|
< terug
het sekslabyrint 13: Escapetoets
ESCAPETOETS
Onmiddellijk na het afronden van mijn studies solliciteerde ik voor mijn eerste baan. Ik was erop gebrand alle nare ervaringen zo snel mogelijk achter me te laten en meende dit te kunnen verwezenlijken door me met volle overgave op deze nieuwe uitdaging te storten. Maar waar de geest vol van is, geeft het lichaam forfait! Onder invloed van de continue stress de afgelopen jaren had ik mijn lichaam tot het uiterste gedreven. Dit vertaalde zich nu in een gevaarlijk lage bloeddruk waardoor ik soms zelfs het bewustzijn verloor en abnormaal hevige tussentijdse bloedingen. Naargelang mijn leven zich terug een beetje stabiliseerde en ik me in rustiger vaarwater bevond, kwamen deze lichamelijke kwaaltjes gelukkig stilaan tot bedaren.
Een poosje kon ik genieten van deze rustige, stabiele gemoedstoestand totdat een stagiaire me voorstelde aan één van haar vrienden. "Het is echt een toffe gast en ik ben er absoluut zeker van dat jullie het ideale koppel zouden vormen", hemelde ze hem op. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en hoewel ik me helemaal niet klaar voelde om een nieuwe relatie aan te gaan, stemde ik toch toe hem te ontmoeten. "Ach, het kant och geen kwaad om samen een glas te gaan drinken", vergoelijkte ik mijn impulse beslissing. Maar na die ene keer volgde een volgende keer en nog een keer en nog een keer. En na een tijdje sloeg de sloeg de vonk toch stilaan over aan beide kanten. Ik waande me in de zevende hemel en liet mezelf voorzichtig toe weer te dagdromen. Hiernaar ben je al zo lang op zoek, hield ik mezelf voor. Met mijn hele wezen hunkerde ik naar een beetje warmte, begrip, veiligheid en geborgenheid, kortom naar me geliefd te weten.
De ontnuchtering toen hij besloot er een punt achter te zetten , was dan ook enorm zwaar. Diep gekwetst trok ik me terug in mijn geheime kamertje. Maar helaas, de lapmiddeltjes hielpen niet meer. Misschien kon het verdovende effect van alcohol me enige verlichting brengen? Een tijdlang leefde ik voor de zaligmakende roes die enkel een fles whisky me kon brengen maar uiteindelijk bleek ook dit slechts van tijdelijke duur. De demonen hielden weer eens deftig huis in mijn hoofd. "Je bent een dikke nul, een mislukkeling, een vergissing van de natuur! Je hebt het recht niet gelukkig te zijn," gonsde het snerpend door mijn hoofd. Zo kon het niet langer, ik zou een einde maken aan mijn lijdensweg. Als bezeten plunderde ik het medicijnenkastje. In de bijsluiters speurde ik koortsachtig naar mogelijke gevolgen bij overmatig gebruik. Alles met de vermelding 'maagspoeling bij overmatig gebruik' kwam in aanmerking. Ik was vastberaden dit tenminste toch tot een goed einde te brengen. Geen afscheid deze keer, gewoon pijnloos en stilletjes uit dit ellendige leven wegglippen. Haastig verslond ik de pilletjes als ware het snoepjes en zwolg ze één voor één door met een grote slok whisky. Toen mijn maag alles protesterend uitspuugde, herhaalde ik, vastberaden in mijn opzet te slagen, het hele scenario van voren af aan. Dit ging zo door tot ik door een immense, onweerstaanbare vermoeidheid overmand werd. Tevreden met het resultaat -deze vermoeidheid weet ik immers aan de efficiëntie van de medicijnen- vleide ik me met een gelukzalige glimlach op de lippen neer. Zo vond de vriend, in wiens appartement ik verbleef me, toen hij onverwachts vroeger naar huis terugkeerde, op de grond te midden van lege pillenstripjes en dito whiskyflessen. Als rijkswachter beschikte hij over een goede dosis gezond verstand en wist hij bovenal het hoofd koel te houden in crisissituaties. In allerijl belde hij de ambulance die me stante pede overbracht naar het ziekenhuis.
Bij mijn ontwaken vond ik mijn ouders aan de rand van het bed. Overmand door schaamte en schuld trachtte ik krampachtig hun gepijnigde, vragende blik te ontwijken. "Maar Hanne toch", verzuchtte mijn moeder. Een onschuldig, medelevend zinnetje en toch liet het me wegzinken in een donkere poel van schuldgevoelens. "Kijk hoeveel verdriet je hen aandoet", verweet ik mezelf streng. "En het is je dan nog niet eens gelukt, zelfs dit kan je niet tot een goed einde brengen". Gelukkig mochten ze niet lang blijven. De maagspoeling had me sterk verzwakt, ik had voldoende rust nodig om weer aan te sterken. Na hun vertrek vluchtte ik ogenblikkelijk terug naar het donkere niemandsland tussen bewustzijn en bewusteloosheid. Hoelang ik hierin rond zwalpte en na hoeveel tijd ze me uit de kliniek ontslagen hebben, weet ik niet meer, maar net als die eerste keer in Frankrijk lieten ze me ook nu pas vertrekken na de uitdrukkelijke belofte professionele hulp te zullen zoeken. "Moeten we een afspraak vastleggen voor je," stelde de verpleegster van dienst behulpzaam voor. "Nee, niet nodig. Ik heb mijn agenda niet bij me. Ik zal zelf wel bellen als ik thuiskom", haastte ik me te antwoorden. Ja, dag Jan! Geen sprake van dat er nog zo een psy… dinges in mijn binnenste zou rommelen. Ik had er schoon genoeg van. Niemand zou ooit nog te weten komen wat er zich diep in me afspeelde. Ik stelde mijn afweergeschut opnieuw op scherp en plooide mijn scala aan maskers open. Nooit zou een man nog de gelegenheid krijgen in mijn emotionele kaarten te kijken. Een langdurige vaste relatie interesseerde me totaal niet meer. Voortaan zou ik nog enkel voor mijn werk leven. Mijn ideaalbeeld: een bikkelharde zakenvrouw, die voor niets of niemand uit de weg gaat en vooral nooit haar masker aflegt.
feedback van andere lezers- arwenn
een beetje laat, maar heel graag gelezen.
xx
hannelore: beter laat dan nooit, arwenn. dankje om te blijven volgen.
|
