Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' dubbelplan
Ze zit naast hem op de beschaduwde de bank. Krijtwit blijft hij wegkijken, doen alsof er niets aan de hand is. Al zeggen ze niets, ze voelt hoe hij zich heeft gesloten als een oester. Herinnert hij zich iets van de zwarte nacht? De mooie jongen die een engerd bleek? Herhaaldelijk vraagt ze zich af hoe zijzelf zo'n black-out zou verwerken. Zoiets is enkel te verhapstukken met een stevig gevoel van eigenwaarde, maar… twijfel zal op onverwachte momenten toeslaan. Iedereen wil immers weten? Of niet? Het brein is oncontroleerbaar. HET komt en gaat, hoe en wanneer het wil. Ze zal niet aandringen. Na een kwartier staat hij op. Omhuld door zwijgzaamheid wandelen ze terug naar het oude Romeinse bruggetje over de rivier en bemachtigen de laatste vrije plaatsen op het terras. 'Bewaking' moet zich elders vermaken. Eten verluchtigt wellicht?
Hij nipt aan een Belgisch vruchtenbiertje, wat op zich een unicum is voor de verstokte wijnliefhebber, zij laat het bij bitter-lemon. De crêpes zijn besteld, één met kaas en de ander met appel, rozijnen en karamel, opdat ze elkaars helft kunnen delen. Ze houdt van de georganiseerde bedrijvigheid. Hun mafiozo-bewaking hangt aan de overkant in het raam van de scheepswinkel. Het stelletje verderop, aan het tafeltje naast het water, vertedert haar. Hij neemt close-ups van zijn lief wat haar verlegen maakt. Op de foto's zal straks het water wazig meewemelen in de achtergrond, schat Eus in. De jonge vrouw zou haar dochter kunnen zijn. Even wisselen ze een blik van verstandhouding. Vluchtig moment waarin verleden en verlangen samenvalt zonder dat men van elkaar weet waarom. Paul blijft ongevoelig voor de ongedwongen sfeer. Zijn hilarische scherpzinnigheid is kennelijk op de rivier weggedreven, stelt Eus droog voor vast. Zelfs het gebruikelijke punten toekennen aan een rare uitdossing, bezopen haakneus of domme blik werkt niet.
Hoelang laat je iemand zichzelf inmetselen? In een lange reeks ervaringen zag ze die methode spaaklopen totdat het contact volledig was opgelost. Eugenie wordt, of ze wil of niet, onrustig. Als je elkaar vertrouwt mag schaamte of onzekerheid geen aanleiding zijn om je terug te trekken, toch?
"Paul, je weet toch dat je me alles kunt vertellen?" Hij knikt en bloost.
Alweer hebben zij een dag lummelend in de omgeving rondgetoerd. Als betrekkelijke vreemden, moet Eugenie bekennen. Hoe snel verlies je elkaar uit het oog. Ervaart Paul het ook zo?
Vlak voor sluitingstijd hangen ze hijgend aan de balie van het Bureau de Touristique. Een aantrekkelijke jongedame, zorgvuldig opgemaakt, staat hen vriendelijk te woord. Op de valreep.
Het vakantiehuisje op de berg is net een uur geleden vrijgekomen. Eus maakt een vreugdesprongetje en Paul perst er een volwassen glimlach uit. Duitsers hebben het huis moeten annuleren wegens een overleden familielid. Het is voor drie weken te huur. Over drie dagen kunnen ze er al in. De interieurfoto's hoeft ze amper te bekijken. Intuïtief weet ze dat het goed zit. Zonder reserves reserveren ze de volle periode. Naadloos sluiten wens en mogelijkheid iedere twijfel uit. Toeval bestaat niet. Paul is tevreden, inmiddels heeft hij zijn plan-van-aanpak in grote lijnen uitgedacht. Daar sluit deze wending braaf op aan, maar nu moet hij een smoes verzinnen waar de oplettende Euzeneus in stinkt.
Op steenworp afstand van het toeristenbureau is 'Chez Mario' waar ze al eens aten.
Het is de beste Italiaan van Dinan. In zijn tuin met gekleurde feestverlichting willen ze deze meevaller fêteren en Eus heeft zin om er vrijelijk op los te fantaseren.
"Och Paul. Heerlijk. Het zal ons alle twee goed doen. Weg met die hotelkamers. Inmiddels heb ik die bedompte bedoening wel bekeken. Het is allemaal best armoedig. Echt geweldig. Zelf koken, inkopen doen, op je eigen terras over Dinan uitkijken, Frans met de Fransen. Geen dreinende ondoorzichtigheden. Niets anders dan natuur, met je benen op de bank en niet op hoeven letten of er weer een enge kerel ons de das om wil doen met een berg poen. Aan het boek beginnen." Hij knikt vriendelijk afwezig, zegt plompverloren dat hij zijn mailbox wil controleren. Niet omdat hij iets verwacht maar...
"Als we strak daarboven zitten komen we amper beneden. Daar is natuurlijk geen internet."
Uiteraard is het geen bezwaar dat hij even weggaat en haar voorstel om morgen te kijken wuift hij net iets te nadrukkelijk weg. In opgetogen euforie heeft ze echter geen zin om er moeilijk over te doen.
"Ik snap ook niet waarom ik dat niet tegelijk met jou deed."
"Toen wisten we nog niets van het huis… Geen punt Paul, het is vijf minuten hier vandaan en ik loop niet weg, lurk in alle rust aan mijn Bordeauxtje. We hebben geen haast." Hij staat echter op alsof hij dat nou juist wel heeft. Ze vindt hem zenuwachtig, maar bergt die constatering weg als overdreven muggenzifterij.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Paul, hoe zit dat joh?!
Dora: Jaja, hoe? Dank je... - bessy
deze had ik niet gelezen
nu wist ik wat er in die brief stond en wat Paul dwars zat.....
toch fijn om dit alsnog even mee te nemen
bessy
Dora: Dank je Beske, ja die brief...
de inhoud komt later pas echt stinkend uit de omslag - Wee
Iets zit hem dubbeldwars ...
Goed de (af)knappende sfeer tussen beide hp's beschreven, Door.
Het komt wel goed, toch?
Dora: Fijn dat je niet alléén met punten, maar ook met woorden reageert, want tenslotte is dat voor mij het leuke, leerzame of inspirerende. Dit verhaal heeft al een wending ondergaan vanwege zo'n verbale reactie. Heel veel dank daarvoor, Wee.
PS. Het komt altijd 'goed' Wellicht niet altijd zoals wij HET zouden willen.
We zullen zien. Er staan nog enkele afleveringen klaar.
|
