Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 27: Exit schuldgevoel
EXIT SCHULDGEVOEL
Eén enkel minuscuul maar niettemin uitermate ergerlijk puntje stond nu nog op mijn nog te verwerken lijstje. Voor sommigen waarschijnlijk niet eens het vernoemen waard, voor mij belangrijk genoeg om er vooralsnog werk van te maken; Schuldgevoelens.
Mijn derde consult bij de regressietherapeut zou over dit onderwerp handelen. Toen ik die avond in mijn auto kroop en me op weg ernaartoe begaf voelde ik me niet in het minst zenuwachtig. Integendeel zelfs! Er hing een lichte zweem van tevredenheid, misschien zelfs van gelukzaligheid rond me. Nooit eerder had ik me zo zeker van mijn stuk gevoeld. Het einde van mijn verwerkingsproces naderde. Die avond zou mijn eeuwig kwellende schuldgevoel eindelijk ontmaskerd, ontmanteld en geneutraliseerd worden.
Opnieuw nam ik plaats op de inmiddels reeds vertrouwd aanvoelende bank. Geen greintje vrees of twijfel was er in mijn hoofd of hart te bespeuren. Maar al te goed wist ik dat wat ik deed juist voor me was. Enige ogenblikken later herbeleefde ik het prille ontluiken van mijn allereerste onterechte schuldgevoel. De situatie die aan de basis ervan lag, waarin ik mezelf voor de eerste keer overlaadde met deze loodzware last speelde zich opnieuw af voor mijn ogen. Ik was voor de eerste maal van huis weggelopen. Mijn ouders kwamen me ophalen en brachten me weer naar huis. Mijn jongere broer stak bij mijn thuiskomst zijn ongenoegen niet onder stoelen of banken. "Waarom moest je nu zo onnozel doen? Door jouw schuld zullen we nu enkele dagen later aankomen op onze vakantiebestemming", mopperde hij. Niemand leek ook maar in het minst geïnteresseerd in de onderliggende reden van mijn vlucht. Ik was terecht, eindelijk konden ze op skireis vertrekken. Dat was het enige wat telde, de rest was bijzaak. De vriendin die me onderdak verschaft had, werd door haar pleegouders onverbiddelijk terug naar het jeugdtehuis gezonden. Hun vertrouwen in haar was zwaar geschonden. Allemaal mijn schuld! Ook mijn vrienden waren duidelijk diezelfde mening toegedaan. Bij het hervatten van de school lieten ze me dit overduidelijk blijken. Ik begreep er niets van! Waarom zagen ze de dingen niet van mijn kant? Wat had ik verkeerd gedaan? Waarom lieten ze mij het niet uitleggen? Ik voelde me verloren en door iedereen verlaten. Moederziel alleen met mijn gevoelens, angsten, vragen en verdriet. Onmacht, onbegrip, het gevoel verstoten te worden… Ze lagen allen stuk voor stuk aan de basis van mijn irreële, ongefundeerde schuldgevoelens. Hun in mijn ogen hardvochtige reacties gingen mijn petje te boven en dus zocht ik koortsachtig naar een andere uitweg, een plausibele verklaring voor het onverklaarbare. " Het was dus ongetwijfeld allemaal mijn eigen schuld!"
Dit bleek slechts de eerste in een lange reeks voorvallen waarvan ik mezelf de schuld toebedeelde. Het zogenaamde verklikken van de drugsdealer met de zelfmoord van diens vriend tot gevolg, de beschuldiging door de moeder van mijn hartsvriendin aangaande het drugsgebruik van haar dochter, de in scène gezette zelfmoord van mijn ex-vriendje in Frankrijk,… Een oneindige lijst met telkens éénzelfde desastreus resultaat; een knagend onbegrip dat de perfecte voedingsbodem creëerde voor de irreële schuldgevoelens waarmee ik me de vijfentwintig voorafgaande jaren beladen had. Die avond bij de regressietherapeut werd me plots overduidelijk waar deze neiging tot schuldgevoel vandaan kwam. Het knagende onbegrip en de onmacht niets aan de hele situatie te kunnen veranderen, maakten dat ik almaar meer met mezelf in de knoop geraakte. Ten langen laatste creëerde ik voor mezelf dan maar de perfecte uitweg. Indien niemand me tekst noch uitleg kon verschaffen, bleef er nog slechts één mogelijke verklaring over; ik moest dan wel de schuldige zijn.
Deze zware beschuldigingen die ik mezelf al zolang ten laste legde, begonnen zich nu stilaan op te lossen. Slechts enkele dagen na mijn laatste regressiesessie begon stilaan tot me door te dringen dat ik onmogelijk de gigantische familieschuld waarvan ik mezelf beschuldigde, kon inlossen. Waarom niet? Simpel, hij bestond gewoonweg niet. Dit beklemmende schuldgevoel bleek slechts één van de vele spreekwoordelijke truckjes van mijn overlevingsinstinct te zijn. Iedere verwarrende situatie waarvoor geen pasklare uitleg bestond, werd door middel van deze vernietigende gedachtegang geklasseerd en op mijn harde schijf opgeslagen; "Het zal wel mijn schuld zijn". Zo was het mijn schuld dat mijn zus, Lisa op het randje van anorexia balanceerde. Zij had immers enorm geleden onder mijn verblijf in het opvangcentrum aangezien zij de taak me te overhalen naar huis terug te keren op zich had genomen. Mijn schuld dat mijn broer zich meer en meer van de familie afsloot en zich almaar excentrieker begon te gedragen. Mijn escapades hadden mijn ouders volledig opgeslorpt en hem met lege handen achtergelaten. Omdat hij toen niet de nodige aandacht bekomen had, gedroeg hij zich nu zo afstandelijk. Een stelling die ik door mijn vader bevestigd zag toen hij me enkele jaren geleden over de onverschillige houding van mijn broer aansprak. "Je moet je nu niet schuldig voelen", begon hij sussend, "maar gedurende jouw rebellieperiode heeft je broer een hoge muur rondom zich opgetrokken en daar laat hij sindsdien niemand nog overheen kijken." De nagel op de kop. Wat kon ik anders dan ook dit aan mijn schuld-aan-hebben-lijstje toevoegen? Het werd me keurig op een zilveren blaadje aangereikt. En ook door mijn toedoen dreigde mijn jongere zus op het slechte pad te geraken. Logisch toch wanneer je zus enkele jaren voorheen een duidelijk voorbeeld gegeven had. Mijn beste vriendin had ik er niet van kunnen weerhouden naar Amsterdam te gaan om zich daar de vernieling in te spuiten. Misschien, als ik niet zo egoïstisch was geweest en haar de triomf in de strijd om die jongen had gegund, was ze wel gebleven. In een wanhopige poging haar terug veilig thuis te weten, had ik iemand achter de tralies laten draaien waar hij zichzelf ten einde raad van het leven had beroofd. Een andere vriendin had ik haar thuis ontnomen door bij haar te schuilen toen ik wegliep van huis. Qua schuld kan dat allemaal wel tellen. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa! Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld!
Door middel van regressiesessies werd de vreselijke dagdroom, waaruit ik al jaren tevergeefs trachtte te ontwaken stilaan toch doorprikt. De donkere fata morgana loste almaar meer op naarmate ik dichter tot de kern van de zaak kwam. Beetje bij beetje werd mijn negatieve gedachtegang ondermijnd en doorgronde ik de werkelijke feiten erachter. Niet ik, maar wel de personen zelf in kwestie waren de enigen die echt verantwoordelijk gesteld konden worden voor de door hen gemaakte keuzes en beslissingen, die al dan niet doorslaggevend waren voor hun verdere leven of bij de vorming van hun karakter. Net zoals ik de verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn keuzes hoorden zij dit ook te doen voor de hunne. Ik trof hierin geen enkele schuld! Door me dit te realiseren voelde ik de zware last beetje bij beetje van mijn schouders glijden.
Geluk, flinterdun als het eerste ijslaagje
behoedzaam uitgespreid over de donkere plas
Zo broos en breekbaar, onachtzaam verbrijzeld en verpulverd
De scherven eenzaam achtergelaten, nazinderende ijskristallen
in de melancholische manestralen van een gebroken illusie
De snerpende, folterende pijniging me weerom alleen te moeten bevrijden
uit deze stenen regenbui van normen en waarden
Een oneerlijk dilemma tussen familiewaarde en eigenwaarde,
een pijnlijk hartverscheurende keuze tussen gezinsliefde of eigenliefde
Mag ik alsjeblieft voor mezelf denken,
mag ik mezelf terugvinden in dit kluwen van do's en dont's?
Mag ik alsjeblieft?
feedback van andere lezers- Wee
Het zijn weirde 'trucjes', die soms zorgen dat wij overleven.
Ik ken ze, Hannelore, en ze zijn killing!
x
hannelore: klopt als een bus, wee!
|
