Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' weekt
Ongeduldig graait hij naar het glas, drinkt het in één teug leeg en wil meteen de tweede. Zijn smekende ogen snijden door de huid van haar zojuist bijeengeraapte vermoeden. Vlug haalt ze nogmaals water en schrikt van het spook dat haar aankijkt in de spiegel. Onmacht aan vale wangen, het haar staat als een hooimijt op het hoofd waarin verloren dwaallichten, glansloze ogen, niets schijnen te omvatten. Wie rommelde met wijn? Is Paul niet eerlijk geweest? Wat deed hij in de buurkamer? Zocht hij die knul vrijwillig op? Binnen drie seconden schrijft ze het plot, de complete spionageroman die bol staat van smerige mogelijkheden. Is hij met die mooie jongen aan het foezelen geweest? Dat is dus geen vertegenwoordiger die iedere dag verder trekt. Woonde hij al die dagen naast ons. De schaamte gloeit bloedrood. Hoe kan ik hem zo wantrouwen? Ik ben eenvoudig me zelf niet. De verdoving pompt nog met iedere hartenklop door mijn lijf. Dit is een tegenzet van Le Grand. We moeten ontnuchteren. Mijn maatje is gevloerd en ik moet de leiding nemen.
Het derde glas is leeg voor ze er erg in heeft. Ze durft niet te vragen wat hij heeft beleefd want hij zit als een zoutzak te wachten. Waarop? Misschien moet ze bij de supermarkt, driekwart de rotonde rond, onbesmet bronwater kopen? Of cola, dat weekt zelfs roestige schroeven los. Beter vruchtensap. Brood, chocoladepasta? Zou ze auto kunnen rijden? Ze wil opstaan, maar Paul houdt haar tegen. In zijn ogen leest ze angst die ze nooit eerder zag.
Ons lichaam schoonspoelen, besluit ze terwijl ze thee maakt en één van de rollen volkoren biscuit uit haar koffer vist. Noodrantsoen, dat heeft ze altijd bij zich.
"Het lijkt verdorie wel oorlog," fluistert ze als ze hem een handvol koek geeft waar hij met knaagdierlijk mechanisme aan begint. Hij brandt zich aan de gloeiend hete thee
"Heb jij een rauwe keel?" vraagt ze zacht. Hij knikt.
"Droomde jij vannacht ook zo... eh, hoe zal ik het zeggen... uitbundig?"
Hij blaast over de beker, trekt zijn wenkbrauwen op omdat ze volgens hem zotte dingen vraagt. Hij antwoordt vlak zonder haar aan te kijken.
"Dromen, Eugenie Verhoef. Bedrog, weet je toch? Ik ben pikzwart, duister dood. Overreden. Door de buurman? Of de buurvrouw? Ben je blij?" Ze knikt. Staat toch op en zelf amper vast ter been ondersteunt ze hem, drukt hem op bed en trekt zijn schoenen uit. De brave kleuter doet niet eens een poging te protesteren. Haar Paul is nog maar een verlopen aftreksel van de man waarmee ze aan dit avontuur begon. Liefdevol stopt ze hem in, geheel gekleed. Onmiddellijk slaapt hij, wat haar de kans geeft om losgerukte gedachten bij elkaar te sprokkelen. Vier koppen groene thee slaat ze achterover, tegen heug en meug. Langzaamaan begint ze samenhangend te denken. Voetje voor voetje komt het nabije verleden dichterbij. Incomplete scherven, waarmee ze de legpuzzel aan elkaar past.
Kennelijk kreeg zij niet Pauls dosis binnen, wat hem vrijpleit. Jezelf zoiets aandoen lijkt haar volkomen waanzin. Zo gedrogeerd kan niemand immers vrijen. Nare gedachten over hem streept ze af. De enveloppe, een kleintje deze keer, die de magere manager d'hotel hen drie dagen geleden in de hand drukte diende om onkosten te dekken, had hij gefluisterd. Ze denkt terug aan hoe ze daarna de wandeling maakten, dat Paul in het bos kwajongensachtig riep: "Bloedgeld staat garant voor een luizenleven in Fransozenland." Hun boekje met culinaire adressen had niet overdreven. Diezelfde avond hadden ze als VIPS van twintig liflafjes gesmuld. In oeverloos geduld de kok aangehoord die hen uitlegde wat hij hen te eten gaf, hoe hij het had gemaakt. Haute Cuisine van topklasse. Een kapitaal had het gekost, waarover ze onverschillig hun schouders optrokken vanwege hun geschonken voorschot. Die hooghartigheid is fiks afgestraft, denkt ze terwijl twee flesjes badschuim in het hete badwater leeglopen. Ze stapt er vastberaden in om langdurig onzuivere gedachten van haar lijf te weken. Hoe anders ziet alles er uit in het licht van recente gebeurtenissen. Daarna straft ze haar naïviteit af met de ijskoude straal, genoegzaam vegeteren is voorbij.
Opgemonterd schiet ze in schone kleding. Rood met zwart en bedenkt dat ze één dezer dagen een wasserij moeten zoeken. Het verbaast haar niet dat ze redelijk snel bij de pinken is. Altijd heeft ze zich goed over geestelijke schade heen gezet. Blunders van een feilbare realiteit vergeeft ze snel want ook zij keert geen gedane zaken. Ze legt een kattenbelletje voor Paul op de laptop. Totaal van de wereld weet hij van de prins geen kwaad als ze om vier uur kwiek vertrekt. Gluurders zullen de indruk krijgen dat ze onverstoorbaar is, onkwetsbaar. Onaangedaan daadkrachtig. Een voordeel van haar leeftijd dat goed van pas komt. Ze is volleerd, opkrabbelen, met opgeheven hoofd doordouwen.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Vier koppen groene thee! Sjonge... Dat wordt de ene plaspauze na de andere! ;-)
Dora: Jaja, zuiverend niet waar...
Je komt onderhand in the flow van het plot, merk ik, dank je wel - warket
Het verbaasd = verbaast? Ik moet wel wat rillen over je verhaal.
Dora: inderdaad, er stond eerst: ze is niet verbaasd...
rillen... er komt vast nog een en ander, dank je wel Warket - bessy
E. houd de boel hier bij elkaar
Het zal een hele klus worden om de spanning van de laatste twee afleveringen vast te houden, Door.
ik ben reuze benieuwd wat er allemaal op het menu komt
gezonde dingen die een nachtelijke bijsmaak krijgen.
Ik lag ooit in het ziekenhuis kreeg pijnstilling en slaaptabletten en heb nog nooity zo,n verschrikkleijke nacht gehad,. Kan me levensecht voorstellen wat Eus en Paul beleefd hebben.
kuskes bessy
Dora: Eus aan de leiding... het schommelt tussen die twee... maar die spanning vasthouden zal inderdaad moeilijk worden. Dank je Beske - Wee
That's the spirit, Dora!
Dora: year year, hear we go , Dank je Wee
|
