Volg ons op facebook
|
< terug
het sekslabyrint 30: Closure
CLOSURE
Spijtig genoeg bracht deze innerlijke rust me nog steeds niet de kracht vereist om dit nare hoofdstuk voor eens en voor altijd naar de verdommenis te helpen. Ondanks de monumentale stappen die ik reeds gezet had en de fantastische resultaten die me dit opgeleverd hadden bleven de vage lichamelijke klachten me verder parten spelen. Verkrampte spieren in nek, schouders, armen en benen. Ik verdroeg nog nauwelijks dat iemand me aanraakte. Een goedbedoeld schouderklopje, een kameraadschappelijk duwtje tegen mijn arm of een als deugddoend gegeven lichaamsmassage werd door mij ervaren als een ware kwelling. Het leek wel alsof mijn hele lichaam omgevormd was tot één grote bloeduitstorting. Wat had dit te betekenen? Leed ik aan fibromyalgie? Diverse medische onderzoeken gaven me geen duidelijk uitsluitsel aangaande mogelijke oorzaken. Ook de tussentijdse maandelijkse bloedingen, ze besloegen bijna de ganse maand en werden slechts onderbroken door enkele droge periodes waarin dan ter afwisseling kleine, doch pijnlijk priemende pijnscheutjes als elektrische stroomstootjes doorheen mijn onderlijf gestuurd werden, bleven me niet langer bespaard. Omdat ook hier een mogelijke oorzaak voor gevonden werd schreef ik het dan maar toe aan een teveel aan stress, oververmoeidheid en een te frequent gebruik van pijnstillers. Of zou het misschien toch één of andere vorm van vrouwenkanker zijn? Hoewel ik deze afschuwelijke ziekte in het verleden meer dan graag verwelkomd zou hebben, stond ik er nu toch extreem wantrouwend tegenover. Het doodsverlangen was reeds geruime tijd uit mijn gedachten verjaagd, een sterke levenswil had deze plaats langzaam maar zeker ingenomen en maakte nu dat mijn gezondheid me in tegenstelling tot het verleden op een haast maniakale wijze zorgen baarde. Verschillende wachtkamers van diverse medische disciplines bevolkte ik in de hoop een oplossing voor deze kwaaltjes te vinden. Allemaal tevergeefs! Beeldde ik me alles dan in? Was ik een hypochonder van de bovenste plank? De lichamelijke signalen logen er toch niet om? Een bloeding of extreem gespannen spieren kon ik toch niet zomaar eventjes veinzen.
Uiteindelijk vond ik dan toch de oplossing toen ik naar aanleiding van mijn aanhoudende slaapproblematiek bij een hypnotherapeut, die gebruik maakt van de NLP methode terechtkwam. Het scheen me idioot toe, totaal onmogelijk dat deze therapie eventueel de uitkomst voor mijn slaapkwaal kon vormen. Toch was er iets in me dat me overtuigde het een kans te geven. Ik zond een mailtje waarin ik kort mijn situatie schetste en kreeg er prompt eentje weer met de uitnodiging telefonisch een datum vast te leggen voor een eerste intakegesprek. Diezelfde week nog kon ik al langsgaan voor een eerste kennismaking. Enkele dagen later begaf ik me enigszins nerveus op weg naar het opgegeven adres. Ter plaatse aangekomen treuzelde ik onnodig lang met om uit de auto te stappen. Vastberaden greep ik het handvat van het autoportier vast en smeet het bruusk open. "Vooruit, meisje!" Met een diepe zucht stapte ik uit. Dit was dus mijn laatste kans om radicaal komaf te maken met mijn verleden. Ik had het mijn man en mezelf immers beloofd en belofte maakt schuld. Lichtjes nerveus stond ik voor het typische oud-Brugse huisje. Het straalde één en al vriendelijkheid en gemoedelijkheid uit. Zo ook de bewoners ervan merkte ik even later op toen een man op middelbare leeftijd de deur voor me opende. "Welkom! Jij bent waarschijnlijk Hannelore", verwelkomde hij me hartelijk. "Kom binnen."
Op de voet volgde ik hem de consultatieruimte in. Een klein, gezellig kamertje zonder al te veel poespas. Het had iets huiselijks, ik voelde me er meteen op mijn gemak. Gedurende dit eerste gesprek gingen we dieper in op de aard en de mogelijke oorzaak van mijn slaapprobleem. Tevens werd de te volgen therapie door hem uit de doeken gedaan en legden we de verschillende consultdata vast in ons beider agenda. De eerste week werd slechts één afspraak gepland, in de drie daaropvolgende weken telkens twee. Tja, dit leek me allemaal zeer mooi in theorie maar of het me ook werkelijk zou helpen dat viel nog af te wachten. "Wie niet waagt, niet wint, Hanne", dacht ik bij mezelf. "Wat heb je te verliezen? Niets, juist."
Eén maand na het intakegesprek keerde ik terug voor mijn allereerste sessie. Hoewel het allemaal toch wel weer een beetje onwennig aanvoelde, was ik niettemin toch vol vertrouwen. Hoe langer hoe meer begon ik op mijn buikgevoel te vertrouwen. In de voorafgaande maand had ik reeds gemerkt dat het slapen me al een beetje vlotter begon af te gaan nu ik me op aanraden van mijn hypnotherapeut een slaapritueel had eigengemaakt. Voortaan kamde ik voor het slapengaan eerst nog onze vijf langharige konijntjes gevolgd door een halfuurtje meditatie op mijn yogazoldertje. Dit is mijn speciale plekje in huis, een gezellig kamertje onder de balken van het dak, waar ik telkenmaal het me te veel wordt even tot rust kan komen. Mijn medehuisgenoten weten ondertussen dat ik, wanneer ik me daar bevind, even tijd voor mezelf nodig heb. "Ja, een zeer goed begin Hannelore", prees mijn slaapcoach. "Maar nu gaan we daar toch nog even dieper op doorwerken. Ik zal je in een diepe ontspanning brengen en we zullen dan eens aan je onderbewuste vragen of het wel bereid is om mee te werken aan een oplossing voor je slaapstoornis. "Kan jij je daar in vinden?" Ik knikte bedeesd. Wat moest ik me hier in hemelsnaam weer bij voorstellen? Hij wees uitnodigend naar de massieve, witte shiatsumassagestoel bij het raam. Ik nam plaats en kreeg een zwarte bril opgezet. Deze bril stuurde kleine lichtflitsjes door, die ik ook met gesloten oogleden gewaar werd. Al vrij snel ondervond ik de heilzame werking van dit alles en verzonk ik in een diepe ontspanning. De cruciale vraag aan mijn onderbewuste werd overweldigend positief beantwoord. Ik stond er meer dan honderd procent achter, niet alleen bewust maar ook onbewust. Aan het einde van deze sessie droeg hij me tenslotte nog op er vooral niet te zwaar over na te denken en alles rustig op zijn beloop te laten. "En, vervolgde hij, mag ik je de raad geven om niet langer dan twintig minuten wakker in je bed te blijven liggen. Een bed is gemaakt om in te slapen of in te vrijen. Tot andere zaken leent dit zich niet. Dus als je niet kan slapen, sta dan op en ga even iets anders doen". Met deze woorden in het achterhoofd keerde ik huiswaarts. Zo gezegd, zo gedaan. Telkens ik er niet in slaagde in te slapen, verliet ik, weliswaar met grote tegenzin, de veilige warmte van ons bed om me er slechts geruime tijd later opnieuw naartoe te begeven.
Exact één week later keerde ik terug naar de heilzaam werkende zetel waarvan ik de vorige keer zo had mogen genieten. Nadat we de afgelopen even vluchtig overlopen hadden, kwam het thema van die week aan de orde. De volgende twee sessies zouden we nog even teruggrijpen naar mijn oertrauma's. Onder leiding van mijn coach leerde ik mezelf aan ze tot op een voor mij aanvaardbare en veilige afstand te benaderen. Ook deze keer merkte ik nog maar eens dat de verwerking ervan nog niet helemaal vervolledigd was. Zodra ik in gedachten terugkeerde naar de traumatiserende gebeurtenissen uit mijn verleden spande ik onwillekeurig nog steeds mijn spieren op. Er was nu niettemin wel een wezenlijk verschil met vroeger. Ik had nu de mogelijkheid om deze emoties een halt toe te roepen. Gesterkt door deze nieuwe vaardigheid verliet ik het Brugse huisje maar niet voordat mijn hypnoseleraar me de opdracht meegaf er thuis regelmatig mee aan de slag te gaan. Ik kon het misschien in mijn avondlijke meditaties integreren, suggereerde hij. Zo gezegd, zo gedaan. Zo vaak als ik maar kon, zowel tijdens als buiten mijn meditaties oefende ik. De resultaten bleken sterk verdeeld. In ongeveer de helft van de keren slaagde ik erin redelijk in- en door te slapen. De andere nachten zag ik me weerom genoodzaakt op te staan en enige tijd voor de beeldbuis door te brengen. Zucht! Zou dit wel echt helpen? Gelukkig waren mijn afspraken reeds vooraf vastgelegd en ook het resterende saldo was bij aanvang reeds vereffend. Zo niet, dan zou dit hoogstwaarschijnlijk het moment geweest zijn waarop ik ontmoedigd de kap over de haag had gesmeten.
Welgeteld vier dagen later vertrok ik lichtelijk gedesillusioneerd naar mijn volgende afspraak. Alvorens ik uitgenodigd werd plaats te nemen in de zalig knedende shiatsuzetel namen we nog even het verloop van de afgelopen dagen en bovenal ook nachten onder de loep. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat er toch al enige verbetering merkbaar was. Verder zette hij me uiteen wat het te volgen programma van deze week zou zijn. De volgende dagen zou mijn onderbewuste aangeleerd worden hoe voor mezelf een veilige plek te creëren. Iets evenwaardigs aan mijn panic room maar zonder de wrange bijsmaak ervan. Er werd me gevraagd een rustige, mooie plek voor te stellen, een plek waar ik me veilig voelde. Ik dwaalde opnieuw door het ruwe, surrealistisch aandoende Bretoense kustlandschap, waarin ik twee weken eerder ook enkele uiterst aangename dagen doorgebracht had. Ik zag en bovenal voelde mezelf weer over de grillige, roodbruine rotskusten klauteren, lag even te verpozen op het immense rotsblok net boven de schuimende golven waar ik ook samen met mijn man gelegen had en stond ik keer op keer in ademloze verwondering voor de schoonheid van een reusachtige witte meeuw, die op slechts een neuslengte van me rakelings over mijn hoofd scheerde. Na hier een tijdje verpoosd te hebben, vervolgde ik mijn weg langs prachtige, groene bossen tot ik terecht kwam bij een wondermooie amethisten grot. Hierin zou ik mijn innerlijke rust hervinden, dit zou mijn persoonlijke tempel worden. Het was er heerlijk toeven. Het was dan ook zeer tegen mijn zin dat ik uit mijn diepe ontspanning gehaald werd. "Hoe was het, Hannelore?" Zijn rustige stem klonk me enigszins geruststellend in de oren en vormde geen al te schril contrast met de diepgaande, extreem rustgevende beelden van het afgelopen half uur. "Fijn. Het was er fantastisch mooi", zuchtte ik mijmerend. "Ja, maar je moet nu toch echt terug de werkelijkheid in. Tracht vooral dit beeld en het eraan gekoppelde gevoel vast te houden en het opnieuw op te roepen wanneer je het maar nodig acht", adviseerde hij me op zachte toon.
Vol goede intenties stapte ik de deur uit. Dit zou me zeker en vast lukken. Maar ook de daaropvolgende nachten verliepen beurtelings zowel rustig als onrustig. En toch bleef ik volhouden. Geheel volgens de raadgevingen van mijn begeleider maar zwaar tegen mijn zin stapte ik na twintig minuten draaiend en kerend in bed doorgebracht te hebben, zuchtend mijn bed uit. "Als je dan toch niet kan slapen, kan je jezelf zowel even buiten beraden of je hoe dan ook wel wil slapen", sprak ik mezelf nijdig toe. Ik stapte naar buiten, de koude nacht in en zette me neer op de onderste trede van het tuintrapje. Na enkele momenten bewonderend naar de zwarte sterrenhemel gestaard te hebben, stelde ik mezelf opnieuw maar luidop deze keer de vraag; "Wat denk je? Zullen we het nog maar eens proberen?" Ik bedacht nog hoe belachelijk dit wel niet zou overkomen, moest iemand me buiten in de tuin, in pyjama tegen mezelf zien staan praten. Telkens ik moeite had de slaap te vatten, bleef ik mezelf consequent voor de keuze stellen. "Ge weet het, hé? Een bed is om te slapen. Als ge niet kunnen slapen, staan we gewoon op. Dan moet ge u maar eventjes buiten gaan bezinnen." Een vrij kordate aanpak die uiteindelijk toch een zeer positief effect bleek te hebben op mijn slaapstoornis.
In de derde week van mijn therapie werkten we verder door op deze kordate houding tegenover mijn onderbewuste. Na het uitbrengen van een bondig weekverslag nestelde ik me opnieuw comfortabel in de massagezetel waarin ik, onder begeleiding van een aangenaam, relax deuntje naar een hoger niveau gebracht werd. De ontspanningstechnieken begonnen me almaar makkelijker af te gaan. Waar ik aan het begin van de therapie nog enige moeite had moeten doen om me volledig te ontspannen, hoefde ik nu nog maar de rugleuning te genaken of ik was al helemaal murw, zalig relaxed. Na een tiental minuutjes van puur genieten brak dan toch onvermijdelijk het ogenblik aan dat enige participatie van mijn onderbewuste verwacht werd. De zachte, doch vastberaden stem van mijn slaapcoach drong gezwind mijn onderbewuste binnen. Op kordate toon maakte hij mijn onderbewuste attent op het feit dat het deze slaapproblematiek nu al lang genoeg met zich meezeulde, dat het tijd was om grote kuis te houden en het verleden te laten voor wat het was; het verleden.
Zo gezegd, zo gedaan. Vol goede moed keerde ik terug naar man en kinderen. Ik zat boordevol goede intenties. Het komende weekend zou ik immers trachten mijn slaapmedicatie te halveren, van een halfje naar een vierde. Maar opnieuw leverde die week me een gemengd resultaat op, drie goede en twee ronduit slechte nachtrusten. Pff!! Wat moest ik hier nu weer van denken? Komende week zou de laatste in de rij zijn, dan was mijn therapie afgelopen. Wat als het tegen dan nog steeds niet helemaal opgelost zou geraken? Bijtende twijfels bestookten me onophoudelijk en trachten alzo opnieuw innerlijke twijfel te zaaien. Deze keer was ik echter vastberaden ze daar de kans niet toe te geven. Mijn positiviteit haalde de overhand. Aangekomen bij mijn slaapcoach overliepen we naar goede gewoonte kort het verloop van de laatste dagen en nachten. "Is er iets speciaals gebeurd die dagen dat je niet goed geslapen hebt", informeerde mijn therapeut vriendelijk. "Een slechte nachtrust heeft altijd wel ergens een achterliggende reden. Denk eens diep na. Had je veel stress, is er ruzie geweest?" "Tja, vrijdag begon ik mijn onderbewuste al stilaan voor te bereiden op het verminderen van de slaapmedicatie de volgende dag", begon ik aarzelend. "En zondag was mijn dochter helemaal overstuur omdat haar vriendje het had uitgemaakt." "Aha, riep hij triomfantelijk uit, dat is op zich al reden genoeg om slecht te slapen. Je moet de oorzaak niet altijd te ver zoeken. Installeer je maar in de zetel dan zullen we er eens direct aan beginnen." In deze allerlaatste week werden de verworven inzichten nog eens extra in de verf gezet en beklemtoond zodat ze goed en wel in mijn onderbewustzijn verankerd werden. Met hernieuwde moed nam ik afscheid en begaf ik me op weg naar huis, naar wat uiteindelijk de ultieme test zou blijken.
Die avond geraakte ik verwikkeld in een hevige woordenstrijd met mijn man. Hoe zeer we ook trachten om eruit te komen, het lukte ons niet. Uiteindelijk draaide elk zich ontmoedigd naar zijn kant van het bed en trachten we de slaap te vatten. "Potverdorie", sakkerde ik binnensmonds. "Zo gaat het goed, zo gaat het beter, zo help je me voor geen meter." Even liet ik me meeslepen door deze uiterst negatieve stemming. Algauw wees ik me terecht en sprak ik me streng toe; "Je kan dit wel. Ga naar je tempel, kom er tot rust en het zal je wel lukken." En inderdaad, tot mijn grote verbazing werd ik pas de volgende ochtend wakker. Van een overwinning gesproken! Ook de daaropvolgende nacht bleek een schot in de roos te zijn. Nog moe van de vorige nacht, die dankzij onze woordwisseling, vrij kort was geweest, besloot ik om me niet te houden aan mijn slaapritueel. Heel even flitste door mijn hoofd dat dit waarschijnlijk een niet zo verstandige beslissing was. Het was als een spelletje Russian Roulette, één kans op de zoveel dat ik de slaap zou kunnen vatten. "Wees toch niet zo fatalistisch", vermaande ik mezelf op strenge toon. "We zien wel waar dit toe leidt. Lukt het niet dan staan we weer op. Wie niet waagt…" Met deze gedachte liet ik mezelf toe te verdwalen in het wondermooie slaaplandschap dat ik met dit doel voor ogen voor mezelf gecreëerd had. Ik werd wakker, keek op de klokradio en… verbaasde me erover dat het tijd was om op te staan. Het was me gelukt! Ik kon mijn ogen haast niet geloven. Dit resultaat had ik reeds veertien jaar tevergeefs betracht. Nu was het dus zover. Ik had de vicieuze, negatieve gedachtegang, die me steeds rond bedtijd overviel, weten te doorbreken. Het was feest! Apetrots was ik op mezelf.
Die ochtend vertrok ik vol zelfvertrouwen naar mijn koene slaapridder. Ik voelde me stralen van zelfzekerheid. Dit was de allerlaatste sessie en het was me dan uiteindelijk toch gelukt. Niettegenstaande de minder positieve verwachtingen die ik de voorgaande week gekoesterd had, slaagde ik erin deze mission impossible met succes af te ronden. "Ik ben fier op mezelf", opende ik ons vertrouwde voorgesprek. "En terecht", luidde de weerrepliek. "Vergeet vooral je onderbewuste niet te bedanken voor de behaalde resultaten en betrek het ook in de toekomst nog verder in je leven. Je zal zien, het zal lonen."
feedback van andere lezers- Wee
Knap je strijd, het vallen en opstaan, beschreven.
Mijn slaapridders komen uit een koenig doosje :(
x
hannelore: dankje, wee. Tja, kan ook nog niet helemaal zonder de kleine witte snoepjes voor het slapengaan. Maar heb ze al wel kunnen terugbrengen tot een minum en heb goede hoop. Ik duim alleszins voor je.
|
