|
< terug
Vandaag zaterdag 22 oktober 2011
Kwart voor vier. Is het nu nacht of ochtend? De poolster staat een meter links van de berkeboom.
Vijfuurdrieenveertig: ze staat nog op dezelfde plaats. Staat de aarde stil, is er een omgekeerde stilte in het heelal of scheelt er iets met mijn waarnemingsvermogen? Waarom die vraagtekens bij elke zin? Een antwoord kan ik voor mezelf begrijpen. Straks gaat deze dag schitteren en klim ik de ladder op. Deze keer doe ik handschoenen aan om mijn handen te beschermen. Als lezer weet u waarschijnlijk niet dat die beschadigd zijn.
Zesuurvijfendertig: ik ruik bijna ochtend aan mijn hand. Sikkelmaan op haar rug. Nog geen lawaai. Ze hebben straatverlichting vergeten uit te doen. Straks als het klaart doe ik voor alle zekerheid mijn gehoorapparaten aan en daarna weer uit.
Zevenuurentien: frituur inktvis met stokbrood erbij.
Zevenuurachtien: ik lees wereldnieuws met twee dagen retard. Gruwelijke beelden van een dictator zonder pruik in de krant. Ze hebben een spellingsfout in de hoofdtitel gemaakt. Bloedig eindspiel wordt als eindspel geschreven nietwaar? Over brandstof en economie wil ik hier niet schrijven.
Zevenuurzesendertig: Opnieuw ruik ik aan mijn hand...deze keer naar een verbroken slaap.
Zevenuurtwee-en veertg: lucht wordt stilaan blauw met waterdamp van hoogvliegende aluminium vliegers. Tanden poetsen en kleren aan.
Achtuurtwintig: In de slaapkamer beweegt een deken. Ze kijkt naar de digitale klok. Nog een kwartier uitslapen.
Negen uur: Ik maak de vuilbak leeg.
Negenuurzesenveertig: Mijn adem stinkt. Het patersrib is nutteloos vandaag. Wat maak ik voor vanavond klaar? Maakt niet uit.
Twintig na tien: Zonlicht bloeit herfst in men ogen. Ik raak bladeren aan. Geelbruin is de omgeving. Nu een fietsrit met leeggoed. Tien minuten maar.
Tien uur dertig: Die verdomde autos sjorden mij rakelings voorbij. Zelfs op zaterdag hebben mensen nog zoveel haast. Waarschijnlijk ligt dit ongenoegen aan mij, wordt ik een zeurpiet in deze samenleving.
Elf uur: Nog een laatste rit. Dan zijn alle lege flessen weg.
Veertienuurveertig: Zachte inspanning.
Zestienuurentien: Ik maak spaghettisaus met look. Ondertussen ga ik in het struikgewas. Hou ervan. Het spijt mij het einde van deze dag misschien nooit te beschrijven.
Negentien uur: Mijn lichaam valt voorlopig in slaap. Aansteker doet het nog bij een voorlaatste sigaret. De punt van dit potlood breekt. Net zoals vanochtend ligt de maan op haar rug. Weeral is deze dag voorbij.
feedback van andere lezers- greta
Prachtig. Zo'n beschrijving las ik nog nooit.
"..ligt de maan op haar rug.." Zeer mooi. - arwenn
mooie beschrijving van de dag!
x
|
