|
< terug
KingKong
Maart 2003
Twee sleutelpunten cocaïne snoof ik door mijn neus. De aanbieding kreeg ik van een louche neger met een witte cowboyhoed. Ik begaf me in duistere café ergens in de buurt van…ach de plaats is niet belangrijk, ook niet slim te vermelden. Hier zat minstens voor driehonderd jaar aan gevangenisstraf. Dronken was ik niet, lichtjes aangeschoten misschien. Aan mijn tafel zat gajes eerste klas en zombies die weinig daglicht zagen. Ik was de enige zonder een tatoeage. Een engel met een uzi zag ik in de nek van een kaalgeschoren drietonner die naast mij zat. Hij was dronken en ik wist dat ik op moest passen. Hier was angst een slechtste raadgever. Het pokergezelschap was niet het mijne, maar het waren de laatste der Mohikanen. Ik zat aan de eindtafel, wat enkel betekende dat ik een kleine tachtig man om de tafel had gepokerd en fiches genoeg had om het toernooi te winnen. Dat mijn leven een verkeerde kant op leek te gaan besefte ik aan die tafel. Het tuig leek me te mogen. Ali (zo noemde iedereen hem) zag eruit als een indiaan met een lange staart die overreden was door een tank. Een iel mannetje, dat wel, maar een bek van hier tot Berlijn. Een rascist die er voor uitkwam - toch geliefd aan de tafel waar ik zat, hij keek telkens argwanend naar mij. Dan had je Han, een kleine Chinees die wist hoe je geld moest witwassen. Zijn ogen zaten achter twee jampotglazen. Maar hem bedonderen kon je beter laten. De twee kampers waren rustig. En Joey (de kleine) werd gevreesd. Voor hem moest je oppassen. Hij zei weinig, maar keek je aan met twee opvallend helderblauwe ogen als je aan zet was. Het spookte in zijn hoofd. Je zag zijn aderen werken als hij dacht. Vertrouwen deed ik hem niet. Mijn pokerskills zijn oké. Niet super, maar levenservaring brengt je ver in het spel. Bluffen deden ze niet bij mij. Ik kon het ruiken als men loog.
Bruce was de fichesleider. Hij had er genoeg. En ik moest toestaan, dat ik twee keer in een pot terecht kwam waarin ik niet terug kon. De kansen dat ik zou winnen, was een kleine tachtig procent - zo had ik berekend. Maar verrassend genoeg verloor ik ze beide. Door stom spel van twee van de lieden bleef ik met drie gasten over. Joey, Bruce en Ali. De cowboyneger hoorde bij Joey, zo begreep ik uit het seingedrag. De stevige geur van joints en bier hing over de tafel. De dealer schudde de kaarten, maar ik moest. Ik moest nodig. De kick van de cocaïne drong door mijn neusslijmvliezen in mijn aderen. Ik stond strak.en was aan het kauwen op mijn kaken. Ik had water over mijn gezicht nodig om me te kalmeren. En dus excuseerde ik me.
''Ik moet schijten,'' zei ik met een lach. Het gezelschap lachte. Op de wc voelde ik een natte plek. Ik had een kleine moeten laten in mijn broek. Gelukkig drukte het niet door en zo deed ik mijn onderbroek uit. De onderbroek kon ik niet dumpen, en dus besloot hem te stoppen in mijn broekzak. Wat me bezielde weet ik niet. Mijn gezicht en haren maakte ik nat . Mijn haren verstopte ik vakkundig in mijn broekzak. Toen ik terugkwam aan tafel keek ik naar de twee kaarten op tafel. KingKong! Oftewel, Koning, Koning. Enigszins bekroop me het gevoel van toeval. Nee, niet van toeval. Ze waren me erbij aan het naaien. De prijzenpot voor de nummer drie was een kleine vijfhonderd euro, nummer twee zou achthonderd euro oprapen, en nummer één vijftienhonderd. Dit spel was gefixed. Het was ook geen toeval dat Joey (the madmen) ''All in'' ging. Oftwel, hij gooide al zijn chips erin. Natuurlijk kon ik niet terug, maar ik aarzelde. De kans dat ik genaaid werd, was aanzienlijk. Maar wat waren de kansen dat ik zonder kleurscheuren uit deze pot kwam als ik ''toevallig'' zou winnen? Ik voelde de druk. Kwaad hing in de lucht. Er ging van alles door mij heen. De adrenaline gemixt met de cocaïne van zojuist vloog als een spaceshuttel op weg naar een nieuwe dimensie in mijn lichaam. Ik hield mijn hoofd koel, deed mijn best maar toen de kleine zei; ''je hebt pijn aan je poepertje hé?!'' begon ik te lachen van de zenuwen. Zijn bruine tanden en ontzettende rotkop zie ik nog voor me. De haren op zijn armen stonden overeind. De getatoeëerde pin-up op zijn blote borst leek te dansen.
Ik voelde me zwak, week. Mijn lichaam protesteerde, alsof er een bloedprop door mijn aderen schoot. Ik begon te transpireren. Op dat moment keek ik naar rechts en zag zwarte vlekken rennend op de deur afkomen. De deur werd ingetrapt. Iedereen was in paniek. Fiches vlogen over tafel, het bier kreeg ik over mij heen en ik dook onder de tafel samen met kleine Joey. 'What the fuck is dit!' zei hij en hij keek me angstig aan. Ik werd hard onder de tafel vandaan gehaald en keek recht in de ogen van een politieagent. Het was duidelijk dat dit illegaal pokerpartijtje tot een einde werd gebracht. Met acht man werden we in een ME bus gezet en op het politiebureau werd ik gestript. Uit mijn broekzak haalde ze hem. Mijn onderbroek. De twee vrouwelijke agenten keken mij verbaasd aan.
Joey moest lachen.
nb; alleen de namen zijn fictief. In 2003 geschreven. Herschreven juli 2009.
feedback van andere lezers- Wee
Oef, wat een verhaal, super! Ik hoopte dat je zou winnen.
Je haren in je broekzak, om geen sporen na te laten?
x - arwenn
2e regel; in een duistere/duister
en: en dus besloot hem te stoppen in mijn broekzak. Mijn gezicht en haren maakte ik nat . Mijn haren verstopte ik vakkundig in mijn broekzak.
^of begrijp ik het verkeerD? ;)
verder, mooi!
x
stefan: thanx
|
