Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 34. het nooit gekozen afscheid
De winter is begonnen. Ik merk het op, verbaasd, als was het voor de eerste keer. Ik stel mij in de winter als was het voor de laatste keer. De kou kruipt in mijn kleren als een blauwe vloed die ik vertrouwen moet.
Zolang dit boek duurt, herhaal ik steeds dezelfde rituelen. Elke avond, elke ochtend. Ik vouw mijn handen even als waren het ook die van jou. Ik schik mijn haren zorgzaam op mijn hoofdkussen. Ik leg je linkerhand rond mijn lijf tot op mijn blote flank, precies op de juiste plaats. En je rechterhand onder mijn rustend hoofd. Bij wijlen doe ik mijn ogen open en zie ik je gezicht dicht bij het mijne, glimlachend, de lach van Siddharta. Zo mooi, zo vertrouwd, zo werkelijk. Met de uiterste vingertoppen van mijn rechterhand teken ik alle lijnen af op je gezicht. Teder, schroomvallig als om je niet te breken. En ik vertel je iets voor het slapengaan.
Ik val in slaap in je verboden armen. En niets is zaliger dan dat.
Morgen als ik zal ontwaken, zul je je hoofd weer leggen in mijn schoot en samen zullen we de dag ontwerpen, terwijl mijn vingers voorzichtig door je haren dolen, voor ik je laat gaan, weg van mijn dagelijkse leven. Fysisch weg, niet uit mijn hoofd, want daar blijf je altijd, om alles wat ik denk in vraag te stellen, om mij de ogen te openen, om mij moed in te blazen, om mij te doen voortgaan: mooi, rechtop, kuis, blij. Om naar mij te kijken, oplettend maar met welgevallen. Je maakt me bekoorlijk, dankbaar, mild, blakend van ingehouden levenslust.
Elke avond, elke ochtend herstel ik de gedachtenis. Tot het een keer de laatste keer geweest zal zijn. Het nooit gekozen afscheid. Zoals je mij de lente gaf, mag je de winter in mij slijten. Zolang het je lief is.
feedback van andere lezers- commissarisV
emocion( kan het accent op de o niet vinden)
Vansion: oei ... ik had je accentje toevallig in mijn broekzak gestopt - Ghislaine
Prima. - Jean_Loeckx
Of pantomime van de rouw.
Als er geen woorden meer zijn heb je nog gebaren, zeg je me,
en de innerlijke stilten die vormen aannemen, vormen innemen,
van de geliefde en van geliefde gebaren.
Clair-obscur in geuren en kleuren is dit.
Het zichtbare koestert het onzichtbare.
Een eredienst heet dat.
Ik hou veel van deze passage.
The night-after.
De verplettering uitgevoerd in een bed van golfslag en kolkingen, een draperiestudie, de draperie van de stilte, de voile van de eenzaamheid, een kruisafneming.
Ik wéét dat elk gevoel een vorm van kwetsbaarheid is, van onafheid, van imperfectie.
En dat in de liefde die onafheid de vormen van de geliefde heeft.
Jij tóónt het.
Rouw is blijkbaar één van de dingen die je pen echt wel liggen, An.
Vansion: mijn huidige pen is de rouw voorbij
rouw is een verplicht af te leggen weg, denk ik. misschien steekt het louter zo ineen dat je overspoeld wordt door stoffen in je hersenen die op een dag gewoon opgebruikt zijn ...
waarheid als een koe: je geraakt er nooit echt uit als je er niet bent doorgeweest.
meer en meer denk ik dat het geen zin heeft te schrijven over wat elke mens gewoon 'moet doen'. In de eerste helft van dit mss. steekt teveel 'erkenning' van alle gevoelens die die doorgang in de weg staan. Soms ben ik bang dat dit schrijven daardoor een averechts effect heeft. - geertje
ik houd het bij
"een uitstekend" verhaal An,
telkens vind ik het mooi,
ook dit.
Vansion: zie mijn antw. aan jean over 'rouw': misschien zie jij dit anders en beter gezien je beroep (?) - janwillems
heel mooi beschreven. Jan
|
