Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 5: Een ontgoochelde musketier
EEN ONTGOOCHELDE MUSKETIER
I
n schril contrast tot de liefde voor het mannelijke geslacht, die stilaan omsloeg in minachting en on-verschilligheid stond een andere liefde. Het was een pure, niet-lichamelijke en bijgevolg onbaatzuchtige liefde zonder al te hoog gespannen verwachtingen of loodzware, moeilijk in te vullen eisen; de liefde tussen twee hartsvriendinnen. In het eerste jaar van mijn middelbare school leerden we mekaar kennen en al gauw waren we onafscheidelijk. Bij haar voelde ik me geborgen, begrepen en veilig. Voor haar ging ik door het vuur, zij was mijn wereld. Toen zij van huis wegliep stortte mijn ganse wereld als een kaartenhuisje ineen. Deelden wij niet alles met mekaar? Haar pijn was toch ook mijn pijn? Of had ik me alles alleen maar verbeeld? Vloeide ons musketiergevoel dan enkel voort uit de op hol geslagen fantasie van een naïef schoolmeisje? Was het niet meer dan een leugen geweest? Halsstarrig weigerde ik de bikkelharde realiteit onder ogen te zien en bleef verbeten naar haar zoeken.
Tot overmaat van ramp beslisten mijn ouders om de komende eindejaarsperiode opnieuw in Zwitserland door te brengen. Het vorig jaar was blijkbaar voor iedereen een overweldigend succes geweest. Ik was de wanhoop nabij. Het leven was toch zo oneerlijk. Mijn hartsvriendin was net met de noorderzon vertrokken en nu zou ik ook nog eens twee weken in de nabijheid van mijn ergste nachtmerrie moeten doorbrengen. Dat was echt wel van het goede te veel. In navolging van mijn beste vriendin besloot ook ik van huis weg te lopen. De avond voor we vertrokken, kroop ik uit mijn raam en ging ik naar een schoolvriendin, die me net voor de vakantie onderdak beloofd had. Haar pleegouders waren weg voor het weekend en dus hoefde ze aan niemand verantwoording af te leggen. Het plan bestond erin terug naar huis te keren eens mijn familie vertrokken zou zijn. De volgende ochtend vroeg ik haar naar mijn ouders te bellen om te checken of de kust al veilig was. Gespannen stond ik langs haar aan de telefoon. Uit het gesprek meende ik te kunnen opmaken dat ze nog steeds niet vertrokken waren. Wat nu? Rustig afwachten, dan maar. De volgende dag zouden ze heus wel niet meer op me wachten, dacht ik zo. Dan kon ik weer naar huis en zou ik net op tijd weg zijn voor de pleegouders van mijn vriendin terugkeerden. Helaas! De volgende dag kwam er helemaal niet. Via het schoolsecretariaat hadden mijn ouders mijn schuilplaats weten te traceren. Luttele tijd nadien stonden ze voor de deur om me op te halen. Het was allemaal slechts uitstel van executie geweest. Thuis aangekomen, vertrokken we stante pede met zijn allen op wintersport.
Mysterieuze, inktzwarte geheimen
Als een sterrenloze nacht
Flarden herinneringen snijdend door merg en been,
kervend tot in het diepste van de ziel
Verscheurende interne twisten tussen goed en kwaad
Vertwijfeld zoekend naar een uitweg
uit dit emotionele labyrint
Radeloze hulpkreten door
innerlijke kwelduivels gesmoord,
gedoemd uit te sterven tot een klaaglijk gejammer
meegevoerd op de wonderbaarlijkste wolkenfiguren
ontsproten aan mijn kinderlijke fantasie
Vurige pogingen tot geluk,
keer op keer uitdovend tot een minuscuul vonkje hoop,
geduldig wachtend om tenslotte uit te monden
in een groots vreugdevuur
Met het einde van kerstvakantie en de terugkeer naar het schoolse leven zou ook mijn gemoedsrust weerkeren, althans dat hoopte en dacht ik toch. Op school aan-gekomen voelde ik echter al snel aan dat niets minder waar was. Mijn ganse vriendenkring had zich radicaal tegen me gekeerd. Mijn vlucht voor het Zwitserse verblijf had mijn gastvrije vriendin een flink pak problemen opgeleverd. Toen haar pleegouders te weten waren ge-komen dat ze me hierbij geholpen had, wilden ze haar niet langer opvangen in hun gezin. Ellende troef! Het enige lichtpuntje aan mijn duistere, sterrenloze firmament was het nieuws dat mijn hartsvriendin, Brigitte terugkwam. De vreugde was onbeschrijfelijk. Ze liet me niet in de steek, ze kwam terug naar mij. Al de rest kon me nu verder wel gestolen worden. Ik zag haar en voelde me opnieuw compleet.
Deze vreugde was echter maar van korte duur. Slechts enkele weken na haar terugkomst plande ze haar volgende vlucht. Toen ik die dag op school aankwam en vernam dat ze opnieuw verdwenen was, zat ik in zak en as. Maar nog steeds weigerde ik halsstarrig de ware toedracht achter onze vriendschap onder ogen te zien. Uiteindelijk kwam ik na enig speurwerk toch te weten waar ze verbleef. Lang deed ik er niet over om te overwegen wat mijn volgende zet zou inhouden. Thuis aangekomen maakte ik zoals gewoonlijk mijn boekentas voor de volgende dag klaar, met dat verschil dat ze nu gevuld was met enkele logeerspulletjes. 's Morgens ging, ik op het normale uur de deur uit maar in plaats van richting school te nemen haastte ik me al liftend op weg naar het opvangcentrum waar Brigitte verbleef. Daar aangekomen viel ik haar snikkend in de armen. "Ik was zo bang je opnieuw kwijt te spelen", hikte ik tussen twee huilbuien door. Ze antwoordde niet, hield me enkel troostend in haar armen. Ik voelde me weer thuiskomen. Zo hoorde het te zijn, wij samen tegen de rest van de wereld. Intuïtief voelde ik aan dat we allebei een aantal demonen te bekampen hadden. Naïef vertrouwde ik erop dat we die tezamen wel meester zouden kunnen. Allen voor één en één voor allen, zo luidde de lijfspreuk van de drie musketiers toch?
Achteraf beschouwd was onze vriendschap reeds vanaf het prille begin gedoemd tot mislukken. Haar moeder bestempelde me als absoluut onder haar dochters waardigheid. Brigitte was een enig kind, afkomstig uit een gerespecteerde familie van rechters en advocaten, die bovendien zeer hoog aangeschreven stond in lokale en nationale politieke kringen. Een familie met gevestigde normen en waarden, die bovenal kost wat kost een naam hoog te houden had. Ik daarentegen was afkomstig uit een gewoon, alledaags gezin, waar vooral eerlijkheid en inlevingsvermogen hoog in het vaandel gedragen werd. Geen ronkende namen of eerbiedwaardige titels voor onze familienaam en dus werd ik als niet geschikt bevonden. Dit waren haar demonen, dit was waartegen ze zich verzette. Haar revoltering was gericht tegen de oubollige tradities die maar al te vaak gepaard gaan met dito titels, tegen de hautaine houding van de dragers van deze titels tegenover het 'gewone' volk en tegen het beklemmende keursleuf dat men haar probeerde aan te meten. Dikwijls hoorde ik haar moeder tegen haar verzuchten; "Dat Hanneke is toch niets voor jou! Waarom kies je Hanneke Vandenbergh niet als vriendin? Dat meisje past toch veel beter bij jou. Die mensen zijn meer van onze standing." Een rijke industrieel zoals Hannekes vader paste uiteraard mooier in het plaatje. Blijkbaar werd het al dan niet in aanmerking komen bevriend te zijn met haar dochter niet gemeten aan de hand van goede inborst en oprechte intenties dan wel aan de dikte van papa's portefeuille.
Nadat één week samen in het crisisopvangcentrum vertoefd te hebben, was ons koninkrijk uit. Ik werd naar huis gestuurd. De psycholoog zag geen noemenswaardige knelpunten in mijn gezinssituatie -ik had dan ook naar goede gewoonte gezwegen over mijn neef- en maande me aan het toch nog eens te proberen. Zeer tegen mijn zin -Brigitte had me immers op de hoogte gebracht van haar plan om naar Amsterdam te gaan- verliet ik het centrum. "Wacht op me. Ik kom zo snel mogelijk terug", verzekerde ik haar ten stelligste bij het afscheid. Nog maar net was ik thuis of ik plande alweer mijn vertrek. Ongeduldig wachtte ik het verstrijken van de twee weken proeftermijn, die ik met de psycholoog overeengekomen was, af. Aan het einde van de tweede week pakte ik haastig enkele spulletjes bijeen en begaf ik me op weg, bestemming 'Brigitte'. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk in het vooruitzicht haar terug te zullen zien. Dit gelukzalige gevoel werd bij aankomst in het opvanghuis quasi ogenblikkelijk de grond ingeboord. Brigitte was met de noorderzon verdwenen. Ze hadden haar er niet van kunnen weerhouden haar grote droom na te jagen; een leven leiden zoals Christianne F, het Berlijnse heroïnehoertje. Niets of niemand had haar daar vanaf brengen.
Ik was al zeventien toen ik de bikkelharde waarheid aangaande Brigitte eindelijk onder ogen kon zien. Het heugelijke nieuws dat na ruim één jaar in een gesloten jeugdinstelling verbleven te hebben weer thuis was en naar me zocht kwam me via enkele tussenpersonen aan de oren. Het leek haast te mooi om waar te zijn. Ik voelde me zweven van geluk. Ik had haar teruggevonden, we zouden opnieuw samen zijn! De ontnuchtering uit deze mooie droom kwam extreem hard aan. Geschokt keek ik naar de persoon die voor me stond. Dit was niet de Bri-gitte die ik enkele jaren geleden gekend had. Deze Brigitte had de uitstraling en de houding van een afgeleefd straatmadeliefje, het leek wel alsof ze rechtstreeks van de Amsterdamse walletjes geplukt was Terwijl ik met haar en haar vriend in haar kamer zat te praten, probeerde ze hem schaamteloos op te vrijen. Zonder ook maar in het minst met mijn gevoelens rekening te houden frunnikte ze snuivend aan de ritssluiting van zijn broek. Haar vriend voelde zich duidelijk niet erg op zijn gemak en keek gegeneerd de andere kant op. "Zal ik even een ommetje maken," stamelde ik met rood aangelopen hoofd. Bij mijn terugkeer waren ze beiden weer min of meer gefatsoeneerd en konden we eindelijk proberen de verloren jaren in te halen. Zij vertelde me over haar verblijf in de gesloten instelling van Beernem en ik over het mijne in de psychiatrische afdeling van het kinderziekenhuis in Gasthuisberg. Dit bracht haar op het idiote plan om actie te voeren tegen de gesloten jeugdinstellingen in ons land. "Vooruit, Hanne! Je weet toch hoe verschrikkelijk het daar is. Je hebt het zelf ook meegemaakt", trachtte ze me uit alle macht te overhalen. Er knapte iets in mij. Eindelijk was ik in staat de werkelijkheid te zien zoals ze werkelijk was. Deze on-voorwaardelijke vriendschap, waarvoor ik zoveel op het spel had gezet, was tot een farce verworden. Onze vriendschap was niet meer. Na lange tijd van verdriet en pijn meende ik haar dan tenslotte toch definitief te kunnen opgeven.
Jaren later echter, toen ik vernam dat ze haar levens-verhaal gepubliceerd had, besefte ik dat ik me al die tijd enkel maar zand in de ogen had gestrooid. Ik leed nog steeds onder de teloorgang van deze vriendschap. De drang haar verhaal te lezen was overweldigend. Met mijn hele wezen hunkerde ik er naar alles over haar te weten te komen. Gulzig verslond ik pagina na pagina. Maar niemand had me kunnen voorbereiden op wat ik te lezen zou krijgen. Haar woorden sneden door merg en been. Opnieuw werd ik overspoeld door datzelfde gevoel van onmacht dat ik jaren geleden ervaren had toen ik haar verdwenen wist bij mijn terugkeer naar het opvangcentrum. En ook het schuldgevoel, het gevoel ge-faald te hebben, stak weer in alle hevigheid de kop op. Ik kwam te weten in welke erbarmelijke omstandigheden ze de afgelopen jaren geleefd had, dat ze seropositief was en waarschijnlijk niet lang meer te leven had. Het idee haar een allerlaatste keer op te zoeken werd een ware obsessie voor me. Gelukkig wisten mijn toenmalige werkgevers - ze fungeerden destijds min of meer als surrogaatouders voor me - dit wijselijk uit mijn hoofd te praten. "Ze zal je alleen maar uitlachen en kwetsen. En als ze dat niet doet zal ze waarschijnlijk alleen maar voordeel uit je proberen te halen", waarschuwden ze me. Tja, als ik de situatie op een minder romantische en meer realistische wijze benaderde, besefte ik ook wel hoe zeer hun uitspraken de waarheid benaderden. Haar hele houding en haar karakter was de laatste keer dat ik haar gezien had door het jarenlange dagelijks gebruik van hard drugs al totaal onherkenbaar geworden. Onze vriendschap had gefaald, ik moest haar nu eindelijk laten gaan. Lange tijd heb ik om haar verlies gerouwd, mezelf gekweld met de prangende vraag of ik wel voldoende mijn best had gedaan om er voor haar te zijn, me schuldig voelend over wat ik gezegd of net niet gezegd had.
feedback van andere lezers- arwenn
Wat kan jij ontroerend schrijvem.
Heel graag gelezen, weer.
X
hannelore: dank je, arwenn. je enthousiasme doet me ontzettend veel deugd. - koyaanisqatsi
Net zo sterk als ontroerend. (en nogmaals hoedje af voor het moedige relaas)
hannelore: dank je. dit boek schrijven heeft deel uitgemaakt van mijn verwerkingsproces. een te erge gebeurtenis eruit weglaten of iets mooier voorstellen dan het eigelijk was had volgens mij geen enkele zin. dan zou ik mezelf er niet mee geholpen hebben, wel integendeel! - Hoeselaar
Goed geschreven maar ook een beetje te lang naar mijn gevoel
Willy
hannelore: houd er zeker rekening mee. zal trachten te herwerken.
|
