|
< terug
het sekslabyrint 28: Doorknippen van de navelstreng
DOORKNIPPEN VAN DE NAVELSTRENG
Bij het lezen van het laatste regressieverslag laaide de tweestrijd opnieuw in alle hevigheid in me op. Ik zwalpte heen en weer tussen schuld en onschuld, wist niet goed meer welke waarheid nog te kunnen of mogen geloven. Vooral één bepaalde passage uit het regressieverslag bleef lang nazinderen. Wanneer me door mijn regressietherapeut gevraagd werd terug te denken aan een persoon uit mijn kindertijd, die ik associeerde met warmte en genegenheid dook onze huishoudster spontaan in mijn gedachten op. Langzaam maar zeker sijpelde een juistere voorstelling van de feiten tot me door. Niemand is perfect! Tot dan toe had ik mijn ouders steeds een voorbeeldrol toebedeeld. Alles wat ooit mis was gelopen met me had ik ongetwijfeld enkel en alleen aan mezelf te danken gehad. Nu fluisterde mijn onderbewustzijn me echter stilletjes in het oor dat deze stelling wellicht niet helemaal correct was. Niet alles wat fout gegaan was, was zonder meer mijn schuld geweest. Anderen konden heus ook wel eens de mist ingaan. De onverwachts opgedoken beeltenis van onze huishoudster zorgde ervoor dat ik mijn kinder- en tienertijd toch in een iets of wat genuanceerder daglicht begon te stellen. Was mijn opstandig gedrag misschien het gevolg geweest van een onvervulde nood aan aandacht, genegenheid, begrip en warmte? Zo ja, waarom hadden mijn zussen en broer dit dan niet zo ervaren? Was ik de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt? Had ik door de vroege seksuele bemoeienis van mijn neef meer nood aan warmte en begrip gehad? Ik had tijd nodig om alles opnieuw netjes te kunnen ordenen. Gevoelens, gedachten, herinneringen, dromen,…
De verleiding terug te grijpen naar de veiligheid van mijn vertrouwde gemakkelijkheidoplossing, de schuld geheel op mezelf nemen, was waanzinnig groot. Zou ik nu eindelijk toch in staat blijken om alles in het juiste perspectief te plaatsen en daarbij niet mezelf, noch de anderen, maar wel het juiste op de eerste plaats te zetten? Zou ik nu eindelijk mijn leven kunnen leiden in functie van het nu en niet langer van het verleden, in functie van mijn huidige gezin en niet van het vorige, trachtend nu de juiste beslissingen te nemen en niet de foute van weleer goed te maken? Verdiende ik dat niet, verdiende mijn gezin dat niet? Was ik dan niet goed genoeg? Neen, ik was niet goed genoeg. Ik was meer dan goed genoeg!
Stilaan begon ik me op emotioneel vlak minder en minder afhankelijk op te stellen tegenover mijn vroegere gezin. De navelstreng werd dan toch ten lange laatste doorgeknipt. Het deed oneindig veel deugd om mijn familieleden onbekommerd, verwachtingloos en zonder enig schuldbesef te kunnen benaderen. Gewoon zoals het moment het bracht. Ik voelde me eindelijk vrij! Carpe diem!
Dansend op het getij van mijn denken
Voormalige denkbeelden en gevoelens overspoelend
Bij het wegebben laatste brokstukken
en onbruikbare delen met zich meesleurend,
plaats ruimend voor een nieuw zijn, een nieuwe psyche
Niet langer de last van eerdere ervaringen
en negatieve gevoelens meeslepend
Een speels en luchtig bewustzijn,
dankbaar voor ieder vernieuwend moment
haar keer op keer conditieloos aangeboden
|
