Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 17: De waarheid ontmaskerd
DE WAARHEID ONTMASKERD
Rond mijn achtendertigste verjaardag -ik had toen reeds een drietal therapiejaren achter de rug- voelde ik me sterk genoeg om nogmaals te proberen om mijn ouders in te lichten over mijn verleden met mijn neef. Ik nam de telefoon en nodigde hen uit om een weekendje bij ons te logeren. Een minutieuze voorbereiding ging vooraf aan dit toch wel zeer cruciale moment van mijn leven. Ik zorgde voor een goed flesje wijn en een aantal smakelijke hapjes. Bovenal wenste ik dat ze zich op hun gemak zouden voelen vooraleer ik dit wansmakelijke verhaal uit de doeken deed. Die avond stopte ik een beetje vroeger met werken en haastte ik me naar huis. De kinderen waren al naar bed, we konden dus vrijuit spreken. "Ik moet jullie iets vertellen", begon ik met bibberende stem. Al snel werd ik zodanig door emoties overmand dat tranen de woorden in mijn keelholte smoorden nog voor ik ze had kunnen uitspreken. "Het gaat niet zo goed tussen Gert en mij", wist ik uiteindelijk tussen twee snikken door uit te brengen. Dit nieuws sloeg in als een donderslag bij klare hemel. "Jullie gaan toch niet uit mekaar?" Ik schudde mijn hoofd niet in staat ook maar één enkel woord uit te brengen. Hakkelend en stamelend lichtte ik hen in over wat mijn neef gedaan had en de repercussies die het verder op mij gehad hadden. Verbouwereerd luisterden ze geduldig naar mijn warrige verhaal. "Ach, Hanne. Waarom heb je ons niet al veel eerder verteld wat je dwars zat?" Nog zachtjes nasnikkend vertelde ik hen dat ik eerst niets had durven zeggen omdat mijn neef me afgedreigd had en dat ik later alles zo diep mogelijk weggestoken had in de hoop er zo geen last meer van te ondervinden. "Slechts aan het begin van mijn eerste zwangerschap begon ik me alles stilaan te herinneren", eindigde ik met een nog steeds onvaste stem. Gedurende het hele gesprek had ik, uit angst enig ongeloof in hun blik te bespeuren de ogen neergeslagen. Wanneer ik het tenslotte toch aandurfde om op te kijken, spraken hun gezichten boekdelen. Er was geen greintje ongeloof in te ontdekken wel ongerustheid, zachtheid, woede en ook immens veel liefde. Deze keer geloofden en steunden mijn ouders me wel. Misschien durfden ze nu eindelijk toch onder ogen zien wat ik hen al zo lang probeerde duidelijk te maken. De afgelopen tien jaar had ik reeds menige alarmsignalen uitgezonden. Meermaals had ik mijn moeder om raad gevraagd betreffende mijn seksuele problemen en de daaruit voortvloeiende slapeloosheid. Misschien vergen zulke dingen gewoon veel tijd om werkelijk door te kunnen dringen en om ze nadien te kunnen aanvaarden. Dit was per slot van rekening geen peulenschil! Ik kan me levendig voorstellen hoe een ouder zich moet voelen wanneer een dergelijk feit hem/haar voorgeschoteld wordt zijn/haar kind. Aan het einde van dat weekend stonden daar drie totaal andere mensen in de gang afscheid van mekaar te nemen. Nog nooit had ik me zo veilig en geborgen geweten als toen, op dat moment wanneer we met zijn drieën in een innige omhelzing afscheid van mekaar namen.
"Wil je dat ik je peter erover inlicht", had mijn vader me nog gevraagd alvorens weer huiswaarts te keren. Een vraag waar ik me geschrokken haastte neen, hoeft niet op te antwoorden. Op zo'n grote ontwikkeling in mijn verwerkingsproces was ik totaal nog niet voorbereid. Ik ging er vanuit dat dit gesprek met mijn ouders wel zou volstaan. Had de psychiater in Frankrijk me immers niet aangeraden de band met mijn ouders te herstellen? Wel, bij deze was dat dus gebeurd. Ik voelde me opgelucht in de veronderstelling dat ik deze keer wel zeker aan het einde van mijn verwerkingsproces gekomen was. Bij de volgende afspraak met mijn therapeut deelde ik hem bijzonder opgetogen het goede nieuws mee. Hij bracht me echter dadelijk weer met de beide voetjes op de grond. "Hanne toch, zei hij me, zolang je jouw neef niet geconfronteerd hebt met wat hij je heeft aangedaan kan dit nog niet voorbij zijn". Een waarheid als een koe die ik op dat moment toch nog liever even verkoos te negeren.
Enkele maanden gingen voorbij. In tussentijd was de stelling van mijn therapeut langzaam maar zeker en vooral totaal onopgemerkt toch doorgesijpeld. Nu wist ik het wel heel zeker. Ik zou voor eens en voor altijd korte metten maken met mijn verleden door mijn neef erover aan te spreken. Vastberaden nam ik de telefoon in de hand en belde ik naar mijn ouders. "Papa? Je weet toch dat je me gevraagd had of je mijn peter moest inlichten? Zou je dat alsjeblieft willen doen voor me? Ik zou Ralph graag onder vier ogen willen spreken en hem willen vertellen welke impact zijn daad op mijn leven heeft gehad." Lichtjes verbaasd over deze plotse ommekeer stemde mijn vader toch toe contact op te nemen met zijn broer. Woorden schieten tekort om weer te geven hoeveel dit toen voor mij betekende. Hiermee gaf mijn vader me eindelijk het signaal waar ik al zo lang en zo intens naar verlangde; "Je bent mijn dochter. Ik hou onvoorwaardelijk van je en geloof in je". Op deze manier maakte hij veel van de verloren tijd en liefde weer goed. Ik voelde me stilaan terug een beetje dichter bij de familie komen te staan.
Een strelende hand op mijn hoofd
Een achteloos gebaar,
onschuldig en doordrongen van oprechte vaderliefde
Mijn lichaam huiverend protesterend,
onkundig deze tederheid te plaatsen
Het afwerende schild in schril contrast met het hunkerend verlangen
Een schrijnende nood aan geborgenheid en troost
Geef me de zekerheid van je liefde
Laat me nu zijn wat toen niet kon;
je kleine meisje
Maar al te goed besefte ik hoeveel leed deze werkelijkheid over zijn zoon mijn peter zou berokkenen en dat speet me ook echt verschrikkelijk. Niettemin wist ik diep vanbinnen dat dit zo hoorde te zijn. Per slot van rekening had het op mij gedurende zoveel jaren een verwoestende impact gehad en stond ik er toen helemaal alleen voor, vervuld van schuld en schaamte. Met geen woord durfde ik erover te reppen uit angst niet geloofd te worden, uit schaamte. Werd het nu niet eens stilaan tijd dat deze zware last gelegd werd bij diegene die ze eigenlijk veroorzaakt had?
Kriebels in de buik, een wee gevoel in de maag
Oorverdovend geratel in mijn hoofd
Een dolle rit op mijn emotionele achtbaan
In free fall de diepte in of een pijlsnelle vlucht naar de sky line?
Vertwijfeld hopend op de goede afloop
Ongeduldig wachtend op het finale verdict
Enkel dat ene moment is nog van tel
Bevrijd me uit deze tweestrijd, uit dit kleverige web,
me immer gijzelend tussen goed en kwaad
Dit zou de grote ommekeer in mijn leven worden, dat voelde ik aan mijn water. Na deze dag zou niets nog hetzelfde zijn. Men zou me vanaf nu voort met compleet andere ogen bekijken. Sommigen vol ongeloof, anderen vervuld van rancune omdat ik hun comfortabele wereldje helemaal overhoop had gehaald. Allemaal bijzaak! Het allerbelangrijkste was dat ik mezelf met andere ogen bekeek. Niet langer als een flauw afkooksel van hoe anderen me graag wilden zien, de schemerige projectie van één of ander wazig droombeeld net niet scherp genoeg afgetekend. Ik hoefde niet langer de schijn hoog te houden maar kon ten langen laatste mijn masker afleggen en de persoon zijn die ik werkelijk ben, zonder leugens of voorwendsels.
Eindelijk was het dan zover! Gedurende de eraan voorafgaande week voelde ik me tegen alle verwachtingen in relatief rustig en slaagde ik er wonder boven wonder zelfs in te genieten van een treffelijke nachtrust. Deze aangename sfeer hield aan tot een tweetal nachten voor de bewuste dag, daarna voelde ik me merkelijk meer gespannen. Het duurde dan ook niet al te lang meer of ze waren terug van weg geweest, mijn oude bekenden; de nachtmerries. In het holst van de nacht schrok ik met bonzend hart en gejaagde ademhaling in paniek wakker. In foetushouding ineengedoken, spiekte ik verward van onder mijn lange, verwilderde haren door, niet goed wetend wat en waarom dit me overkwam. Hoe zeer haatte ik dit gevoel! Deze panische, allesoverheersende angst die me compleet verlamde en mijn hele denken en zijn overheerste. Slapeloze nachten alleen in mijn bed. Was het al maar ochtend! Dan kon ik opstaan en me opnieuw verliezen in de overvolle, minutieus getimede dagindeling die ik mezelf telkens weer oplegde. Een zeer efficiënt uitgedokterd dagschema dat alles in het werk stelde om zo weinig mogelijk speling te geven aan 'misplaatste' emoties en gedachten. Tot nog toe was dit het overlevingsmechanisme bij uitstek gebleken met als enige spelbreker; de donkere, stille nacht. Mijn geniepige, immer de overhand halende tegenstander. Van hem kon ik de strijd onmogelijk winnen. Hij verschaftte me tijd en gelegenheid in overvloed om na te denken, te voelen en alles te herbeleven. Te bang om uit bed te komen en te onrustig om weer in te slapen wachtte ik ongeduldig het verlossende signaal van de wekker af. Op die dag zou daar definitief een einde aan komen. Die dag zou ik het verleden voorgoed kunnen afsluiten en zou ik kunnen beginnen bouwen aan mijn toekomst. Die dag zou ik de negenjarige en de vijftienjarige in me laten versmelten met de negenendertigjarige. Die dag zou ik eindelijk één worden, mezelf worden zoals ik altijd al voorbestemd was te worden. Op woensdag, 26 maart 2008 trof ik de voorbereidingen om me te ontdoen van mijn oude geharnaste keurslijf. Een nieuwe ik was in wording.
Onze kinderen zouden de hele dag op sportkamp zijn. Ik wou niet dat ze ook maar iets zouden opvangen van wat er deze dag te gebeuren stond. Maar fijngevoelig als ze zijn, leek het wel alsof hun emotionele sensoren desondanks toch hadden opgepikt dat er iets op til was. Sommige momenten kon ik de twijfel haast van hun gezichtjes aflezen. "Jullie hebben toch geen ruzie?" leken ze me met een benepen hartje te willen vragen. Mama speelde niet meer zo vaak met hen en ze was een beetje korter van stof. Ze leek verdrietig en weende vaak de laatste tijd. Papa en mama sliepen ook al enkele weken apart. Dit was nieuw voor hen! Het gebeurde al wel eens dat we enkele nachten apart sliepen maar nooit gedurende zo'n lange periode. Mijn man offerde zich op voor mij. Alvorens opnieuw het bed met me te delen, hoorde deze moeilijke tijd eerst achter de rug te zijn. Gelukkig gingen we nog steeds zeer liefdevol met elkaar om. Dit gaf de kinderen tenminste de geruststelling dat onze toekomst als gezin geen enkel gevaar liep.
Toen ik de kinderen 's morgens in de sporthal achterliet, gaven ze me allebei een extra dikke knuffel. Dit gaf me een onvoorstelbare kracht, voor en door hen kon ik bergen verzetten. Op terugweg naar huis hield ik nog even halt in mijn schuilplaats voor die middag. Nog even surfte ik er naar de chat site van een online hulpgroep voor incestslachtoffers, in de hoop hier een grote portie moed en kracht op te kunnen slaan voor wat nog komen zou later die dag. Ik wierp een vluchtige blik op mijn uurwerk en zag dat het reeds half elf was. Wat vloog de tijd voorbij. Ik haastte me snel naar huis om er alles in gereedheid te brengen voor het etentje van mijn vader en mijn nonkel. Hier nam de automatische piloot het even van me over, mijn gedachtemolen en gevoelens werden eventjes op non-actief gezet. Tafel dekken, soep op het vuur, hoofdgerecht in de oven, koffiezetten, dessert op tafel en vooral niet te vergeten, de brief voor mijn nonkel klaarleggen bij zijn bord. Een moment van twijfel. Even kwam het kleine meisje in me terug boven water. Welke plaats zal ik hem geven? Heel zeker mijn plaats niet! Hoe idioot en triviaal het ook mag lijken, voor mij was het wel degelijk van zeer groot belang. Ik had nog een twintigtal minuten vooraleer ze zouden aankomen. Ik spoedde me de deur uit en nam voor alle zekerheid een andere weg, opdat ik hen zeer zeker niet tegen het lijf zou lopen indien ze vroeger dan verwacht zouden aankomen. Ik besloot nog even langs te gaan in een herenmodezaak om een das te kopen voor mijn therapeut. Het moet een fleurige das worden. De perfecte weergave van mijn toekomstvisie; hoopvol en fleurig!
Mijn hulpverlener verdiende het dubbel en dik dat ik hem in de bloemetjes zette. Hij deed zoveel meer dan alleen zijn job. Hij is diegene die me mijn leven teruggaf, me opnieuw in contact bracht met mezelf. Ik had nu reeds een klein voorsmaakje gekregen van de veranderingen die dit allemaal bij me teweeg zou brengen. Almaar frequenter stond ik mijn mannetje. Ik liet me niet langer in een hoekje drukken of op mijn kop zitten maar zei rechttoe rechtaan waar het op stond. Ik stond waarlijk versteld van mezelf. Nooit had ik gedacht dat in me te hebben. Ik voelde me eindelijk bevrijd van mijn oude zelf, van het keurslijf waarin ik tot voor kort nog gevangen zat. Met een ontstellende zekerheid besefte ik dat ik nooit nog binnen de lijntjes zou lopen. Nu niet meer! Niet nu ik deze ongelooflijke kracht in me ontdekt had; de kracht om 'neen' te zeggen. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik een enorme fierheid. Ik was terecht trots op mezelf. Trots omdat ik dit alles overleefd had en trots om wie ik er door geworden was! De talloze beproevingen uit mijn verleden hadden me gemaakt tot wie ik toen was en tot wie ik de dag erna nog zou worden. Ik was superblij kennis te hebben gemaakt met haar en besefte dat ze een zeer sterke, moedige vrouw was, die nog veel liefde te schenken had.
Die middag, in mijn schuilplaatsje wachtte ik samen met mijn man bang het verlossende moment af. Het laatste gesprek met mijn therapeut zinderde nog verder na in mijn gedachten. Ik putte er mijn kracht en doorzettingsvermogen uit. Geobsedeerd las ik de brief, die mijn vader me nog net voor het etentje bezorgd had keer op keer weer. Een aanmoedigende brief waarin hij me verzocht het verleden achter me te laten en de toekomst met een optimistische blik tegemoet te treden. Tot plots tranen van ontroering en geluk, maar ook van lang onderdrukt leed opwelden achter mijn oogleden. Mijn man ondernam enkele verwoede pogingen om te vestrooien. Toen hij uiteindelijk inzag dat zijn pogingen tot niets leidden, staakte hij zijn pogingen en respecteerde hij mijn wens me enkel te willen focussen op wat komen zou. De nog resterende tijd brachten we in een nogal gespannen stilte door, die slechts verbroken werd door het schrille belgeluid van mijn gsm. Paniek sloeg me om het hart en bezorgde me in een aanval van acute ademnood. Het duizelde me voor de ogen, veelkleurige vlekjes vormden er een prachtig lappendekentje en ik voelde me een licht in het hoofd worden. Ik wist maar al te goed wat nu volgen zou. Dit had ik immers al zo vaak meegemaakt. Dit was het prille begin van een hyperventilatieaanval als ik me niet snel herpakte zou ik wellicht flauwvallen. Ik trachtte mijn ademhaling opnieuw onder controle te krijgen en sprak mezelf stilletjes moed in. "Verman je, alles komt wel weer in orde! Denk aan de toekomst waar je vanaf nu aan kan beginnen bouwen." Stilaan begon het ijle gevoel in mijn hoofd weg te ebben en voelde ik hoe mijn gejaagde ademhaling zich opnieuw stabiliseerde. Oké, ik had mezelf opnieuw een beetje onder controle. Met ineengestrengelde vingers wandelden mijn man en ik hand in hand huiswaarts. Ik voelde me enorm gesterkt door zijn aanwezigheid maar toch ook moederziel alleen. Dit was iets waar ik alleen door moest, niemand kon me hier immers bij helpen. Vandaag zou ik mijn leven terug in eigen handen nemen. Dit zou de ware weg naar mijn genezing worden, de terugkeer naar de essentie van mezelf, naar mijn puurste kern die ergens diep verborgen lag tussen alle obstakels uit mijn verleden.
Thuis aangekomen verlieten mijn vader en mijn man de kamer. Ik bleef alleen achter met mijn nonkel. Dit beloofde voor ons beiden een aartsmoeilijk moment te worden. Ongemakkelijk schuifelde ik heen en weer op mijn stoel als een ondeugend schoolmeisje, dat met klamme handen de bepaling van haar strafmaat afwacht. Ik voelde mijn nonkels blik op me rusten maar durfde hem niet in de ogen kijken, te bang om te zien wat eigenlijk al lang tot me doorgedrongen was. Dit alles had hem vreselijk gekwetst. Toen ik het uiteindelijk toch aandurfde om op te kijken, zag ik inderdaad een gebroken man. "Hanne, kan je het verleden alsjeblieft achter je laten?" Mijn nonkels stem klonk schor en krakend toen hij dit verzoek tot me richtte. Voor me zat een man die reeds te veel meegemaakt had en het vechten nu echt wel moe was. Hoe graag ik zijn verzoek ook had ingewilligd ik kon er echt niet aan tegemoetkomen. Dit was echt wel te veel gevraagd. Met de beste wil van de wereld kon ik niet zomaar alles vergeten. Dertig jaar lang had het deeluitgemaakt van mijn leven, het had me gevormd en geboetseerd tot wie ik geworden was. Hoe kon ik dat zomaar met één enkele vingerknip uitwissen? Het zou voor mij gelijk staan aan pure zelfverloochening. Ik wenste dit deel van mijn leven niet langer uit te wissen, maar had het leren aanvaarden als een deel van mijn persoonlijkheid. Vraag me niet om dat deel van mezelf te ontkennen want dan verlang je dat ik net datgene doe wat ik gedurende de afgelopen dertig jaar gedaan heb; me opsluiten in mijn 'panic room'. Laat me genieten van mijn leven, laat me vrij zijn! Gun me de kans om mijn masker af te gooien en mezelf te zijn!
Moeizaam woorden zoekend, voorzichtig aftastend,
Een nutteloze poging je niet te kwetsen,
wetend hoe onnoemelijk groot het leed zal zijn
De hartverscheurende strijd tussen geloof en ongeloof
Een nauw kronkelend bergpaadje slingerend van haat naar liefde
Niemand kan het bewandelen voor je
Ik weet het, ik ben dit pad al voorgegaan
Ik voelde mijn nonkels vragende blik die onafgebroken op me rustte. Nog steeds hield ik mijn ogen neergeslagen. Met elke vezel in me wilde ik hem het hoofd bieden, ieder spiertje over mijn ganse lichaam werd strak aangespannen. In gedachten zag ik me al verontwaardigd rechtspringen hem terwijl verwijtend naar het hoofd slingerend; "Neen! Dat kan ik niet! Ik heb nog maar juist de waarheid durven onthullen en nu vraag je me alles opnieuw toe te dekken!" Mijn innerlijke kind protesteerde luidkeels tegen dit onredelijke verzoek, dit en nog veel meer wilde ze hem toeschreeuwen in de plaats daarvan verdrong ik haar en zei ik niets. Het kwellende stemmetje der twijfel dook weer op in mijn hoofd; "Waarom heb je alles niet bij het oude gelaten?" Verslagen excuseer ik me en zeg ik hem dat ik hem absoluut geen pijn heb willen doen. "Hanne, het is jouw schuld toch helemaal niet". Het leek alsof hij in staat was mijn diepste gedachten te lezen. Zijn woorden deden me ontzettend veel deugd. Met alle mogelijke reacties had ik rekening gehouden; ontkenning, goedpraten van zijn zoon, minimaliseren van de feiten, beschuldigingen aan mijn adres of de bewering dat het één grote leugen is maar hieraan had ik me totaal niet verwacht. Het werd me allemaal te machtig en voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, voelde ik mijn lichaam ongecontroleerd schokken. Hete tranen biggelden met een enorme toevloed over mijn wangen. Het ingehouden verdriet, de opgekropte gevoelens van angst, pijn, schaamte, schuld en minderwaardigheid baanden door middel van deze stortvloed met een ongekende kracht massaal een weg naar buiten.
Het afleggen van mijn masker;
een onmenselijk moeilijk ogenblik
Dit is mijn moment, mijn verlossing
woorden als doornen in de keel
Snakkend naar adem,
gesmoorde tranen me de mond snoerend
Tot aan mijn alertheid ontsnapt het schokken van mijn lichaam
Ingehouden verdriet, een verborgen leven,
de expulsie van mijn kwelduivels,
plaatsruimend voor een immense liefde
Een gevoel van verlichting me meevoerend
naar waar ik thuishoor, naar wat echt van belang is
En ik weet; ik ben eindelijk op weg naar mezelf
Welkom thuis, ik heb op je gewacht!
feedback van andere lezers- Dora
Wat een moedig gevecht.
Petje af.
Ik voorzag een goed flesje wijn en een aantal smakelijke hapjes.
Ik zorgde voor? Want iets voorzien ken ik meer als: Ik voorzag een fijne tijd, of moeilijkheden
hannelore: dank om me te blijven volgen en feedback te geven. helpt me enorm. - arwenn
prachtig, prachtig.
ik loop een beetje achter,
maar weet dat ik je blijf volgen!
hoever ik ook achter raak, ik zal je altijd bijlezen,
want je schrijven is geweldig.
xx
hannelore: fijn je terug te weten! dankje voor het volgen :-)
|
