|
< terug
het sekslabyrint 24: Boycot het schuldgevoel
BOYCOT HET SCHULDGEVOEL
Schuldgevoelens; het ultieme werkinstrument voor de controlefreak die ik was. Ze stelden me in staat de illusie te koesteren dat ik mijn leven zelf in de hand had. Niets was echter minder waar! Jarenlang voedde ik me ermee, wentelde ik me haast in wroeging en schuld. Had ik maar dit niet gezegd of had ik dat toch maar gedaan. Eén grote leugen, die als enig doel had dat ik niet onder ogen hoefde te zien dat het leven zich eigenlijk helemaal niet laat dicteren, dat ik er eigenlijk geen enkele grip op had. Het enige wat ik kon doen om die gedachte draaglijker te maken was me erbij neerleggen dat alles is zoals het is; Go with the flow. Verzet je er niet tegen, Hanne. Laat komen wat moet komen. Beleef het, ervaar het, dompel je er als het ware in onder. Laat je meevoeren maar verdrink niet. Zwemmen of verzuipen? Het had geen zin om te vechten tegen torenhoge golven en uiteindelijk uitgeput kopje onder te gaan. Beter was het dan om even in mijn lot te berusten. Om als het ware een speelbal te worden van die grote schuimkoppen om dan, eens terug in rustiger vaarwater mijn krachten te bundelen en de overkant te bereiken. Buigen of barsten? Lange tijd was ik ervan overtuigd dat barsten de enige optie was die ik had. Uit alle macht verzette ik me tegen de miserie die me tot dan toe al overkomen was. Het was niet fair, zo oneerlijk! Waarom moest ik zoveel lijden? Was het dan nog altijd niet genoeg geweest? De waarheid is dat ik me al dat leed zelf berokkende. Als een bange vlinder trachtte ik me uit alle macht te bevrijden uit de kleverige draden van dit meedogenloze web, dat ik zelf gemaakt had maar geraakte er aldus verder en verder in verstrikt. Door me zo hevig te verzetten en halsstarrig te weigeren mijn verleden onder ogen te zien, maakte ik het mezelf alleen maar moeilijker.
Dankzij verschillende spirituele paden kwam ik tenslotte toch tot het inzicht dat innerlijke rust slechts bekomen kan worden met aanvaarding. Ik richtte mijn blik naar binnen en aanschouwde de persoon die ik werkelijk was, niet diegene die ik mezelf voorwendde te zijn. Op dat moment omarmde en verwelkomde ik voor het eerst mijn pijn als zijnde een deel van mezelf en niet als de persoon die ik was. Ik dompelde mezelf er voor de allerlaatste keer in onder en nam er vervolgens afscheid van. Het bleef nog steeds mijn pijn, hij zou nog steeds deel uitmaken van de persoon die ik was maar ik zou me er niet langer mee vereenzelvigen. Ik zou hem niet langer mijn leven laten dicteren. Eens die stap genomen was het tijd voor de volgende. Er wordt zo vaak gezegd dat je pas verder kan met je leven eens je diegene die je kwaad berokkende, hebt kunnen vergeven. Lange tijd heb ik tevergeefs getracht mijn neef te vergeven. In de rotsvaste overtuiging dat ik slechts rust zou kennen eens ik daartoe in staat zou zijn, ondernam ik ontelbare, vruchteloze pogingen om mijn geest door middel van meta- en inzichtmeditatie tot vergiffenis te bewegen. Overtuigd dat het bekomen van een sereen bewustzijn door middel van meditatie enkel weggelegd is voor de 'happy few' gooide ik alles overboord en sloot ik het hoofdstuk meditatie voorgoed af. Nog steeds was ik er niet klaar voor. Ik vocht er nog te veel tegen. Slechts wanneer ik mijn weerstand werkelijk liet varen, zou ik merken dat ik wel in staat was mijn verleden achter me te laten. Zolang ik me ertegen bleef verzetten en wenste dat de dingen anders verlopen waren, zat alles muurvast.
feedback van andere lezers- Dora
soms neemt men zonder reden
schuld van anderen op de rug
komt onherroepelijk zichzelf tegen
gelukkig kan je ook weer terug
hannelore: gelukkig, ja. soms lijkt dit wel een verslaving waarvoor je eens afgekickt de rest van je leven op je hoede moet zijn.
|
