Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 26: De promiscue/preutse vrouw
DE PROMISCUE/PREUTSE VROUW
Een tweetal maanden gingen voorbij eer een volgende regressiesessie op het agenda stond. Een aantal onmiskenbare twijfels drongen zich op dwingende wijze aan me op. Was mijn volgende issue wel echt in die mate indringend en levensbepalend om er een nieuwe regressiesessie aan te wijden? Het onderwerp dat deze keer onder de loep zou genomen worden was mijn woedeaanvallen na het vrijen. Ondanks mijn reserves - het lukte me immers al bij al toch om te vrijen, dus wat was het probleem dan nog - besloot ik er toch in mee te gaan, tenslotte was mijn therapeut de expert op dat vlak. Ikzelf had al veel te vaak alles geminimaliseerd en in de doofpot gestoken. Mijn oordeel? Daar ging ik liever niet te veel op voort.
Een tweede maal begaf ik me op weg naar het zolderkamertje van het grote herenhuis aan het water. Ditmaal was ik een stuk meer relaxed dan die eerste keer. Na een kleine voorbespreking over het nader uit te diepen topic van de avond nam ik plaats op de bank. " Je kent de procedure al hé, Hannelore? Ontspan je nu maar. Je weet dat als het niet meer comfortabel aanvoelt en je liever wil stoppen, je me dat dan gerust kan laten weten. Ben je er klaar voor?" Ik knikte. Bingo! Dit bleek opnieuw een schot in de roos te zijn. Wat mij als een overbodige luxe had toegeschenen, leek hem toch wel de moeite waard om nader op in te zoomen. Tijdens deze tweede sessie kwam een volgend trauma, dat uiteindelijk toch indringender bleek dan ik aanvankelijk gedacht had aan de oppervlakte. Hieruit was seks in ruil voor… geboren met het eraan gelinkte gevoel van zelfwalging en minderwaardigheid. Niet enkel mijn geestelijke toestand werd in deze sessie verklaard ook de tot nog toe onverklaarbare lichamelijke verschijnselen zoals mijn innerlijke sneeuwstorm kwamen aan bod.
Seks in ruil voor… Zelfs al had dit in de verste verten geen enkele overeenkomst met prostitutie toch beschimpte ik mezelf als dusdanig. Hoewel mijn beweegredenen ertoe vaak zeer onschuldig en onbaatzuchtig waren, bleef de bikkelharde boodschap van een anonieme beller -"Je dochter is een hoer"- die mijn vader in een boze bui aan mijn adres doorstuurde in mijn oren doorklinken telkens mijn motivatie om te vrijen een andere was dan louter zin. Eén ogenschijnlijk betekenisloos telefoontje gepleegd uit pure nijd, wraak of bemoeizucht, één luttel moment van voldoening en zelfgenoegzaamheid in ruil voor jaren van pijn. Was dit gerechtvaardigd? Woorden kunnen veel kwaad berokkenen en toch wordt dit niet altijd ten volle beseft en wordt er veel te argeloos mee omgesprongen.
Ook al leek deze tweede keer op de regressiebank me veel makkelijker af te gaan dan de eerste keer, klaarblijkelijk miste het toch zijn uitwerking niet. Toen ik na afloop de koude avondlucht instapte, voelde ik me als een opgejaagd dier, klaar om te vluchten bij het geringste spoor van onraad. De stresshormonen gierden als gek door mijn lichaam. De terugweg naar huis scheen me eindeloos lang en uitputtend toe. Thuis aangekomen kon ik me er met de beste wil van de wereld niet toe brengen dadelijk naar bed te gaan. Te veel gedachten en herinneringen spookten nog door mijn hoofd. Onverwerkte, opnieuw losgemaakte issues, ervaringen die me al jarenlang onbewust parten hadden gespeeld en me belemmerden naar behoren van het leven te kunnen genieten. Om ze voor eens en voor altijd te kunnen verwerken, moest ze allen nog eens terug opgerakeld worden. Ze tolden door mijn hoofd als een voorbijrazende lentestorm, die deftig huishoudt over een anders vredig, kristalhelder bergmeer en het na afloop onrustig en troebel achterlaat. Torenhoge, nietsontziende golven opgezwiept door een krachtige oostenwind raasden over het diepblauwe water. Eens deze innerlijke storm in me geluwd zou zijn, zouden ook de residuen van mijn woelige geest geleidelijk aan weer naar de bodem kunnen zakken om tenslotte een helder en glad meeroppervlak te vormen; de weerspiegeling van mijn eigenste ziel. Momenteel waren mijn gedachten echter nog steeds troebel met het alom gekende resultaat tot gevolg; problemen met in- en doorslapen, piekeren, moeite met zowel geestelijke als lichamelijk intimiteit,… "Geef het tijd, Hannelore! Tijd heelt alle wonden." Stilaan zou alles weer afgevlakt worden en zou de rust kunnen weerkeren. De stilte onder het oppervlak van het diepe meer, onder mijn oppervlak, mijn zielenrust…
Zielenrust…
slechts een ademzucht van me verwijderd
Ongrijpbaar als helder bronwater
overvloedig mijn handenkommetje bestromend
als warm zand, schijnbaar solide en betrouwbaar
knisperend wegvluchtend onder elke voetstap
Schijnbaar eenvoudig en simpel, maar toch zo vervullend
Volledig kosteloos, schijnbaar moeiteloos te bekomen
Enorm gegeerd, doch slecht aan weinigen gegund
Verbeten nagestreefd … vaak tevergeefs.
Hoe er te geraken?
Slapeloze nachten… Ze duurden nu al meer dan een week. Wanneer zou hier eindelijk een einde aan komen? Tegelijk waren ook de mysterieuze migraineaanvallen en onverklaarbare tussentijdse bloedingen opnieuw ten tonele verschenen. Gaf mijn lichaam forfait, kon of wou het niet langer deelnemen aan de strijd? Forceerde ik mezelf in mijn overijverigheid als uiteindelijke overwinnaar uitgeroepen te worden? Deed ik te hard mijn best? Waar moest ik de grens trekken? Een wankel evenwicht, slechts een fijne lijn vormde de grens tussen een teveel of een tekort aan. Een grens, die maar al te makkelijk en te vaak zonder het werkelijk te beseffen door mij overschreden werd. Toch begonnen de laatste losse puzzelstukjes zo stilaan in het grotere geheel te passen. De oorzaak van mijn slaapproblemen was zo voor de hand liggend! Die gulle logiesverstrekkende cafébezoeker overviel me destijds in mijn slaap. Akkoord, het was zeer edelmoedig van hem om een plekje vrij te maken in zijn bed maar gaf dit hem dan het onvoorwaardelijke voorrecht vrij gebruik te maken van mijn lichaam? Nochtans had hij zich dit op brutale wijze toegeëigend terwijl ik sliep. Vermoedelijk lag dit incident dus aan de basis van mijn slaapproblemen. Vermoedelijk was dit de reden waarom ik steeds tussen slapen en waken zweefde, nooit volledig wakker maar ook nooit helemaal in dromenland. Steeds op mijn 'qui-vive', voorbereid op wat eventueel komen kan.
Al die tijd had dit verlossende antwoord diep in me verborgen gelegen achter een hoge, dikke muur. Een muur die ikzelf opgetrokken had ter bescherming, waarachter ik ongestoord mezelf kon zijn, waarachter ik geen masker hoefde te dragen of moest doen alsof hopend op die manier een sprankje liefde of appreciatie te mogen ontvangen. Een muur die zijn nut in het verleden meer dan eens bewezen had maar intussen eigenlijk totaal overbodig geworden was. Mijn eigenste Berlijnse muur. Een gruwelijk beveiligde barricade ondoordringbaar voor buitenstaanders. Een ijzeren gordijn geflankeerd door scherpschutters, die paraat stonden om in actie te treden bij het geringste teken van eigenverraad. Daarachter lag mijn verlossing, de vrijgeleide die ik nodig had om mezelf te kunnen vergeven.
De verbazingwekkende ironie is dat de leegte die we vrezen
hetzelfde is als de vrede waarnaar we verlangen.
Waar we voor wegrennen
is hetzelfde als waar we naar op zoek zijn
Gangaji
© 2008, Yoga, magazine gezondheid, spiritualiteit en lifestyle, nummer 4, p. 7
Amper enkele dagen na mijn laatste bezoek aan de regressietherapeut hadden we opnieuw gepoogd lichamelijk intiem te zijn met mekaar. Te snel, veel te snel! Ik besefte wel dat we overhaast tewerk gingen maar liever dan wat dan ook wou ik hem bedanken voor zijn grenzeloze begrip, zijn luisterend oor, gewoon… om wie hij is. Duizend en één uitstekende redenen kon ik bedenken waarom hij mijn liefde waard was, spijtig genoeg geen van allen krachtig genoeg om te kunnen optornen tegen mijn zware verleden. Wat had ik dan ook verwacht in zo'n korte tijdsspanne? "Geef het tijd, Hannelore! Rome is ook niet in één dag gebouwd."
Door het de nodige tijd te gunnen, leek wat me tot nog toe slechts als een onbereikbare wensdroom had toegelachen nu toch stilaan vorm aan te nemen. Slechts enkele jaren voorheen klopte ik nog aan bij mijn psychotherapeut met de wanhopige vraag; "Zal ik ooit werkelijk in staat zijn om als een 'normale' volwassen vrouw lief te hebben?" Zijn kort en bondige antwoord daarop luidde; "Ja". Een klein maar krachtig woordje met een onnoemlijk waardevolle inhoud waaraan ik toen nog geen geloof durfde te hechten, waarop ik mijn hoop nog niet durfde te vestigen. Bleek nu dat deze droom zeer behoedzaam, haast onopgemerkt toch in vervulling was gegaan. Plots realiseerde ik me dat ik wel in staat was om zonder afkeer, weerzin of schuldgevoel met mijn man te vrijen. Dit leek haast te mooi om waar te zijn! Keer op keer verwachtte ik me dan ook aan de onvermijdelijke terugval. Steeds bleef ik nog min of meer op mijn hoede voor de emotionele kater, die ongetwijfeld volgen zou indien het vroegere patroon zich opnieuw tussen ons in zou nestelen. Maar neen, de daarop volgende maanden bleef ik wonder boven wonder gespaard van de hysterische woedeaanvallen en alles verterende gevoelens van haat en afschuw. In plaats daarvan was een vervullende warmte van eenheid en samenzijn gekomen. Tranen baanden zich stilletjes een weg over mijn wangen, geluidloos en vredig. Diep vanbinnen voelde en wist ik; "Dit is goed, zo hoort het te zijn!" Een klein moment van intense stilte, van oneindige dankbaarheid alvorens mijn man me vroeg; "Wat scheelt er? Waarom ween je?" Stilletjes fluisterde ik hem toe; "Het is goed zoals het is. Ik ben gelukkig nu".
|
