writehi(s)story Passie voor schrijven
home   wat is writehi(s)story?   bladeren   uitgeven   gezamenlijke publicaties   boekenwinkel   manuscriptanalyse   inschrijven   contact   
top 10   wedstrijden   forum   hulp   
 
naam:  
pass:  


wachtwoord vergeten?
 
 

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Betere leesbaarheid

Laatste treden

door Hoeselaar

Vermoeid en ten neer geslagen bestijgt hij de als een spiraal naar boven slingerende trap. Ook vandaag zal hij geen vreugdevolle boodschap aan zijn vrouw kunnen mededelen. Zijn zwarte hoog blinkende schoenen die door haar liefdevolle handen vanmorgen tot hoogglans gewreven werden, zien er grijs en bestoft uit. Dit gaat al maanden zo, telkens moet hij verantwoording afleggen waarom hij niet in staat is een job te vinden die aan zijn bekwaamheid genoegdoening schenkt. Halverwege draait hij zich om en neemt plaats op een trede, haalt een zakdoek uit zijn broekzak te voorschijn en veegt het klamme zweet van het voorhoofd. Wat moet ik vandaag weer vertellen, hij ziet de ogen al hoopvol op hem gericht.
Bij deze gedachte alleen al krijgt hij een krop in zijn keel, hij zou zo graag een glimlach op haar mond willen toveren maar dat lukt maar niet. Vijftig jaar en altijd stip en correct geweest,maar van de ene dag op de ander als huisvuil aan de kant geschoven. Hoe hebben de anderen bij zijn voormalige werkgever het voor elkaar gekregen dat zij hun job mochten houden. Hij had de meeste ervaring was het langst op deze post. Iedereen kwam hem raadplegen als er beslissingen genomen moesten worden, en dan opeens; "tja man, wegens bedrijfsreformen is jouw plaats hier niet meer nodig, dus namens ons bedrijf hartelijke dank en kom gerust nog maar eens langs als jij je oude vrienden wil zien, maar doe het na de werkuren". Op dat moment was het alsof de grond onder zijn voeten werd weggetrokken en hij in een bodemloze put viel. Wat had hij zich die dag rot gevoeld, en hoelang was hij nog door de stad gelopen zonder te weten waar hij was. Eerst laat in de avond had hij de moed gevonden om naar huis te trekken en zijn ontslag aan haar meedeelde. Ik zal toch naar boven moeten, dacht hij en stond op en liep enkele treden omhoog. Het was alsof hij de treden niet meer voelde, over een wolkendek liep, en toen opeens was er niets meer om zich zorgen te maken.

 

feedback van andere lezers

  • Wee
    Uit het leven gegrepen ...
    Mooi verwoord, Willy.
    x
    Hoeselaar: Mag ik je danken voor de snelle reactie

    Willy
  • Mistaker
    Mooi verhaal Willy.

    Groet,
    Greta
    Hoeselaar: Dank je wel, het is altijd leuk gelezen te worden

    Willy
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .