Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 25: Oprakelen van oud zeer
OPRAKELEN VAN OUD ZEER
Ondanks de weerstand van mijn verstandelijke ik slaagde ik er toch in de laatste puzzelstukjes ineen te passen. Toevallig las ik in een tijdschrift bij de kinesitherapeut een artikel over regressietherapie. Als een magneet voelde ik me tot deze methode aangetrokken. Dit zou misschien wel eens dé manier kunnen zijn om de finish te bereiken. Na enig gedraal en wat wikken en wegen, nam ik tenslotte contact op en legde ik een eerste afspraak vast voor enkele weken later. Een relatief korte tijdspanne, maar niettemin lang genoeg voor mijn verstand om de bovenhand te krijgen op mijn buikgevoel. Na verschillende gesprekken met mijn man, een bevriende psychologe en mijn psychotherapeut verkoos ik de afspraak te annuleren.
Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Enkele maanden nadat ik afgebeld had, spookte het beeld van regressietherapie alweer door mijn hoofd. Deze keer was ik vastberaden door te zetten. Enkel mijn man maakte ik deelgenoot van mijn plannen -ik wou het risico niet lopen dat anderen me opnieuw zouden ompraten- en verzocht mijn regressietherapeut om een nieuwe afspraak. De wachttijd; nog geen twee volle weken. Tot dan trachtte ik er zo weinig mogelijk aan te denken. Toch werd ik naarmate het tijdstip dichterbij kwam almaar nerveuzer. Het leek me allemaal zo vaag. Waaraan kon ik me verwachten? Kon ik het wel aan om nog eens vertrouwen stellen in een mannelijke zorgverstrekker? Was ik daar sterk genoeg voor? Ik sprak mezelf een grote portie moed in en maande me aan tot kalmte. Een professionele website, een objectief artikel verschenen in een tijdschrift dat absoluut niet met rioolpers geassocieerd kan worden, dit kon toch geen charlatan zijn.
Die avond begaf ik me bloednerveus op weg naar zijn praktijk. De ganse autorit, het was een klein uurtje rijden, trachtte ik wat ik geleerd had in de cursus Mindfulness in praktijk te brengen. Totaal gefixeerd op mijn ademhaling slaagde ik er vrij aardig in rustig te blijven en niet al te veel te denken aan wat me verder nog te wachten stond. Terplekke aangekomen, parkeerde ik de auto op wandelafstand en begaf ik me naar het opgegeven adres. Daar stond ik dan, aarzelend met mijn vinger op de deurbel, benen van katoen, met toegesnoerde keel, een knellende band rond het hart en een overactieve gedachtegang, die ik slechts met de allergrootste moeite in toom kon houden. "Komaan, geen flauwe kul! De beuk erin, we gaan ervoor! Dit is je allerlaatste kans om te bewijzen dat je wel degelijk in staat bent te genezen." Resoluut snoerde ik mijn innerlijke kwelduivel de mond. Deze keer zou ik hem de gelegenheid niet geven mijn genezing niet boycotten. Ik was al van te ver gekomen! Met gespitste oren, ingehouden adem en suizende oren door de verhoogde bloedtoevoer in mijn hoofd wachtte ik gespannen af. Het leek wel een eeuwigheid eer de deur geopend werd. Knarsend werd de klink naar beneden gedrukt. De deur zwaaide voor me open en in de opening voor me stond een vriendelijke, lichtjes grijzende man, een zachte glimlach speelde rond zijn mondhoeken. "Kom binnen, Hannelore. Heb je het gemakkelijk gevonden?" "Ja, hoor. Met de GPS mag dat tegenwoordig geen enkel probleem meer vormen, hé", stamelde ik met rood aangelopen hoofd. Mijn hele houding straalde één en al nervositeit uit. Gespannen volgde ik hem de trappenhal naar boven, naar het zolderkamertje waar de regressiesessies zouden plaatsvinden. "Neem gerust plaats." Hij wees uitnodigend naar een klein tafeltje met twee stoelen. "Laat ons eerst eventjes overlopen wat je naar hier brengt. Ik heb al een beetje informatie van jou ontvangen, maar zou er toch graag nog even verder op ingaan. Daarna zal ik je vertellen hoe zo'n sessie in zijn werk gaat. Oké?" Door dit eerste verkennend gesprek begon ik me toch al een beetje meer te ontspannen. Nog één allerlaatste prangende vraag weerhield me ervan er voor de volle honderd procent voor te gaan. "Zal ik alles bewust meemaken of wordt ik onder hypnose gebracht en zal ik in de verste verten niet meer beseffen wat er met me gebeurd", informeerde ik met een benepen stemmetje bang onwetend, misschien zelfs belachelijk over te komen. Maar niets in zijn houding leek daar ook maar in het minst op te wijzen. " Je onderbewustzijn zal de overhand nemen maar je bewustzijn blijft de ganse tijd op de achtergrond aanwezig. Je zal dus perfect weten wat er gebeurd." Wat een opluchting! In geen geval was ik bereid geweest als experiment voor de één of andere circushypnotiseur te dienen. De allerlaatste twijfels die me ervan weerhielden hiermee door te gaan ebden stilaan uit me weg.
Gerustgesteld, maar niettemin toch met een klein hartje nam ik plaats op de ligbank. Vooraleer de ogen te sluiten, beloofde mijn therapeut me nog ten stelligste dat hij onder geen enkel beding mijn lichaam zou aanraken. Met deze geruststellende gedachte nog fris in het geheugen liet ik mezelf tenslotte toe volledig mee te gaan in zijn of beter gezegd mijn verhaal. Tot drie maal toe herbeleefde ik de bosanekdote met mijn neef. Telkenmaal werden mijn emoties en lichamelijke reacties meer en meer afgevlakt tot ik uiteindelijk tot het overduidelijke inzicht kwam dat dit kleine meisje geen enkele schuld trof. Deze therapie was zoveel sterker dan reguliere gesprekstherapie! Ik hoorde mezelf de woorden uitspreken, die ik als negenjarige in het bos niet had durven uitspreken. Hoorde me wanhopig snikken en smeken, voelde de vreselijke paniek van destijds opnieuw door mijn lijf razen. En hoewel de veertigjarige vrouw in me aanvankelijk enorm afwijzend stond tegenover dit kleine meisje - "Het is haar eigen schuld. Ze had maar hard moeten roepen of weglopen." - werd ze à la fin toch overtuigd doordat de feiten, emoties en gedachten van de negenjarige haar werden voorgeschoteld zoals ze in werkelijkheid waren geweest en niet zoals zij zich meende te herinneren hoe ze waren. Met eigen ogen aanschouwde ik dat ontsnappen niet tot de mogelijke opties had behoord. Ik was te klein, te bang en te onwetend toen. Eindelijk schonk ik mezelf de vergiffenis waarnaar ik al zo lang smachtte. De erkenning van de pijn van dit kleine meisje door de volwassen persoon in me gaf een immense voldoening. Het besef dat ze al jarenlang naast elkaar leefden zonder ooit echt in contact te komen, stemde me droevig maar het voornemen de beiden nooit meer uit het oog te verliezen, ontketende een lang vergeten gevoel. Ik voelde me veilig en werd stilaan weer rustiger.
De sessie liep op zijn einde. Zachtjes bracht mijn therapeut me terug naar bewustzijn. Ik voelde me verward, uitgeput, door en door verkild en gebroken. De innerlijke sneeuwstorm had nog maar eens deftig huisgehouden in me. Mijn lichaam voelde aan als geradbraakt, verbrijzeld onder de zware mokerslagen van mijn wreedste beul; ikzelf. Voor een kleine nabespreking betreffende de afgelopen sessie verhuisden we opnieuw naar het kleine tafeltje waaraan ook het verkennende gesprek plaats had gevonden. "Ook een kopje thee", stelde hij me op een haast vaderlijke toon voor. In dankbaarheid nam ik zijn aanbod aan. Klappertandend slurpte ik gulzig het warme kopje thee op. Ondertussen overliepen we nog even samen het verloop en de bevindingen van de afgelopen sessie. Er was hard werk geleverd die avond. Een eerste groot struikelblok uit het verleden was verwijderd. Als verdoofd reed ik die avond terug naar huis. Het viel me enorm zwaar om de slaap te vatten die nacht maar uiteindelijk slaagde ik er toch in door me vast te klampen aan het beeld van een negenjarig meisje, dat nu eindelijk rust had gevonden en zich veilig wist in mijn armen. Vanbinnen voelde ik me als herboren. Zalig! Dit was een gevoel dat ik nooit of te nimmer nog wilde kwijtraken!
Slechts enkele dagen later kreeg ik het verslag van die avond al in mijn mailbox gedropt. Het was enorm confronterend en het scheen me verschrikkelijk wreed toe om mezelf dit nogmaals te laten lezen. De tranen prikten meedogenloos vanachter mijn oogleden en in een mum van tijd rolden ze over mijn wangen. Voor de zoveelste maal herbeleefde ik alles opnieuw; het bos, mijn neef, de tegenstrijdige gevoelens… Er viel zoveel te verwerken. Het zalige gevoel van weleer bleek, mijn goede voornemens ten spijt, toch vluchtiger te zijn. Zou alles dan werkelijk ooit allemaal in de plooi vallen? Op aanraden van mijn regressietherapeut trachtte ik vooral niet te zwaar te tillen aan de harde woorden, die ik tijdens de sessie jegens mezelf had uitgesproken. Het was geen makkelijk taak rechter, beschuldigde en jury tegelijkertijd te zijn. Maar inderdaad, geheel in de lijn van zijn voorspellingen merkte ik dat het lezen van die enkele bladzijden me steeds minder en minder zwaar begon vallen. Als een sluw Trojaans computervirus drong deze therapie bij me naar binnen om vervolgens ongemerkt, beetje bij beetje deze akelige herinnering te herprogrammeren en tenslotte mijn automatische piloot volledig vleugellam te maken. Voor die eerste regressiesessie werd ik nog steeds verteerd door een alles verterende vergeldingsdrang ten aanzien van mijn neef. Mijn naam zou ik koste wat het kost zuiveren en de zijne moest minstens evenveel als niet meer bezoedeld worden. Dankzij de regressietherapie kwam ik echter tot het verlossende besef dat vergiffenis en liefde vooral aanvangt bij jezelf. Als ik niet van mezelf kon houden, hoe kon ik dan van iemand anders houden? Datzelfde gold ook voor vergiffenis.
feedback van andere lezers- Dora
Spannend, in woorden lezen, zwart op wit... licht
eerlijkheid jegens jezelf biedt tevens inzicht
in het universele van anderen
hannelore: Eerlijkheid tov mezelf bracht me de verlossing waarnaar ik al zo lang zocht. Opmerkelijk hoe lang iemand zichzelf om de tuin kan leiden. Ik dacht altijd dat mensen deze eigenschap vooral aanwenden uit eigenbelang maar blijkbaar werkt het ook in de omgekeerde richting. - arwenn
ik loop weer wat achter,
maar oh wat geniet ik ervan je te lezen.
mooi
x
hannelore: dankje, arwenn
|
