|
< terug
het sekslabyrint 20: Innerlijke sneeuwstorm
INNERLIJKE SNEEUWSTORM
Mijn nonkel had woord gehouden. Totaal onverwacht belde mijn neef me die avond op. Op dit gebeuren was ik totaal niet voorbereid. Eén vreselijk moment leek het wel alsof ik opnieuw negen jaar was. Mijn hart stopte met slaan, mijn adem stokte in de keel en een verlammende angstgevoel nam bezit van me. "Hanneke, met Ralph. Nonkel Jozef had me gezegd dat ik je moest contacteren in verband met iets dat voorgevallen is op ons buitenverblijf in de Kempen. Ik zou je daar wel bij willen helpen, maar ik kan me er spijtig genoeg niets meer van herinneren." Paniek en angst ruimden plaats voor woede. In een oogwenk had mijn hart zich herpakt, het klopte nu als razend in mijn borstkas. Dit was zo oneerlijk! Hij kon zich niet meer voor de geest halen wat hij me vroeger had aangedaan. Hij leefde gewoon rustig zijn miserabele leventje verder zonder ook maar in het minst last te hebben van gewetenswroeging terwijl het mij nog allemaal glashelder voor de ogen stond als was het pas de dag voordien gebeurd. Hij wist het niet meer?! Wat voor hem slechts een kortstondig momentje van genot was geweest, betekende voor mij een eeuwige kwelling voor altijd deel uitmakend van zowel mijn verleden, heden als toekomst. Wat een verschrikking! Ik stond te trillen op mijn benen van verontwaardiging. Steviger en steviger omknelde ik de hoorn van de telefoon, me verbeeldend dat het niet de hoorn maar zijn nek waarin ik kneep. Hij zei dat het hem spijt en dat we veel te bespreken hebben. De daaropvolgende emotionele kilte overviel me als een dief in de nacht en stond in schril contrast met alles verterende woedegolf van eerder.
Telkens ik mijn verhaal vertelde of wanneer ik met mijn neef geconfronteerd werd, overviel me opnieuw diezelfde emotionele kilte me van binnenuit tot op het bot verkleumend. Hij gaat door merg en been en laat me oncontroleerbaar rillen, beven en klappertanden. Een innerlijke sneeuwstorm als gevolg van de emotionele shock die mijn neef bij me heeft teweeg gebracht.
Er viel een ongemakkelijke stilte aan de telefoon. Dit was duidelijk niet de manier waarop ik het laatste deel van mijn parcours wou afleggen. Ik moest hem recht in de ogen kunnen zien wanneer ik hem zou meedelen welke impact zijn 'kleine uitspatting' tot dusver al op me had gehad. "Ik heb je brief ontvangen." Hij deelde me dit op een vlakke, emotieloze toon mee alsof het hele voorval hem eigenlijk niet werkelijk deren kon. "Hij heeft voor nogal wat spanningen gezorgd tussen mijn vrouw en mij. Daarom heb ik hem even aan de kant geschoven. Zo komt het dat ik hem een beetje uit het oog verloren ben. Dat is dan ook de reden waarom ik je er tot op heden nog niet op geantwoord heb." "Geen probleem",mompelde ik knarsetandend. Dat was dan ook absoluut de bedoeling niet geweest. Een antwoord van hem had op dat ogenblik het verkeerde effect kunnen geven.
Uitgerekend mijn brief had hem huwelijksproblemen bezorgd?! Vermoedelijk zat het dan al niet helemaal snor in zijn huishouden en was mijn schrijven enkel de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Hij maakte dertig jaar geleden mijn leven kapot, niet omgekeerd. Als deze feiten nu voor problemen zorgden, had hij maar twee keer moeten nadenken vooraleer me met dit levenslange trauma op te zadelen. Hij had zich er toch aan kunnen verwachten dat dit ooit als een boemerang terug in zijn gezicht zou schieten. Misschien voelde hij nu een fractie van de pijn die ik al dertig jaar lang voelde. Ik voelde me niet in het minst schuldig aan zijn tenlastelegging en nog minder kon ik medeleven opbrengen voor hem. Waarom zou ik ook? Ik nam enkel terug wat me rechtmatig toekwam; een leven als een volwassen, ongetraumatiseerde vrouw.
"Het lijkt me dat we een boel te bespreken hebben. Misschien kan ik naar je toekomen om erover te praten", stelde hij me op diezelfde monotone toon voor. "Neen, dat hoeft niet. Ik zal wel naar jou komen", wees ik zijn voorstel kordaat van de hand. Mijn maag keerde zich in mijn keel bij het idee hem in mijn huis te ontvangen. Onder geen enkel beding mocht hij mijn nieuwe veilige thuishaven bezoedelen met zijn aanwezigheid. Hier werd geen ongewenst bezoek getolereerd!
Een moment teruggeslingerd in de tijd
Koude rillingen langs de rug, de adem stokkend in de keel
Even terug het kleine meisje van weleer
Tot de woede het roer overneemt
Een kolkende stroom van pijnlijke herinneringen,
waarvan hij geen flauw benul heeft
Zijn weerwoord zonder enige helende waarde
Een verwoestende orkaan van onmenselijke kwellingen,
een desastreuze impact op verleden, heden en toekomst
nu paal en perk aan stellend
weigerend mijn toekomst nog verder te laten bepalen
door deze zondvloed van vervlogen tijden
voor eens en voor altijd de deur in dubbel slot gedraaid
de sleutel meegevoerd met mijn kolkende stroom
De datum van de confrontatie werd vastgelegd op dinsdag, 1 april. Ironisch! 1 april, internationale mopjesdag, de dag dat er een einde kwam aan mijn Comédie Française. Een parodie me op het lijf geschreven. Intussen was het niet langer vijf voor twaalf maar vijf over twaalf geworden. In de spiegel stond de kiem van een volwassen vrouw naar me te glimlachen. Op 1 april zou ik er eindelijk zoals ik graag wou zijn; zelfbewust, onbevreesd, niet langer geïntimideerd en bruisend van levenslust. Het kwam er nu vooral op aan me zo goed mogelijk voor te bereiden op onze ontmoeting zodat ik mijn mannetje kon staan als het puntje bij het paaltje kwam. Dit zou mijn moment worden! Mijn angst mocht dit niet verpesten voor me. Ook deze keer zou ik er alleen voorstaan, ik zou het alleen moeten klaren. Ik wou het alleen klaren! Vooruit, toon wat je waard bent! Laat iedereen maar eens zien dat je sterk en volwassen genoeg bent. Je hebt al zo vele woelige watertjes doorzwommen, dit kan je heus wel aan! Laat de sterke, volwassen vrouw in je tot ontplooiing komen. Geef haar het leven, laat haar geboren worden! Laat haar uitgroeien tot het beeld dat je altijd voor jezelf gedroomd hebt. Wees sterk!
Als een stomende vulkaan klaar om uit te barsten
Een rokende krater zich zorgvuldig ontdoend van alle onzuiverheden
Kokend van verontwaardiging over zoveel kille onverschilligheid
Een zegetocht langs de lavastromen vloeiend
door de levensaders van mijn ziel
Het naderende einde van mijn lijdensweg
De triomferende overwinning van de toekomst op het verleden,
de herovering van mezelf
|
