat ze toch zo vreselijk gelukkig met haar baby was. Totdat…Daarna blijft alles maagdelijk blank. Wit op wit, als een zilveren cherubijnenkleedje. Hoe heeft het zo ver met haar kunnen komen? Hele lappen tijd zijn gescheurd uit de quilt van haar leven. Ergens weet ze het kladblok met mislukte levensprobeersels, alle niet op nul uitgekomen deelsommen, maar ze kan er nu niet bij. Perkamenten herinneringen die zich beneveld schuilhouden. Troostend aait ze over het kussen waar zijn hoofd altijd ligt. Ik mag niet toegeven aan moedeloos. Dom dat we deze situatie niet hebben doorgesproken... Wat te doen als één van ons overblijft. Opkomende paniek steekt kille splinters door haar bloed terwijl haar wangen koken als het theewater. Ze trekt gedachteloos de groene theezak door de vetpapieren beker en stommelt nogmaals zuchtend naar buiten. Met alweer een sigaret valt ze op de rechte stoel, mediteert om het razende hart en de koude zweetdruppels te bestrijden. Mijn hoofd erbij, ik moet mijn hoofd erbij houden, wiegt ze zich tot rust. Niemand komt voorbij. Duurt het een minuut of tien? Beetje bij beetje realiseert ze zich hiermee niet uit ervaring te kunnen putten. "Ik moet mijn kracht benutten, tijd en ruimte hervinden. Waar is mijn mij? Duurt het al een uur? Zijn er geen gasten in ons rijtje? In de tuin van de villa spelen vandaag geen kinderen," constateert ze nuchter hardop en nipt gelaten hete thee. Het is te eng stil, realiseert ze zich, tot de deur naast haar knerpt. Hij/zij/iedereen zal me een desolate vreemde gek vinden. Hoewel ze het niet wil, gaat toch haar hoofd omhoog. Ze kijkt in volkomen hopeloos, oneindig diepe leegte.
Paul houdt zich vast aan de deurpost. God, wat heeft ze hem gemist. Ze wil hem om de nek vallen en springt op, maar hij deinst met grote ogen terug. Zijn blik snijdt in het weten, doodsangt, alsof ze hem de ogen uit zal krabben. Vertraagd zakt hij terug het halletje in. Lijkbleek. Het vaalgroene aangezicht lijkt tegelijk met zijn ogen dood gegaan. Het heeft een strijd verloren. Waartegen? Verkrampt staren ze naar elkaar zonder contact te krijgen. Onze magische energie is gestorven, ziet ze wanhopig. Het is een film waarin wij spelen, waarin hij net zo wankelt als ik. Het duurt een eeuwigheid voor ze de ingeving krijgt en wegdraait om de tweede stoel voor het werkblad weg te hengelen. De poten klappen hard op het asfalt, maar Paul schrikt niet eens, hangt scheef gezakt tegen de deurpost in de kleding van gisteren. De dure trui is verfomfaaid tot een kringloopvod. Zijn gulp staat ook open. Leeg kijkt hij in niets. Verlaten kind, dat niets begrijpt. Ze sluit de rits, neemt hem bij de arm en leidt hem voorzichtig naar de stoel waarna ze een sigaret voor hem aan steekt. Hij doet er niets mee. Binnen vult ze beide glazen bij de wastafel. De chloorlucht stelt haar nogmaals gerust. Daar kan niets raars mee zijn, drijft het troebel door haar brein. Met leidingwater knoeit men niet. De donderslag komt aan, al het bloed zakt uit haar hoofd en ze grijpt zich aan de wasbak vast. Die Medoc was open toen we weggingen. Daar kan wel...
"Ik mag nu niet flauwvallen!" fluistert ze.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Gadverdegadverde... Het moest er gewoon van komen: troubles!
Dora: Genietuh... toch? Dank je - mephistopheles
Niets erger dan iemand die niet goed weet waar zijn/haar ‘mij’ naartoe is. Ik voel haar wanhoop.
Dora: Dank je wel Meph... mooi compliment - bessy
gelukkig hoef ik niet tot morgen te wachten ik heb het verslonden vandaag hoe jij de lezer meeneemt.........
tot zo
Dora: Dank je wel, mooi compliment. - warket
Sterk verhaal.
Dora: Dank je wel... je valt middenin de neerslag van. - Wee
Jees, spannend!
Er zit wel meer dan een chloorluchtje aan, en dat stelt níet gerust.
Dora: Inderdaad Wee, heel fijn dat je het spannend vindt, Tussen diepzee van gevoelens moet het avontuur de boog scherp houden. Dank je wel
|
