|
< terug
Schrijven
Al jaren wil ik schrijven.
Het lukt me niet.
Alleen vandaag voel ik een begin. Nochtans, de dag is slecht gestart. Ik kon weer mijn bed niet uit op tijd en mijn zoon had het nog lastiger. Net zoals de poezen die niet konden besluiten waar ze de dag willen doorbrengen: binnen of buiten. De garage gaat niet open en als het dan toch lukt begin ik mijn trip al met een file op 500 meter van mijn huis. Ik had het toen al moeten weten dat dit geen leuke dag zou worden. Maar optimist die ik ben, ga ik door. Twee uur later kom ik aan in Brussel, niet happy, vooral niet omdat ik mezelf de schuld geef want ik had de verkeerde rij gekozen!
De koffie smaakt slecht en de machine weigert te spoelen. Ik kan maar niet besluiten wat te nemen voor lunch. De snoepautomaat eet mijn centjes maar geeft niets in de plaats. Ik probeer mensen te bereiken om afspraken te maken maar niemand thuis.
Moet ik doorgaan?
Toch lukt het me om iets te schrijven. Een eerste poging tot poëzie. Leuk. De zee inspireert me.
Waarom toch niet eens proberen iets meer te schrijven. Ik weet dat ik Het in me heb, weet niet wat maar ik heb Het! Ik wil van alles proberen om Het eruit te laten want Het stoort me. Niet zozeer negatief maar Het is constant aanwezig. Het is er al lang. Heb al jaren geleden geprobeerd om Het eruit te laten. Misschien dat hout bewerken wel zou helpen, of bloemen schikken, etalages maken en schilderen. Toneel. Als ik iemand anders ben dan lukt het wellicht. Niets heeft geholpen. Muziek denk ik zou Het er kunnen uitlokken, maar muziek kan ik nog minder maken dan ik kan schrijven.
Ik denk als ik het eruit kan laten, halen, dat ik me beter zou begrijpen. Niet dat ik een identiteitscrisis heb, denk ik toch, maar soms heb ik het gevoel dat ik mezelf niet zo goed ken. Dat ik niet goed weet wat er in mij omgaat. Misschien komt het omdat ik zo gemakkelijk dingen vergeet. Soms weet ik 's morgens niet wat ik de avond voordien gedaan heb, of gezegd heb. Ernstig, niet?
Je zou zeggen, schrijf het op. Het probleem is dat ik niet op voorhand weet dat ik het ga vergeten en ik kan toch niet constant aan het schrijven zijn. Ik denk ook steeds dat ik DIT niet zal vergeten. Dat is zeker het teken aan de muur? Ontkenning! Iedere verslaving heeft dit als kenteken. Vergeten is ook een verslaving. Je vergeet omdat je het niet wil onthouden en meedragen als last. Dat werkt verslavend. Je hoofd is altijd proper. En ik hou van proper. Ik weet eigenlijk niet goed wanneer dit begonnen is. Waarschijnlijk al enkele jaren geleden, toen ik nog jong was. Lang geleden dus! Enkele keren onder narcose gebracht worden helpt om te vergeten en het wordt ook aanvaard door je omgeving. Waar vergeten zonder oorzaak echter niet aanvaard wordt.
Sommigen zeggen dat vergeten gelijk is aan verdringen. Ik ben daarmee niet akkoord. Verdringen is geen verslaving maar een kunst. Je moet selectief te werk gaan. Je moet kiezen. Je kunt niet een ganse dag verdringen, wel vergeten. Je kan gevoelens verdringen, niet vergeten. Je kan pijn vergeten, niet verdringen.
Je begrijpt wel wat ik bedoel. Je moet dus kiezen wat je wilt verdringen en dan kan je vergeten.
feedback van andere lezers- Wee
Dag Astrid. Ik zou zeggen: schrijven én doorgaan!
x - Danvoieanne
Hallo, langs hier wil ik je Welkom heten in ons midden....
Blijven schrijven hoor (*-_) , groetjes
AstridDelaReine: Bedankt! - Dora
Hallo Astrid ... laat maar komen en kijk ... wat er komt. Welkom
AstridDelaReine: Bedankt! - warket
Het zou jammer zijn moest dit geschrift eenmalig zijn, maar u bent mij als lezer niets verplicht.
groet.
AstridDelaReine: Merci!! - Pieter
Beste Astrid,
Goed geschreven en heel herkenbaar.
Met plezier gelezen.
Groet,
Pieter.
|
