|
< terug
het sekslabyrint 19: H-day
H - DAY
Vol verlangen keek ik nu uit naar de allerlaatste stap in mijn verwerkingsproces, zijnde een gesprek met mijn neef onder vier ogen. Bang was ik niet meer. Waar ik enkele jaren tevoren nog angstig mijn ogen neersloeg en me smerig en vies voelde telkens hij mijn richting uitkeek, was ik nu vol zelfvertrouwen en sterk. Ik wist dat ik perfect in staat zou zijn hem recht in de ogen te blijven kijken. Ik was niet langer het slachtoffer dan wel de overwinnaar. Ik hoefde me niet te schamen. Ik had dit allemaal niet gewild! Ik had het ondergaan, ontkend, aanvaard, verwerkt en zeer binnenkort zou ik het als overbodige ballast overboord gooien. Ik was niet langer het lijdende voorwerp dat alles onopgemerkt en in stilte ondergaat. Langzaam maar zeker veranderde ik in het leidende voorwerp, het leven in eigen handen nemend en van elke situatie het beste makend. Nooit had ik ook maar durven dromen ooit te kunnen zeggen dat ik van het leven houd en vastbesloten ben er alles uit te halen. Sinds die bewuste dag in het bos had elke dag opnieuw loodzwaar op me gewogen. Gehuld in een intens en sterk doodsverlangen omarmde ik dankbaar de rust en de stilte van de nacht vurig hopend de volgende ochtend niet meer te ontwaken. Verwachtingsvol keek ik nu uit naar iedere volgende dag en vervuld van levenslust trachtte ik hem tot het uiterste te beleven. Eindelijk kon ik het leven opnieuw ten volle omarmen. Misschien konden mijn man en ik nu eindelijk beginnen aan het waarmaken van het eerste deel van onze huwelijksgelofte; in goede dagen. Van de kwade dagen hadden we al meer dan ons deel gekregen. De dag van de waarheid, de dag waarop ik de confrontatie met mijn neef zou aangaan en mijn stilzwijgen zou doorbreken, kruisten we alvast aan in onze agenda en zouden we jaarlijks trouw blijven gedenken. Dit zou onze feestdag worden, een dag evenwaardig aan onze trouwdatum. De dag van mijn bevrijding;
H-Day
Ik had er een rotsvast vertrouwen in dat alles uiteindelijk wel in orde zou komen. Eindelijk voelde ik me nu sterk genoeg om de vraag die ik bij het aanvangen van mijn verwerking aan mijn therapeut stelde zelf te beantwoorden; "Zal ik ooit net als alle normale vrouwen op een gezonde manier van seks kunnen genieten zonder me daarbij vies, smerig en schuldig te voelen?" Het antwoord is klaar en duidelijk; JA! Maar eer we daaraan toe waren restte me nog de allerlaatste stappen in dit heikele parcours; het gesprek met mijn neef.
Een weifelende poging tot geluk, trillend en alleen op de bühne
Een solo-opvoering zonder toeschouwers
Geen staande ovatie, noch slechte repliek,
slechts oorverdovende stilte, een schreeuw in het niets
Hardnekkige volharding, doorregen met diepe groeven
van een stil, reeds lang vergeten verdriet
Naarstig werkend naar een
in perfectie resulterend geharmoniseerd kwartet
De instrumenten gestemd, de finale in zicht
Dit is MIJN dag
Beloond met een wondermooie, explosieve symfonie,
een perfect georkestreerd samenspel van gebundelde krachten
Het terugvinden van een
reeds lang geleden verloren gewaande familieband
feedback van andere lezers- Wee
Rakend ...
(Laatste alinea; is het niet 'restte me nog de allerlaatste stap'?)
x
hannelore: klopt. dankje, wee - arwenn
ik lees gauw verder, blijf geboeid, geraakt, emotie alom.
respect voor jou en de manier waarop je vocht.
en de manier waarop je het hier en nu opschrijven kan.
x
hannelore: thx
|
