|
< terug
het sekslabyrint 11:Rustbaken
RUSTBAKEN
Kort na deze choquerende ervaring met de Aziatische cultuur maakte ik er op een iets of wat aangenamere wijze kennis met dit volk. Ik ontmoette een fantastische jongen afkomstig uit Thailand. Als boeddhist wist hij de dingen steeds verbazingwekkend simpel voor te stellen en legde hij zijn prioriteiten altijd juist. Hij was mijn rustbaken temidden mijn turbulente leven.
Door hem is mijn interesse voor deze levensbeschouwing ontloken. Ze steunt me in de overtuiging dat iedereen diep vanbinnen een kern van goedheid heeft. Ik putte er de sterkte uit die me later in staat zou stellen mijn geweldenaars vergiffenis te schenken. De zekerheid hen ooit te kunnen vergeven, gaf me de kracht om vol te houden.
Ondanks zijn natuurlijke kalmte slaagde ik er niet in de innerlijke rust te vinden waarnaar ik zo intens verlangde. De seksuele roofdieren bleven jacht maken op me, het leek wel alsof ze mijn geur konden traceren. Eén van hen was mijn leerkracht Frans. Al enkele malen waren we, enkele medeleerlingen en ikzelf, samen met hem uit lunchen gegaan. Gezien de povere kwaliteit van de kantinemaaltijden vormden zulke uitstapjes eerder regel dan uitzondering. De gemiddelde leeftijd van ons lunchclubje bedroeg achttien plus. Niet verwonderlijk dat hij zich vrij goed voelde in ons gezelschap. Die middag werd beslist om naar een hamburgertent te gaan, een type maaltijd waarvan ik geen grote favoriet was. Samen met onze leerkracht, die er ook niet erg tuk op was, ging ik naar de pizzeria. Niets in zijn gedrag wees er ook maar in het minst op dat ik reden had om me zorgen te maken.
Mijn argwaan werd pas gewekt toen zijn 'toevallige' aanrakingen almaar frequenter leken voor te vallen. Ongemakkelijk schuifelde ik heen en weer op mijn stoel. Ik begon het intussen hoe langer hoe meer Spaans benauwd te krijgen maar spijtig genoeg was het einde van dit gezellig onderonsje nog niet in zicht, onze pizza's waren immers nog niet eens opgediend. "Overdrijf je nu niet een beetje, er is toch hoegenaamd geen reden tot paniek", trachtte ik mezelf te sussen. "Per slot van rekening is hij je leraar. Er bestaat toch nog altijd zoiets als een deontologische code." Opgelucht stelde ik vast dat onze bestelling in aantocht was en nog meer opgelucht stapte ik even later het restaurant uit. Spijtig genoeg betekende dit nog niet het van dit horrorverhaal. In de lift naar de ondergrondse parking waar zijn auto geparkeerd stond, duwde hij me, eens de deuren goed en wel sloten, klem in de hoek van de cabine. Vastberaden geen tegenstand te zullen krijgen, drukte hij zijn dunne, natte lippen op mijn mond. Vol afgrijzen trachtte ik tevergeefs zijn kleverige kussen te ontwijken. Hoewel hij slechts klein van gestalte was, was hij toch vrij gespierd. Wild kronkelend trachtte zijn tong zich een weg te banen tussen mijn tanden. Vastberaden geen ene millimeter toe te geven, klemde ik ze stevig op mekaar. "Alsjeblieft, één klein kusje maar. Alsjeblieft", smeekte hij gemaakt zielig. Wanneer hij merkte dat ik absoluut niet geneigd was toegevingen in zijn richting te doen, gooide hij het plots over een totaal andere boeg. "Ik zou maar een beetje meewerken als ik van jou was", dreigde hij me ondertussen met geniepige, dichtgeknepen varkensoogjes aankijkend. "Mijn vak hoort tot de hoofdvakken. Ik kan je dus maken of kraken." Vervuld van afschuw en weer enkele illusies armer stapte ik enkele ogenblikken later de lift uit.
Na deze ene keer ondernam hij nog verscheidene pogingen om me te strikken. Allen echter tevergeefs, ik waakte er nu zorgvuldig over hem die gelegenheid niet meer te bieden. Op een mooie dag kreeg ik een gedroomde kans om me voor eens en voor altijd van zijn wansmakelijke interesse te ontdoen. In het winkelcentrum liep ik hem tegen het lijf toen hij met vrouw en kinderen inkopen deed. Toen we mekaar kruisten straalde hij met zijn hele wezen angst en nervositeit uit. Onbewust gaf hij me op die manier het perfecte verdedigingswapen in handen. Hij was bang dat de waarheid omtrent zijn escapades aan het licht zou komen. Hieruit zou ik zeker en vast munt trachten te slaan. Onder bedekte toespelingen gaf ik hem te verstaan dat ik geen moment zou aarzelen om zijn vrouw in te lichten indien hij zijn ongewenste seksuele intimiteiten niet staakte. Het bleek een schot in de roos te zijn. Met volle teugen genoot ik van deze eerste overwinning.
Een heerlijk gevoel dat echter slechts een zeer kort lot beschoren was. aangezien een volgende aanslag op mijn eerbaarheid reeds in wording was. De verjaardag van mijn Thaise vriend naderde in recordtempo en nog steeds was ik op zoek naar het gepaste geschenk. Ik had het geluk duidelijk niet aan mijn kant. Alles was ik zag was of te duur of niet goed genoeg. Ten einde raad stapte ik tenslotte een beetje onwennig een herenboetiek binnen. Nodeloos zo bleek al snel, de verkoper was immers ontzettend aardig en zeer behulpzaam. Hij bezat een waar engelengeduld. Dankzij hem vond ik een mooi geschenk dat toch nog binnen mijn krappe budget paste. Duidelijk in mijn nopjes stapte ik, mijn vondst onder de arm, de winkel uit.
Toen ik een week later op weg naar de supermarkt voorbij zijn winkel kwam, herkende de verkoper me meteen. Vriendelijk wenkte hij me dichterbij. "Is je geschenk in de smaak gevallen bij je vriend", informeerde hij vol interesse. "Ja hoor, het was een voltreffer van formaat. Bedankt voor de hulp." Week na week trok hij telkens weer mijn aandacht door me al grappend iets toe te roepen. Na verloop van tijd werden onze praatjes al wat langer en vonden ze niet langer in de deuropening maar wel in de winkel zelf plaats. Die allerlaatste keer dat ik bij hem in de winkel stond, lokte hij me onder een vals voorwendsel naar één van de pashokjes. Voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, bewogen zijn vrijpostige handen zich over mijn ganse lijf. Zijn ene hand friemelde aan en onder mijn kleren, de andere hield hij stevig op mijn mond gedrukt opdat ik niet kon schreeuwen. Ik vocht uit alle macht en slaagde er uiteindelijk toch in me uit zijn greep te bevrijden. Compleet uit het lood geslagen, vluchtte ik zijn winkel uit. Waarom overkwam mij dit altijd? Hier had ik toch niet om gevraagd? Mijn vriendelijkheid en jovialiteit werd verkeerdelijk geïnterpreteerd als zijnde seksuele geïnteresseerdheid. Een pijnlijke ervaring waaruit ik mijn lessen trachtte te trekken. Ze leerde me vooral mijn aangeboren vriendelijkheid en naturelle onbevangenheid zoveel mogelijk in te tomen en slechts met enige ingetogenheid de vrije loop te laten. Zielig hoe vrouwen op deze manier maar al te vaak beknot worden in hun zelfexpressie en in hun vrouwzijn. Indien hun kledij niet strookt met de heersende normen worden ze zonder pardon als te uitdagend bestempeld. Lachen ze iets te vriendelijk of reageren ze te empatisch dan worden ze al bij voorbaat schuldig bevonden aan provocatie. Misschien kunnen we ons als lid van het vrouwelijke geslacht dan beter een Bhurka laten aanmeten. Enkel op die manier zullen we niets aan het toeval overlaten en zal niemand zich nog geprovoceerd kunnen voelen. Dan zal een vrouw niet zonder meer het etiket 'verleidster' opgekleefd kunnen krijgen. Hebben de heren der schepping dan werkelijk zo'n luttele controle over hun oerdriften? Is dit dan de beschaafde wereld? Durven we onszelf echt met een gerust geweten geciviliseerde mensen te noemen?
feedback van andere lezers- arwenn
Een beetje laat, maar wat goed
X
hannelore: dankje, arwenn
|
