Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 14:Soulmate
SOULMATE
Vanaf het moment dat ik het ziekenhuis verliet, leefde ik enkel nog voor het huidige moment zonder me ook maar in het minst zorgen te maken over de volgende dag. Ik hield er een vrij destructieve levensstijl op na. Elke avond opnieuw stortte ik met volle overgave op het Brusselse uitgaansleven. Slechts bij het ochtendgloren keerde ik, zwaar beneveld door de gigantische hoeveelheden alcohol, opnieuw huiswaarts waar ik vaak zonder me de moeite te getroosten me uit te kleden op bed neerplofte en in een droomloze slaap verzonk. Dit hield zo aan tot mijn man opnieuw contact met me zocht. Na vijf jaar huwelijk hadden zijn vrouw en hij besloten om te scheiden. "Hanne? Met Gert", klonk het aarzelend aan de andere kant van de lijn. " Mieke en ik gaan scheiden. Zouden we mekaar nog eens kunnen terugzien?" De intense pijn die ik gevoeld had toen we mekaar die laatste keer gezien hadden, kliefde opnieuw door mijn lichaam. De rampzalige afloop ervan stond me immers nog diep in het geheugen gegrift. De adem stokte in mijn keel en slechts met de allergrootste moeite wist ik gesmoord okay uit te brengen.
In de zomervakantie, die voorafging aan mijn laatste jaar hogeschool hadden mijn man en ik al een liefdesrelatie gehad. Bij mekaar vonden we een luisterend oor voor onze problemen. Het boterde al lang niet meer zo best in zijn huwelijk. Zijn vrouw was enkel geïnteresseerd in het zakelijke aspect van hun relatie en niet in het menselijke. Ik slaagde erin deze hiaten voor hem op te vullen. Bij mij vond hij wel de steun en warmte die hij in zijn huwelijk moest ontberen. En ik vond bij hem de veiligheid en geborgenheid, waarnaar ik zo snakte in de nasleep van de moeilijke periode met mijn oversekste ex-vriend. We storten onze harten uit bij mekaar, trachten mekaar te steunen en op te beuren en begonnen stilaan meer en meer naar mekaar toe te groeien. Tot we plots, geheel onverwachts en tot onze grote verbazing merkten dat we verliefd geworden waren op mekaar.
Een mooi sprookje dat helaas niet duren mocht. Aarzelend ondernamen we onze eerste stappen naar een leven tezamen toen de maatschappelijke druk toch de bovenhand haalde. Zou hij voor mij dan werkelijk alles waar hij zo lang voor gewerkt had op het spel zetten? Zijn vrouw, ouders, vrienden… iedereen verklaarde hem voor gek. Langs alle kanten werd hij door hen beïnvloed en onder druk gezet bij het nemen van zijn beslissing. Ik vertrouwde erop dat hij de juiste keuze zou maken en had beslist me niet aan hem op te dringen. Maar hoe zeker ik ook was dat hij voor mij zou kiezen omdat hij van me hield toch besliste hij anders. Hij kon de moed en de kracht niet opbrengen om alle bruggen achter zich te verbranden. Het viel hem enorm zwaar me te moeten melden niet voor de liefde te kiezen maar hij had simpelweg te veel te verliezen. De klap was dan ook enorm toen hij me behoedzaam probeerde duidelijk te maken dat er van een gezamenlijk leven geen sprake kon zijn. Als verdoofd staarde ik voor me uit. Ik voelde me verraden door hem, mijn geloof en vertrouwen in onze liefde was zwaar gehavend. Urenlang zaten we daar samen, op de rand van het bed in dat louche rendez-vous hotelletje, hij met zijn armen om me heen geslagen en ik als in een trance weggezakt, stilletjes heen en weer wiegend. Wanhopig trachtte hij toch tot me door te dringen. "Sorry, Hanne. Ik kan echt niet anders. Vergeef het me, alsjeblieft. Zeg nu toch eens iets! Je maakt me bang." Allemaal vergeefse moeite. Ik was als verdoofd, niet meer in staat om wat dan ook nog te voelen. Tot in de vroege ochtenduurtjes bleven we zo, hij met zijn armen nog steeds stevig om me heen op me inpratend in de hoop me zo een reactie te kunnen ontlokken en ik als een ware ijskoningin voor me uitstarend niet het minste spoor van emotie vertonend. "'t Is toch van jou dat ik houd en niet van haar", vertrouwde hij me wanhopig toe. Nu was hek van de dam. Deze magische woorden verwoestten in één klap mijn zorgvuldig opgebouwde barricade. Hete tranen biggelden over mijn wangen, eerst geluidloos daarna kreunend opborrelend vanuit de donkere diepten van mijn keelholte. Met een overweldigende kracht braken alle tot nog toe weerhouden emoties tegelijk los. Als een gewond dier lag ik jammerend in een bolletje op het bed. "Ga weg! Laat me gerust! Ik wil alleen zijn!" Verwoed poogde ik zijn liefkozende armen weg te slaan. Ik wou ze niet langer rond me weten. Als we dan toch niet samen konden zijn, wou ik dat hij me ook maar nu meteen achterliet in plaats van me verder te folteren met zijn liefdevolle aanwezigheid. Uiteindelijk slaagde hij er na enige tijd dan toch in me tot bedaren te brengen. Ik voelde me leeg en doodmoe. "Waarom", mompelde ik nog slechts zachtjes eerder tegen mezelf dan tegen hem. "Waarom?" Hier kon ik kop noch staart aan krijgen! Hij hield van mij en niet van haar. Waarom koos hij dan voor haar en niet voor mij? Waarom?!
Bij het krieken van de dag nam ik de eerste trein weer naar huis. Thuis aangekomen sloot ik me de rest van het weekend op in mijn kamer. Dit was de doodsteek, de finale opdoffer voor mijn eigenwaarde. Een leven zonder hem leek me totaal zinloos. Ik had geen enkel doel meer voor ogen, niets leek me nog de moeite waard. Ik was niet de moeite waard! Mijn verdere leven liet me helemaal koud. Mijn toekomst liet me onverschillig, enkel het verleden was nog van tel. Met volle overgave stortte ik me in het nachtleven in de hoop dit verleden zo snel mogelijk te kunnen vergeten. Elke nacht weer belandde ik, na overvloedig gebruik van alcohol- en tabak, in de vroege uurtjes tenslotte compleet verdoofd onder de lakens. Nog amper vier uurtjes donkere, emotieloze vide alvorens de wekker me terug naar de alledaagse, pijnlijke sleur zou halen. Een nieuwe uitzichtloze dag op de schoolbanken stond al weer voor me klaar. Ik hunkerde naar het einde van de dag, het moment waarop ik de leegte in me opnieuw zou kunnen vullen met liters alcohol.
Gedurende enkele maanden hanteerde ik deze verwoestende levensstijl, totdat de aankondiging van het eindexamenrooster me uiteindelijk brutaal wakker schudde. Wilde ik dan werkelijk alles waar ik de afgelopen jaren zo hard voor gewerkt en van gedroomd had zomaar overboord gooien? Na een korte bezinningsperiode in Zuid-Korea kwam ik tot het geruststellende besef komen dat dit gevoel van leegte dat ik ervoer niet eindeloos zou zijn. Tegen de tijd dat ik me terug op Belgische grond bevond, was ik tot compleet andere inzichten gekomen. Vol hernieuwde moed hervatte ik mijn studies en trachtte ik te redden wat nog te redden viel. Na de examens nog enkele maanden stage en daarna zou mijn professionele leven eindelijk van start kunnen gaan. Deze stageperiode verliep van een leien dakje totdat mijn stagebegeleider me meedeelde dat hij me naar een ander filiaal zou sturen. Op zich leek dit geen probleem te vormen ware het niet dat in de omgeving van mijn grote liefde gelegen was. Hoe zeer ik ook mijn best deed om aan de allesoverheersende drang hem op te zoeken te weerstaan het lukte me niet bij hem weg te blijven. Ik moest hem nog een laatste keer zien zodat ik duidelijk kon aanvoelen dat onze liefde definitief voorbij was. Niets was echter minder waar! Eerst voelde ons weerzien wat onwennig aan, maar na niet al te lange tijd lagen we opnieuw in mekaars armen. 'I had him under my skin'. Nu wist ik wel zeker dat ik hem nooit of te nimmer zou kunnen vergeten. In een mum van tijd liep ik weer over van liefde en was ik vol vertrouwen in de goede afloop. Beetje bij beetje herstelde mijn eigenwaarde zich. Vol vuur speculeerde ik over een gezamenlijke toekomst totdat hij me met gepijnigde blik in de ogen meedeelde dat hij ook deze keer mijn dromen niet zou kunnen waarmaken. Het kleine sprankje hoop dat mijn hart opnieuw in vuur en vlam gezet had, werd terstond weer uitgedoofd. Verslagen verklaarde ik hem op kille toon dat ik hem nooit meer wilde zien, dat hij definitief uit mijn leven moest verdwijnen.
Niet één enkele maal hadden we mekaar sindsdien gezien noch gesproken. En nu verklaarde hij me doodleuk dat hij op het punt stond opnieuw vrijgezel te worden en dat hij me wou terugzien. Aarzelend stemde ik toe mekaar diezelfde dag nog te ontmoeten. Bloednerveus in het vooruitzicht hem terug te zien, nieuwsgierig naar mijn en ook zijn reacties en vooral ook een beetje bang dat we mekaar niets meer te vertellen zouden hebben, begaf ik me die avond naar de afgesproken plaats. Al snel bleek echter dat er absoluut geen reden was om bang of zenuwachtig te zijn. De eerste momenten voelden een beetje onwennig aan maar algauw ruimde dit vervelende gevoel plaats voor intense verbondenheid. Meer dan een jaar waren we mekaar doelbewust uit de weg gegaan en toch voelde het opnieuw zo vertrouwd aan om in mekaars gezelschap te vertoeven. Onze jarenlange vriendschap had een sterke band gesmeed die nooit verbroken kon worden. Uiteindelijk werd het toch een aangename, gezellige avond waarvan we geen van beiden wensten dat er een einde aan zou komen. Omdat hij al zo moe was en nog een heel eind terug naar huis moest rijden, besliste ik dat hij bij me kon blijven slapen op voorwaarde dat hij geen fysieke toenaderingspogingen zou ondernemen. Onze relatie was immers nog puur vriendschappelijk, we waren elkaars gevoelens en intenties nog volop aan het aftasten en wisten nog helemaal niet waar we zouden eindigen, of we hoe dan ook wel opnieuw een relatie zouden beginnen. Onbewust stelde ik hem op een wel zeer radicale wijze op de proef. Van zijn zelfbeheersing die nacht zou onze toekomst afhangen. Indien hij erin slaagde mijn wens te respecteren zouden we ons verdere leven samen kunnen delen zo niet zouden we opnieuw elk onze eigen weg moeten gaan. Met vlag en wimpel slaagde hij in deze ultieme test. Op geen enkele manier had hij geprobeerd me ertoe te bewegen met hem te vrijen. Maar ondanks dit overduidelijke bewijs van zijn respect voor mijn persoon bleef ik toch nog steeds op mijn hoede. Wat in het verleden tussen ons gebeurd was stond me nog steeds pijnlijk helder voor de ogen als was het slechts de dag voorheen gebeurd. Het had een diepe wonde geslaan, die slechts met mondjesmaat zou kunnen dichtgroeien telkens hij me een nieuw bewijs van zijn onvoorwaardelijke trouw leverde. De eerste jaren van ons samenzijn bleef dit letsel me vaak parten spelen. Hoe zeer ik ook trachtte om het van me af te zetten ik slaagde er niet in. Ik durfde simpelweg niet te geloven dat hij me niet meer in de steek zou laten en bleef hem kwalijk nemen dat hij me in het verleden zoveel pijn had gedaan. Wantrouwen alom als hij me bezwoer dat hij in onze relatie en in mij geloofde. Kleine stemmetjes fluisterden me tergend in het oor; "Waarom zou hij deze keer wel bij je blijven? Waarom jij? Wat maakt jou dan zo speciaal?"
feedback van andere lezers- arwenn
hanne prachtig.. ik blijf volgen
hannelore: dankje, lucy. dit betekent veel voor me! - Jelsi
Zeer mooi en boeiend geschreven... Misschien lees ik de vorige ook wel. Het is niet echt mijn genre.. Ik ben meer voor SF..
hannelore: fijn dat je het, ondanks het feit dat dt je genre niet is, toch boeiend vindt. dankje
|
