Volg ons op facebook
|
< terug
Gapende monden
Drie paar ogen kijken me aan alsof ik net verklaard heb dat ik een alien ben. Ik zit aan de lunch met enkele van mijn collega's, op de vijfde verdieping van ons kantoorgebouw. Voordat iedereen zijn beklag had gedaan over de klanten volgde ik het gesprek al niet meer. Toen een collega begon over een tv-programma van gisteren, staarde ik een beetje verveeld uit het raam. Haar stem wekte me uit mijn dagdroom: "Wat vind jij van Kenny?"
"Hé?!," niet begrijpend keek ik haar aan. "Big Brother...," haar ogen bemoedigend. "Ooh, daar heb ik nog niet naar gekeken, de televisie heeft gisteren niet aangestaan."
De verwonderde gezichten van mijn collega's lijken slechts één vraag te stellen: "Wat heb jij dan gedaan?" Mijn wenkbrauwen fronsend vertel ik hen dat ik gisteren een verhaal heb geschreven.
Hun ogen wisselen een snelle blik, een beetje lacherig. Ze lijken zich ongemakkelijk te voelen. Mijn buurvrouw verdrijft de stilte door verder te praten over het tv-programma. Ik wend mijn hoofd af, een lachje met moeite onderdrukkend. Het gepraat gaat aan me voorbij, in mijn hoofd werk ik al aan mijn volgend verhaal.
feedback van andere lezers- Leona
Héél mooi!!!
Ik ken het gevoel!
lilKim: Vreemd toch, dat mensen liever naar hun tv-bakje staren dan werkelijk iets te doen.
Groetjes - CaptainNorth
Het gevoel. Stil staan bij het 'anders zijn'.
Ik kom binnen. De eerste dag na 'het grote gebeuren'. Ik ben op TV geweest. Met poëzie. Collega's genoeg bij ons. Ik werk bij het grootste staatsbedrijf in ons land. 'Haaaa, daar is hij dé poëet!!! Je hebt dat goed gedaan hoor!!!' 'Ja...?' 'Ja, ja, 't was tof, op het strand en zo... ik heb wel niets van je gedichten begrepen... dat is te moeilijk voor mij... maar 't was goed!'
Ze hadden mij gezien. Zij die mij niet hadden gezien, pretendeerden van wel of gebaarden van kromme haas. De taal. Dat is een werkinstrument. 'Hij schrijft poëzie!' 'Onze intellectueel!' Ja, ja... jongens... En ik maar de cinema meespelen... Zo red ik mezelf elke dag tussen de hyena's, de gieren, de varkens en de pauwen die het niet tof vinden dat je een schaduw op hun pluimen werpt. De naäpers - of hoe schrijf je dat woord nu ook weer? - vind ik nog het moeilijkste om op te reageren... ze kauwen immers na wat een ander hen in de bek heeft gespuugd... wat moet je daar in 's hemelsnaam mee. Maar ik wil iedereen in z'n wezen laten.
Ik wil zoveel mogelijk niet als 'speciaal' bekeken worden. Ik wil enkel een nummertje zijn. Perfect vervangbaar, zodat ik kan verdwijnen als ik daar de nood toe voel. Dit is een langgerekte nawee van mijn werk in een éénmanscdzaak. (Met mij erbij waren we met twee) Daar moest ik zelfs werken met veertig graden koorts...'Neem maar een dafalgan, zoals ik of anders C4' zei hij altijd quasi grappend. Dus nu ben ik perfect vervangbaar. Maar ik kan me niet wegsteken. Ze hebben het nu wel helemaal door. 'Hij is niet zoals wij zijn, hij schrijft.' Zo is er één die me elke keer opnieuw begroet met 'Ha, daar zie, het genie van Oostende!' Ik lach, ik gekscheer een beetje en ik denk... 'ach jongen...' Maar ik word er niet kwaad van, ik vind het plezant, ik speel open kaart, welke keus heb ik? En uiteraard leidt dit tot een gevoel dat jouw wereld altijd geheimen en onbegrijpelijke plaatsen en gedachten, visies en ja, schoonhéid zal hebben die zij nooit zullen kennen...
Je wil je niet van hen onderscheiden... maar zij doen het voor jou... Dus doe jij het op jouw beurt voor jezelf... En ik heb daar net als zovelen een prachtig evenwicht in gevonden. Dit resulteert in uitwassen zoals aankondigingen doen in de trein - ik ben treinbegeleider, ten minste, ik heb zo'n uniform en mag doen wat de rest doet want ze hebben me nu eenmaal aanvaard (psychologische testen... yeah right... - die niet echt conform aan de standaard zijn, of controle doen en een volle coupé aanspreken met de vraag : 'Wenst u gecontroleerd te worden of bent u anders ook tevreden?' Vragende ,onbegrijpende en gelukkig hier en daar een lachende blik zijn steevast mijn deel... Muziek op de trein, met mijn walkman via de sono... nog zoiets... Negenennegentig procent kijkt eens verbaasd... of laat ons zegen tachtig... maar voor die twintig procent neem ik met een gerust hart het risico op het matje geroepen te worden en één of andere infantiele straf of boete te ondergaan... De dankbaarheid... de verbazing... ja, het enthousiasme... daar doe je het voor...
Het schrijven is iets anders. Dat is een noodzaak. Een dwang. Een onbegrijpelijk iets voor mensen die dit nooit zullen voelen... Maar wij... wij kunnen niet anders. Zoals zij denken niet anders te kunnen dan naar 'Big Brother' te kijken... omdat nu eenmaal 'iedereen' kijkt...
Ik heb weer eens pijn aan m'n polsen van 't snelle schrijven maar dat nemen we erbij...
De nacht valt...
De herhaling van 'Big Brother' begint, ik ga eens kijken zi... dan kan ik er over meepraten...
Wat een mooie film is het leven toch...
Al die Kenny's en Kevin's die we leren kennen...
Wat een feest... wat... een... feest....
Ik ben thuis morgen... Hoe spijtig toch... nu ga ik niet weten wat gedaan... er is niets op tv tijdens de dag.
Ja Kim... een reactie... is dit niet meer... ik heb er maar meteen mijn versie aan toegevoegd... feedback in zijn meest uitgebreide vorm... en een nieuw verhaal voor mezelf... super van je... jij hebt 't uit mij gehaald met 't jouwe... parasiet als ik soms zijn kan...
maar ik weet dat je 't niet erg vindt dus... merci...
gegroet,
De kapitein (of zoiets)
lilKim: Ben blij dat ik een inspiratiebron heb kunnen zijn. Soms kan één woord van een ander al voldoende zijn om een heel nieuw verhaal te schrijven, parasiteer gerust verder... Zal je direct eens quoteren, sé.
Greetz,
lilKim - Ghislaine
Met genoegen gelezen.
lilKim: Bedankt. - geertje
lilKim
mijn tv heeft sinds weken
maanden niet aangestaan
tenzij een vriend hier was
het nieuws wou zien...
schrijven, schrijven...lezen
verslavend
een onderhoudend verhaal
uitstekend bevonden
geertje
lilKim: Het is zoveel leuker je verbeelding de vrije loop te laten dan voorgekauwde beelden te consumeren... Blijkbaar zijn er toch nog veel mensen die tv-kijken als hun belangrijkste hobby beschouwen.
Groetjes - janwillems
heel herkenbaar. Er komt een dag... - VickyLievens
ik snap wat je bedoeld. mijn tv heeft maar 1 doel. stof aantrekken. het verdomde ding staat ook nooit aan bij mij thuis. soms voor het nieuws, maar dan wordt ik weer depri als ik hoor hoeveel elende er op 1 dag gebeurt. ik begrijp ook wat je bedoeld met je collega's. tijdens mijn lunch pauze doe ik maar enkele dingen = nr1 eten, nr2 koffie drinken, nr 3 sigaret roken, nr 4 schrijven. mijn collega's bekijken mij altijd als een halve gare omdat ik liever verhalen schrijf in plaats van met hun mee te teteren over belachelijke zaken zoals Big Brother!
Groetje Vicky
lilKim: Ik durf het zelfs niet aan om op mijn werk te schrijven. Het lijkt in deze tijden wel abnormaal om een hobby te hebben, het enige waar mensen nog over kunnen spreken is televisie, alé, in mijn werkomgeving is dat toch zo. Gelukkig weten wij wel beter.;)
Groetjes - commissarisV
Ja, we moeten aanvaarden dat we toch wat buiten dat 'grote vat van grijzigheid staan', we worden zo'n beetje bekeken als de schrijvende getuigen van Jehova. :-) goede tekst
lilKim: :-)
Bedankt - Vansion
Ga maar rechtuit zijn. Jij kunt ontzettend goed schrijven. Ik kijk uit naar dat volgend verhaal van je. Echt. Maar dit kan mij niet bekoren. Boeit, noch interesseert, noch raakt me. Herkenbaar? Wel ... ja zeker ... So what?
Maar het mag er natuurlijk best zijn hé ... Voor die anderen dan ...
Ik reageer hier toch omdat ik feedback van wie iets van mij niet graag leest eigenlijk zelf heel graag krijg. Ik steek er altijd wat van op. Ook omdat ik in mijn appreciatie van jouw werk wat reliëf wil brengen. Moeilijk met slechts 3 mogelijkheden.
Hoop dat je oprechtheid waardeert. Mijn volgende 1 of 2 zal gemeend zijn.
lilKim: Vansion, het vergt veel lef om het verhaal van een ander af te breken, gezien we allemaal weten hoeveel werk een mens er in moet steken. Ik ben blij dat je hebt aangedurfd; zoals je zelf aangeeft, we zijn hier om iets op te steken. En soms mis ik idd een beetje nuancering in de commentaren - wat niet wil zeggen dat ik ze niet apprecieer!
Ik hoop de volgende keer weer zo'n kritische commentaar van je te mogen ontvangen. - Punster
Met minimale tekst een krachtig statement zetten. Je inspireert wel degelijk. Bij 'buurvrouw' was ik toch even verward (wakker worden Punster).
De conversatie zou ik 'markeren' door telkens een andere spreker op een volgende lijn te laten beginnen.
lilKim: Bedankt voor je commentaar. - RolandBergeys
Ik sluit me helemaal aan bij Vansion, al vind ik het dan weer niet slecht op zich. Alleen raakt het me amper.
lilKim: Ik vrees dat deze tekst een beetje zijn doel heeft gemist; de uitwerking vind ik achteraf gezien niet voldoende. Maw, ben er zelf ook niet content van :)
|
