|
< terug
het sekslabyrint 18: Het neerhalen van de muur
HET NEERHALEN VAN DE MUUR
Enkele maanden na de ontmoeting met zijn vader kwam me aan de oren dat Ralph verwikkeld was in een vechtscheiding. Huiveringwekkend hoe de laatste woorden in mijn brief aan hem - hopelijk heb jij het de komende dertig jaar even lastig als ik de afgelopen dertig- bewaarheid leken te worden. Hoewel mijn nonkel me verzekerde dat mijn schrijven niet de aanleiding van hun scheiding was, drongen zich toch enkele vragen onvermijdelijk aan me op. Wat was dan wel de werkelijke reden van deze breuk? Was er iets gebeurd tussen hem en zijn dochters dat het daglicht niet mocht zien? Zo ja, had ik dat dan kunnen voorkomen? Zou alles anders gelopen zijn indien ik eerder aan de alarmbel had getrokken? De woorden van mijn nonkel - "Ik zal eens serieus met hem gaan praten zodat hij weer geen domme dingen doet nu hij terug alleen is" - bleven in mijn achterhoofd weergalmen. Ze lieten me voor het ergste vrezen. Interpreteerde ik dit verkeerd? Zag ik spoken? Of was mijn vrees helemaal niet uit de lucht gegrepen? De spottende verhalen die vroeger de ronde deden over mijn neef doemden weerom in mijn gedachten op. Als jonge twintiger wachtte hij in zijn auto jonge meisjes op aan de schoolpoort. Ligt zijn voorkeur dan werkelijk bij jong vlees? Had niemand dit dan ooit eerder opgemerkt? Of was het gewoon zoveel makkelijker om een oogje dicht te knijpen? Wir haben es nicht gewusst! Wraakroepend hoe mensen de irritante neiging hebben minder mooie kantjes haastig met de spreekwoordelijke mantel der liefde toe te dekken. Wat niet weet, niet deert! Zolang het mijn kind maar niet is! Welnu, misschien is het volgende keer wel jouw kind of het mijne. Misschien kom je er dan ook pas dertig jaar later achter. Dertig jaar van geaccumuleerd leed. Zou jij daarvoor willen tekenen?
Door om dit gesprek met mijn nonkel te verzoeken, had ik de eerste grote stap naar vrijheid gezet. De muur, die ik zolang geleden zorgvuldig opgebouwd had, begon stilaan af te brokkelen. Weldra zou er nog slechts een klein hoopje puin overblijven, dat ik dan ook beetje bij beetje uit de weg zou ruimen. Langzaamaan begon het beter te gaan met me. De nare dromen en nachtelijke angsten verdwenen geleidelijk aan uit mijn slaapkamerbeeld. Soms betrapte ik me zowaar op een zonnig humeur, dan hoorde ik me zachtjes zingen of fluiten. Ik omarmde het leven, had er volop zin in. Mentaal ging het me steeds meer voor de wind. Ik had er goede hoop op dat er nu ook op fysiek vlak snel beterschap zou volgen. Gespannen schouders, nek-, hoofd- en rugpijnen, stressmaag en dito darmen hopelijk verdwenen ze binnenkort allen als sneeuw voor de zon. Aanrakingen van mijn man liet ik me voor de eerste keer zonder angst welgevallen. Een hand achteloos op mijn knie rustend of zachtjes over mijn rug strelend, schijnbaar triviale en ongevaarlijke gebaren die tot voor kort een ware kwelling betekenden voor mij.
Meedrijvend op de donzige golven van mijn zielenrust
Mijn hart vervuld van een zaligmakende gloed
Een nooit eerder gekend gevoel van geluk overspoelt me
De innige wens dit nooit meer te willen missen
Een perfecte harmonie tussen verleden, heden en toekomst
De zo fel begeerde innerlijke rust eindelijk binnen handbereik
Het sterke verlangen naar de veilige duisternis van de eeuwige slaap
ingeruild voor een uitbundige lofzang ter ere van
deze onstuimige levenslust die mijn hele wezen vervult
feedback van andere lezers- Dora
Het moet echt een verademing zijn langzaam jezelf te bevrijden
Zoveel last, die een ander je op heeft gelegd.
Om groot respect voor te hebben,
dat je hebt doorgezet...
hannelore: het is zeer moeilijk geweest, maar de beloning is nu des te groter.
dankje voor je medeleven. doet enorm veel deugd
|
