|
< terug
het sekslabyrint 23:Een voortijdig ingewilligde wens
EEN VOORTIJDIG INGEWILLIGDE WENS
De wens een lotgenoot te kunnen helpen bij zijn/haar verwerking ging sneller dan me lief was in vervulling. Amper één jaar nadat ik de confrontatie met mijn neef was aangegaan, belde een goede vriendin me op met het verschrikkelijke nieuws dat haar dochter was aangerand op weg naar school. Als een vis op het droge hapte ik naar adem. Even kon ik geen enkel zinnig woord meer uitbrengen. Het voelde alsof de grond plots vanonder mijn voeten was weggezakt. Ik had tijd nodig om mezelf terug een beetje in de hand te krijgen. Met toegesnoerde keel wist ik uiteindelijk uit te brengen dat ik haar even later zou terugbellen. Als gehypnotiseerd legde ik de hoorn weer op de haak. Mijn hele wereld stortte in. Herinneringen aan mijn eigen pijnlijke verleden flitsten als een sneltrein aan mijn ogen voorbij. Waarom vertelde ze dit juist aan mij? Net nu het een beetje beter met me ging. Ik voelde me opnieuw in een diepe ravijn van wanhoop, afgrijzen en wantrouwen vallen. De frêle immuniteit voor zulke gruweldaden, die ik slechts zeer moeizaam opgebouwd had, werd op slag verwoest door deze uit amper drie woorden bestaande mededeling; "Ze is aangerand!" Wat me eerst nog als een ver van mijn bed show toescheen, werd plots bikkelharde realiteit. Dit was wat betekenis aan mijn verleden had moeten geven. Maar was ik met dit doel voor ogen wel werkelijk bereid me nogmaals een weg te banen door dit verraderlijke mijnenveld, was ik bereid een oorlog uit te vechten die niet eens de mijne was? Of was hij dat misschien toch wel? Was ik al wel klaar voor deze moeilijke opdracht? Of moest dit me enkel op weg helpen naar een volgende fase in mijn verwerking. Niets in het leven is zinloos, alles gebeurd met een welbepaalde reden. Enkel als ik besloot er niets mee te doen, zou mijn verleden leeg en zonder inhoud blijven. Aan mij de keuze! Ik beschouwde het dan ook als mijn morele plicht om dit meisje hier zo goed en zo kwaad mogelijk door te loodsen. Tijd om mijn mooie beloften in praktijk om te zetten! Dit kon ik onmogelijk van me afschuiven.
In overleg met haar moeder zocht ik omzichtig contact per e-mail. Langzaamaan won ik haar vertrouwen. Sindsdien trachtte ik haar, in de mate van het mogelijke te ondersteunen en te helpen bij haar verwerking. Deze taak viel me vaak enorm zwaar, temeer daar ik zelf nog niet volledig met mijn gevoelens in het reine gekomen was. Gedurende de eerste zes maanden nadat ik haar tot mijn protegé gebombardeerd had, zette ik mijn eigen verwerkingspogingen op een extreem laag pitje. Ik kon onmogelijk de nodige energie opbrengen om zowel voor haar als voor mezelf oplossingen te bedenken. Het viel me enorm moeilijk het juiste evenwicht tussen bezorgdheid en bemoeizucht, betuttelen en loslaten, medeleven en onverschilligheid te vinden. Als een wankele koorddanser tastte ik voorzichtig elke volgende stap af, nauwkeurig de juiste reactiesnelheid inschattend, zorgvuldig wikkend en wegend om alles tot een zo goed mogelijk einde te brengen. Elk aangereikt antwoord bracht onherroepelijk de angst met zich mee iets geprovoceerd te hebben. Wat moest ik doen om haar te helpen? Afstand houden of integendeel haar juist meer aanhalen? Had ik werkelijk alles gedaan wat in mijn macht ligt of nam ik alles een beetje te licht op? Ik herkende zoveel van mezelf in haar gedrag, uitstraling, houding, lichaamstaal… Uit de tekstberichtjes, die ze mij via haar gsm verzond kwam haar onzekerheid ten opzichte van zichzelf, haar gedachten en haar lichaam duidelijk naar voren. De twijfels die ze voelde, de angst voor anorexia. Het voelde me allemaal zo vertrouwd aan en riep nare herinneringen op, die me deden huiveren van weerzin en angst.
Dit kwam me maar al te bekend voor. De drang om toch tenminste op dat ene vlak nog zeggenschap over je lichaam te blijven houden, was ook bij mij enorm groot geweest. Bij het aanvatten van mijn hogere studies was ik één groot vat van onzekerheden en twijfels. Ik was net teruggekeerd van Frankrijk en voelde me na het afsluiten van deze emotioneel extreem zware periode vaak eenzaam en onbegrepen. Om deze leegte te kunnen vullen liet ik mezelf maar al te vaak ten prooi vallen aan groteske snoepaanvallen. Het voelde heerlijk aan mezelf in deze bedwelmende suikerroes te verliezen. Dit zalige gevoel was echter slechts van korte duur. Ik had nog maar net mijn laatste handjevol verorberd of het moest al plaats ruimen voor een golf van schuldgevoelens en zelfverwijt. Teneinde mijn figuur en gewicht toch min of meer binnen de perken te houden, verslond ik de dagen volgend op mijn snoepaanval een flinke dosis vermagerings- en laxeerpillen, die ik om zo min mogelijk argwaan te wekken steeds bij andere apothekers aankocht.
Het deed me onnoemelijk veel pijn haar ook die weg te zien inslaan. Ik voelde me machteloos, wilde zo graag haar pijn tot de mijne maken! Een pijn die me intussen zo bekend was en me daardoor eigenaardig genoeg haast dierbaar geworden was. In de hoop dat ze voor zichzelf de juiste formule zou vinden om haar pijn draaglijker te maken, reikte ik haar verschillende verzachtende methoden aan die bij mezelf hun efficiëntie reeds meer dan bewezen hadden; meditatie, Mindfulness, yoga.
feedback van andere lezers- Wee
Geen woorden ...
x
hannelore: dankje, wee. een melodie wordt bepaald door de stilte tussen de noten - arwenn
blijven volgen (:
x
hannelore: thx - Dora
Het leven is een pad vol levenslessen
ieder heeft een eigen lespakket
hannelore: idd, dora. niets gebeurd zomaar toevallig, alles heeft wel een achterliggende reden.
|
