|
< terug
Timmetje Vrij
Mijn eigen ogen kan ik niet zien.
'Mamma, ik zie mijn eigen ogen niet.'
Overal waar we kwamen nam mijn moeder een spiegeltje mee - verstopt in haar handtas - voor mij, als ik er om vroeg. Haar bloemenrok wappert op een snikhete zomerdag als ze haar stevige passen zet in het hart van Amsterdam. Ik heb moeite haar bij te benen - het kniebroekje zit tot aan mijn navel, zakt niet af door mijn bretels. Zo nu en dan glijden zij van mijn schouder. Moeders onzekerheid bespeur ik in de winkelruiten en spiegels van de kledingwinkels. Mijn ogen zijn mijn lens. Hét is daarom dat ik schrijf, want hét zal mij niet overkomen, dat ik alles wat ik zie; vergeet. Ik schrijf om te onthouden - om mijn gedachten te ordenen. Het is mijn lot te (be)schrijven. Het is mijn last.
Mijn naam is Tim.
Mijn moeder noemt mij; Timmetje Vrij.
En nu ik hier slenter - mijn moeder reeds gestorven - in Amsterdam, de bevroren en ondergesneeuwde grachten over het valse plat proef ik de warmte van de Kerst. Wederzijds begrip en nostalgie hangt in de lucht - geluk en hoop omarmt de dagen. Mijn pen zit weggefrommeld in mijn jaszak - tussen een pak shag en een notitieblok. De pen voelt als koud lood. Het is min drie en de sneeuw sneert mijn gezicht, bedekt mijn moeders gebreide das. Een straffe noordoostenwind blaast over mijn blonde krullen. Zwaarmoedig mijmer ik wat rond. De hippe bakfietsmoeder en andere passanten houden zich kranig staande op de besneeuwde paden. De verankerde, verlichte woonboten stomen rook uit hun schoorstenen, in de statische herenhuizen huist gezelligheid, een student hangt uit het raam en de multicultureel staat op de hoek.
'Daklozenkrant!'
'Daklozekrant meneertje?'
Soms voel ik mij innig schuldig als ik niets te geven heb, enkel mijn verhaal. Mijn ogen zijn mijn last, de gedachten mijn verhaal. Het is de melodramatiek, iets dat ik op kerstdagen niet of nauwelijks bespeur in de ogen van de mensen dat mijn stemming bepaalt. Mijn pen weegt zwaarder dan ooit. Dus schrijf ik maar over het leed van ik. De schrijver zonder boek. Aan het einde van de Staalstraat achter een bevroren engelenfontein slaat de kerkklok zes maal. De kerktoren torent boven de winkelstraten uit, winkels sluiten en het is daar ... daar tussen twee kledingzaken bijna op de hoek dat ik een nostalgische, authentieke boekenwinkel passeer. Warempel en ZN. De ruiten zijn beslagen, de kozijnen vol met sneeuw. Er brandt geen licht. Mijn hart stopt voor even want achter het winkelraam naast al die anderen, ligt hij; Timmetje Vrij.
De titel van mijn boek staart mij aan zoals de bronzen engel in mijn tuin. Ik wrijf de ijslaag van het raam, kijk verbaasd, schuchter om mij heen. Maar als ik nogmaals kijk, is het boek weg. Als een kind zoek ik naar bevestiging. Droom of werkelijkheid, ik ben slechts figurant, een dilettant zonder schaduw. Want wie zal na het dichtslaan van mijn boek mij nog herinneren? Niemand. Onsterfelijkheid is slechts een mythe, vertelt door de schrijver. De sneeuw knispert bij elke stap ik zet.
feedback van andere lezers- warket
U bent welkom in wat ik zoal soms lees. Boeiend die beschrijving.
stefan: Dank je - Mistaker
Genoten van je verhaal.
Welkom hier op wh.
Groet,
Greta
stefan: Dank je voor jou warm welkom - koyaanisqatsi
Super entree! Zeer graag gelezen! Zo herkenbaar en toch ook zo authentiek 'auteur'. Welkom en nog veel succes gewenst.
stefan: Dank je voor jou warm welkom - Wee
'Mijn ogen zijn mijn last', dat pakt me meteen.
Als dichtertje (zonder bundel) herken ik de last van het móeten schrijven :(
Een bijzonder verhaal, Stefan!
x
stefan: Dank je voor jou warm welkom - Dora
Welkom
Goed binnenkomen Timmetje vrij, mooie observaties, lekker doorvoeld.
Ik geef je graag een hand in www.'schrijver zonder boekenland'
Ik vroeg me even af of sneeuwvlokken dwarrelen tijdens een straffe noordooster.
stefan: Das een goede!
|
