Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 22:Met vallen en opstaan
MET VALLEN EN OPSTAAN
Enkele dagen verliepen sinds de confrontatie met mijn neef. Mijn nachtrust leek zich stilaan opnieuw te normaliseren en de nachtmerries behoorden voorlopig ook tot de voltooid verleden tijd. Toch voelde ik me doodmoe en geradbraakt alsof ik net aan de finish van een Iron Man wedstrijd gekomen was. Was dit de befaamde terugslag waarvoor mijn therapeut me gewaarschuwd had? In mijn wildste dromen had ik nog niet kunnen vermoeden dat het zo zwaar zou wegen. Fysieke en psychische vermoeidheid, een gebrek aan levenslust, dagenlange mijmeringen over het verleden, over wat geweest is en wat had kunnen zijn… Een ware nachtmerrie! Mijn man herkende me nog amper in deze lusteloze vrouw. "Ik mis de energieke, vrolijke vrouw waarop ik verliefd geworden ben", merkte hij op een dag klagend op. Dit gaf de finale doorslag. Maar al te zeer besefte ik hoe schandelijk ik mijn man en kinderen de laatste maanden verwaarloosd had. Het was dringend tijd om mijn leven opnieuw in eigen handen te nemen. De triestige, weemoedige buien moesten nu maar eens voorgoed voltooid verleden tijd zijn. Ik had al lang genoeg mijn hoofd laten hangen. De volgende maanden zouden het herstel van het liefdevolle in ons gezin en het opwaarderen van de veilige nestwarmte zonder twijfel mijn topprioriteit worden. Gezinswaarden waar ze allen meer dan ooit recht op hadden.
Hun stralende gezichtjes als tere, pas ontloken bloemblaadjes
zich halsreikend uitstrekkend naar de eerste schuchtere zonnestralen
Hun spontane, onberedeneerde reacties,
puur en eerlijk, opborrelend uit het diepste van hun wezentje
Hun welluidende schatergelach, ongekunsteld en overweldigend
natuurlijk als het kristallen geklater van een bergstroompje
De blik in hun lieve donkere oogjes,
onbevangen en doordrongen van vertrouwen,
zoveel meer meedelend dan woorden ooit zullen kunnen
Hun warme, innige knuffels, oneindig troostend en liefhebbend,
me vervullend met een nooit eerder gekende sterkte,
een bedwelmende zee van liefde en moed
Dit onschatbaar waardevol geschenk
me zo achteloos en impulsief aangeboden,
zoveel kostbaarder dan ze zelf ooit zullen beseffen
Deze onmetelijke rijkdom me door hen geschonken,
Een permanente herinnering aan de ware betekenis van gelukkig zijn
De maanden verstreken en mijn man en ik leken de routine van het samen slapen opnieuw onder de knie te krijgen. Maar wat bleef mijn leven dan nog altijd zo onleefbaar maken nu ik alle lichamelijk onaanvaardbare benaderingen, seksuele misverstanden en fysieke of psychische geweldplegingen verbannen had? Daar zorgden de wraakgevoelens, die nog steeds diep in me bleven verder smeulen voor, de misselijk makende wetenschap dat de daders hun leventje gewoon konden voortzetten zonder er ook maar in het minst wroeging of last van te ondervinden. Hoe kon ik gewetensrust en sereniteit nastreven als wraakgevoelens nog steeds verder woekerden diep in me. Ze verteerden me, bepaalden mijn gedachtegang, mijn levenswijze, mijn ganse doen en laten. Ik moest hen zonder twijfel zo snel mogelijk een halt toe roepen zodat ik mezelf de kans zou kunnen geven gelukkig te worden. Nu moest ik tonen dat ik sterk genoeg was om mijn verleden de juiste plaats toe te wijzen, niet langer op het voor- maar op het achterplan. Gedaan met het angstige verschuilen achter een traumatisch verleden. Ik wilde leven!
Een innig gekoesterd verlangen
knuffelende armen en liefkozende handen te voelen
De alles verterende angst niet in staat te zullen zijn
deze liefde ongedwongen te kunnen ontvangen
Een overmeesterende paniek, de onmacht deze gevoelens
nooit in evenredigheid te kunnen beantwoorden
De pijnlijk wetenschap dat de input
zo oneindig veel groter is dan het finale eindresultaat
Het hart vervult van een oneindige dankbaarheid
voor deze moeilijke offers van
bovenmenselijk geduld en goddelijke wijsheid
Een ontzaglijk diep respect,
de geruststellende zekerheid van je liefde,
maar verraderlijk weggedoken toch een knagende twijfel,
de brandende vraag; hoe lang nog?
Hoe sterk deze levenswil ook mocht zijn toch leek ik op relationeel vlak slechts met mondjesmaat vorderingen te boeken. Een vaststelling die me echter niet in het minst verontrustte. De reeds eerder geboekte resultaten, hoe miniem dan ook, sterkten me in de overtuiging dat alles uiteindelijk wel weer in de juiste plooi zou vallen. En ook de komst van onze konijntjes hielp me hierbij. Dankzij hen herontdekte ik het knuffeltalent in me. Als ik me voordien de aandacht van mijn man oogluikend liet welgevallen, nam ik nu zelf initiatief om te knuffelen en kon aan de lijve ervaren hoe weldadig en helend het wel kan zijn om zelf liefde te geven. Zo leerde ik mezelf langzaam maar zeker aan hoe me sterker en zekerder te voelen in het lichamelijke contact met mijn levenspartner. Waar ik me vroeger afzijdig hield stilletjes hopend dat er niet te veel van me gevraagd zou worden, zocht ik nu bewust zijn lijfelijke aanwezigheid op, volop genietend van elke winst die ik boekte, hoe klein en onbenullig ze voor anderen ook mocht lijken.
Een kus,
teder als een zachte zomerbries me overmeesterend
met een wervelwind aan tot nog toe ongekende emoties
De warmte van jouw lippen op de mijne,
een klein liefdevol gebaar doordrongen van een onpeilbare tederheid
Zo onschatbaar waardevol, op slag al onze onuitgesproken gevoelens
en waarden onthullend; respect, liefde en vriendschap
Een warme gloed van innige verbondenheid
Een bevestiging van het diepgewortelde vertrouwen
in de goede afloop
Een liefdesleven zonder kwelling bleek dan uiteindelijk toch tot mijn mogelijkheden te behoren. Ik had wel kunnen zingen en dansen van blijdschap en geluk. Een heerlijk gevoel vervulde me te weten dat mijn dagen niet langer volgestouwd hoefden te worden met allerlei maniakale taken in de ijdele hoop dat zo mijn donkere herinneringen de bovenhand niet zouden nemen. Eindelijk durfde ik onvoorwaardelijk te genieten van elke dag, van elk moment. Waar voorheen geen dag of uur voorbijging zonder de pijnlijk, prominent aanwezige flitsen uit het verleden stelde ik nu verblijd vast dat deze al enkele dagen uit mijn wereldbeeld verdwenen waren. Natuurlijk zouden ze nog wel eens terug de kop op steken maar ik wist dat ik dankzij de steun van mijn liefdevol gezin de kracht zou hebben om ze weer naar de achtergrond te verdringen.
Twee innig verstrengelde lichamen verwikkeld
in de bezegeling van hun liefde
O zo vertrouwd maar toch totaal onbekend
In de warme loomte van de middagzon,
zorgvuldig wakend over de gepaste stemming
Geen overhaaste beslissingen of aanrakingen
De herontdekking van de intimiteit tussen jou en mij
Het zo vurig gewenste, immer onbereikbare 'happy end'
eindelijk toegankelijk, onooglijk kostbaar en fragiel
afhankelijk van onnoemelijk veel kleine factoren
Een vlaag van paniek, een klievende bliksemschicht
veroorzaakt door de alom bekende afschuw
De verschrikkelijke tweestrijd, een fractie van twijfel
Ogenblikkelijk en kordaat in de kiem gesmoord,
om uiteindelijk uit te monden in de vervullende geboorte van 'ons'
De mededeling van mijn ouders, dat ze nog andere familieleden op de hoogte hadden gebracht van mijn traumatische verleden bewerkstelligde dit gelukzalige gevoel nog extra. Het leverde mij nog maar eens het bewijs van hun onvoorwaardelijke steun en gaf me het gevoel dat ze daadwerkelijk achter me stonden. Wat een voldoening om aan de lijve te kunnen ondervinden dat de waarheid de leugen uiteindelijk toch altijd achterhaalt. Geleidelijk aan werd de sluier opgelicht. Mijn neef zou zich niet langer kunnen verstoppen achter een onschuldig voorkomen. Met elke nieuwe onthulling werd mijn zware last almaar lichter en kwam ik steeds nader tot mijn uiteindelijke doel; de verlossing. Nader tot de dag dat de rollen omgekeerd zouden worden en niet ik maar hij zich zou moeten schamen. De dag dat mijn onbegrijpelijke tienercapriolen in een duidelijker daglicht zouden komen te staan en in de juiste context geplaatst zouden worden. Dit ging al lang niet meer enkel over wat hij me als kind had aangedaan. Het behelsde nu zoveel meer dan dat! De invloed die het had uitgeoefend op mijn puberteit en de gevolgen daarvan vele jaren later. Destijds had hij een diepe afdruk achtergelaten op mijn blauwdruk, waardoor ik bepaalde situaties op een totaal andere manier benaderde dan ik normaal gesproken zou gedaan hebben. Met andere woorden; het merendeel van wat me overkomen was, had me bespaard kunnen blijven indien hij mijn instinct niet grondig gewijzigd had met zijn turbulente, overheersende alfamannetjes gedrag. Nu restte me vooral de hamvraag; zou ik dit verder mijn leven laten bepalen en overheersen? Het antwoord daarop was klaar en duidelijk; "Neen"!
Eens ik tot dit besef gekomen was, drong ook de ware betekenis van wat mijn therapeut tegen me had gezegd tot me door; "Sommige dingen kan je onmogelijk weer ongedaan maken. Wat is gebeurd, is gebeurd en je moet ermee leren leven. Het zal altijd een beperking voor je blijven. Om te kunnen overleven is het belangrijk deze beperking te aanvaarden, ze als het ware als een verlengstuk van jezelf te omarmen en er je kracht en sterkte uit te putten." De herinneringen aan mijn verleden kon ik inderdaad onmogelijk uitwissen maar ik kon ze wel ombuigen tot iets positiefs, tot een instrument waarmee ik anderen kon helpen. Indien ik anderen kon stimuleren hun lichtje aan het einde van de donkere tunnel te zoeken, zou ik me immens getroost voelen wetende dat mijn verdriet niet nutteloos geweest is. Het zou dan niet langer mijn beperking zijn dan wel mijn sterkte, mijn onuitputtelijke krachtbron.
feedback van andere lezers- Dora
Altijd mooi om te lezen dat het iemand is gelukt deze moedige strijd vol te houden ... Vast een goede steun voor hen die hetzelfde mee hebben gemaakt.
Voor een boek zal (m.i.) snoeiwerk nodig zijn.
Wellicht proeflezers? Die keihard kijken naar stijl en volgorde
(van flash backs en doorlopende verhaal)
hannelore: ja (zucht), voor een boek is er nog veel werk aan de winkel. maar ik zal volhouden en er geraken net zoals ik ook de overwinning in mijn vorige strijd behaald heb. - arwenn
Ik vind het mooi hoe je ook de feedback van anderen (dora in dit geval) oppakt.
Inderdaad, voor een boek zal er nog veel werk te verzetten zijn,
maar ik zou het dolgraag lezen als het af komt!
dat het er komt, daar twijfel ik niet aan.
x
hannelore: wat ben je zonder feedback van anderen? navelstaarderij helpt een persoon niet echt verder te evolueren. ben blij zulke recht toe recht aan feedback te krijgen. dankje voor jullie hulp en steun.
|
