|
< terug
het sekslabyrint 8: Zelfheling of zelfvernietiging?
ZELFHELING OF ZELFVERNIETIGING?
Enkele jaren na het beëindigen van mijn middelbare school besloot ik een tweejarige vervolmakingcursus in Frankrijk te volgen. Mijn vriend was afkomstig uit de regio waar ik mijn opleiding zou volgen. Ik kon dus mits een kleine vergoeding te betalen bij zijn ouders inwonen. Na enige tijd bij hen gelogeerd te hebben, verlangden we uiteindelijk toch stiekem naar ons eigen liefdesnestje. Niet lang daarna dreigde er aan onze relatie -ze naderde toen kaap van drie jaar, abrupt een eind te komen.
Drie, het lijkt wel mijn persoonlijke ongeluksgetal. Geen enkele van mijn relaties bleek in staat te zijn deze desastreuze kaap te overwinnen. De onderliggende reden daartoe? Bindingsangst! Eens mijn relatie die eerste oppervlakkige fase van verliefdheid voorbij was en er meer diepgang verwacht werd, gaf ik forfait. Meer diepgang zou immers betekenen dat ik te veel van mijn geheimen moest onthullen, geheimen waarvoor ik nog lang niet klaar was om ze zelf onder ogen te zien. Instinctief koos ik dan maar voor de enige mogelijke uitweg; vluchten. Op mijn trouwdag nam deze bindingsangst zelfs zodanige proporties aan dat ik op het beslissende moment twijfelde om het jawoord te geven. "Geen weg meer terug nu", dreunde het ritmisch in mijn hoofd. Het koude angstzweet brak me uit. Wat als ik het niet aankon? Ja, ik wil; een klein maar krachtig zinnetje waardoor alle mogelijke vluchtroutes in één klap zouden worden afgesloten. Love concurs all! Liefde gaf me de moed en de kracht om toch door te zetten toen een golf van paniek me langzaam maar zeker overspoelde.
In de hoop deze franse idylle toch nog te kunnen redden, ondernam ik een allerlaatste wanhoopspoging en klopte ik aan bij een psychiater. Na afloop van mijn tweede bezoek had hij zich al een vrij goed beeld gevormd van het verloop van mijn kinderjaren en de invloed ervan op mijn liefdesrelatie. "Je ouder/dochter relatie is echt totaal verknipt. Als je jouw liefdesrelatie echt een faire kans wil geven, zal je eerst serieus werk moeten maken van de relatie met je ouders. Het zou al een goed begin zijn moest je open kaart met hen spelen en duidelijk vertellen wat er tussen jou en je neef gebeurd is", maande hij me aan me intussen aankijkend met een doorgrondende blik die alleen psychiaters en psychologen hebben. Dieper en dieper voelde ik me wegzakken in de stoel die voor zijn grote, indrukwekkende bureau stond. "Oké, ik zal het proberen", knikte ik bedeesd.
Zo gezegd zo gedaan. Ik nam enkele dagen extra verlof op en reisde terug naar België. Rond lunchtijd kwam ik aan in mijn geboortestad. Gezien het tijdstip besloot ik onmiddellijk mijn vader op te pikken op zijn werk om samen een stukje te gaan eten. Ik duwde de loodzware deur van het oude herenhuis open. Terwijl ik de ellenlange trap opliep naar de zolderverdieping waar hij zijn bureau had, zonk de moed me hoe langer hoe meer in de schoenen. "Wat een leuke verrassing jou hier te zien!" Mijn vader leek inderdaad blij verrast. Het gaf me net dat beetje goede moed dat ik nodig had. "Zullen we samen gaan lunchen", stelde ik hem in een lichtelijk verhoogde toonaard voor. Een geoefend oor had waarschijnlijk een zweempje nervositeit kunnen waarnemen in mijn stemgeluid. "Graag! Nog even een paar telefoontjes plegen en we kunnen vertrekken". In het restaurantje zochten we beiden een niet al te zwaar gerechtje uit, mijn vader omdat hij die avond nog een volledige warme maaltijd voorgeschoteld zou krijgen, ik omdat ik geplaagd werd door een zwak gevoel van misselijkheid. Daar zat ik dan tegenover hem aan een klein parijs bistrotafeltje bloednerveus mezelf moed in te spreken. Pas op het einde van de maaltijd kon ik mezelf er toe brengen hem erover in te lichten. "Papa?" "Ja, Hanne?" "Weet je nog die vakantie die ik samen met Lisa doorbracht op het buitenverblijf van mijn peter? Ralph heeft toen rare dingen gedaan met mij." De adem stokte in mijn keel, mijn verhaal zoals ik het had moeten vertellen, kon ik niet over mijn lippen krijgen. Een hopeloze, klungelige poging steun en begrip te vinden. Het echte verhaal en het desastreus effect ervan op mijn huidige persoon en mijn relaties bleef verborgen. De grootse plannen en hoopvolle gedachten waarmee ik in allerijl uit Frankrijk vertrokken was, werden in slechts enkele luttele seconden teniet gedaan door mijn vaders woorden. "Tja, je neef heeft het als kind en als tiener echt niet onder de markt gehad. Je tante en Eric hebben het hem niet bepaald gemakkelijk gemaakt." Algauw trok ik uit dit antwoord mijn conclusies. Zijn medeleven en empathie leek dus eerder naar mijn neef uit te gaan dan naar mij. Ik voelde me aan de kant gezet, niet waardevol genoeg… betekenisloos in zijn ogen. Ik had zoveel verwacht van deze ontmoeting en moest nu plots inzien dat ik er nog steeds alleen voorstond. De nog resterende tijd van onze lunchbreak kon voor mij niet snel genoeg voorbij zijn. Ongeduldig wachtte ik het tijdstip af dat ik mijn vader terug naar zijn werk zou kunnen brengen. Ik hoorde nog nauwelijks een woord van wat hij me verder nog te vertellen had. Het gonsde maar verder in mijn hoofd; niet goed genoeg, niet goed genoeg … Vroeger dan gepland brak ik mijn verblijf bij mijn ouders af.
Wekenlang bleef ik de woorden van mijn vader herkauwen. "Hij heeft een moeilijk jeugd gehad." Moest dit dan zondermeer rechtvaardigen wat hij me allemaal had aangedaan? Gaf dit hem dan zomaar het recht mijn leven te verwoesten? Het werd me allemaal meer dan duidelijk. Ik tilde hier te zwaar aan! Buitenstaanders vonden wat er met me gebeurd was helemaal niet zo erg. Waarom ik dan wel? Beetje bij beetje, dag na dag verstevigde en verhoogde ik de ijsmuur die ik rondom me had opgetrokken. Voortdurend trok ik mezelf en mijn gevoelens in twijfel. Mijn innerlijke gevecht was begonnen aan dat Parijse bistrotafeltje in België. Met een ontstellende interesse verslond ik allerlei films en romans die handelden over seksueel geweld. Door middel van deze overdaad aan informatie trachtte ik mezelf immuun te maken voor mijn eigen gevoelens en emoties. Koelbloedig minimaliseerde ik mijn verleden en negeerde ik de daarmee samengaande emoties. "Stel je niet aan! Wat jou overkomen is toch helemaal niet zo erg! De hoofdpersonages in die films en romans hebben toch veel erge dingen moeten doorstaan".
Een destructieve, nihilistische gedachtegang die mijn hulpverlener na jaren van therapie uiteindelijk toch heeft weten te doorbreken. Hij verschafte me het broodnodige inzicht dat ik mijn verleden en de impact ervan op het heden wel degelijk ernstig moest nemen. Het misbruik dat ik ondergaan had, was niet intens en hevig geweest maar strekte zich wel uit over een lange tijdspanne en bovenal het was een aaneenschakeling van voorvallen geweest. De meest beschadigende factor ervan was dat het telkenmaal een ander iemand uit mijn vertrouwenskring betrof. Hierdoor werd mijn wantrouwen tegenover mannen keer op keer gevoed en versterkt.
Enkele maanden na dit mislukte gesprek met mijn vader liep mijn relatie met Philippe uiteindelijk toch op de klippen. Wegens gebrek aan financiële middelen en met de steevaste overtuiging dat ik me toch maar niet zo moest aanstellen, had ik de afspraken bij de psychiater achterwege gelaten. Dit eiste uiteraard zijn tol onder vorm van het stuklopen van mijn relatie. Gezien de eerder mank lopende relatie die hij had met zijn ouders trachten we nog enige tijd op vriendschappelijke basis onder één dak te blijven wonen. Maar algauw moesten we tot de conclusie komen dat dit echt geen haalbare kaart was. Hij trok voor korte tijd althans, alvorens opnieuw naar België te verhuizen, bij zijn ouders in en ik mocht in het appartement blijven wonen.
feedback van andere lezers- arwenn
en elke avond, net na middernacht, een nieuw deel.
hier blijf ik voor wakker.
x
hannelore: fijn dat je ervoor op blijft. moment van inzending is afhankelijk vh uur waarop ik stop met werken. horeca is nogal wispelturig, hé - Dora
Een tweejarige vervolmakingcursus?
hannelore: leercontract patisserie bij Lenôtre in Parijs
|
