|
< terug
Zoals het klokje tikt 2
Ze waren zojuist al proestend een klein winkeltje ontvlucht, omdat ze zich daar binnen niet durfden bloot geven. Hier buiten konden ze de niet verwerkte emoties even lucht geven. Al van toen ze dit pandje betraden, zagen ze hoe dat een klein kaal hoofdje vanachter een rood verschoten gordijn even piepen kwam, net als een marionet in een theater dat vanachter het doek te voorschijn kwam. Eenmaal hij de klanten zag, verdween hij even snel weer achter het doek.
Het donkerkleurige en langharig toupetje dat door het vale stof werd tegengehouden viel pardoes op de grond. Een tastend en zoekend oud handje dat onder het gordijn te voorschijn kwam graaide naar het haarstukje om dan even snel weer achter de draperieën te verdwijnen. Even later kwam hetzelfde mannetje van achter het fluwelen gordijn te voorschijn, nu van dit haarstukje voorzien dat wel verkeerd om op zijn hoofd prijkte.
Het was niet de wijze waarop hij zijn diensten aanbood en dat zijn bezoekers in de lach liet schieten, nee, maar wel de haren van zijn pruik die nu in zijn ogen vielen en de achterkant van de schedel kaal te voorschijn liet komen.
Nee, ze hadden hier niets gevonden dat aan hun wensen voldeed, en dus verlieten ze al lachend het pand. Als je van curiosa sprak, hier hadden ze meteen raak maar niet in de zin van 'HET' gevonden te hebben. Ze kende deze stad al een tijdje, maar waren nooit echt op zoek gegaan naar antiek of zo. Ze stonden dan ook versteld van het aantal winkeltjes en panden die zich met dit genre van meubels bezig hield.
Bij de plaatselijke Mac Donald hadden ze een snelle hap genomen om zeker niet teveel tijd te verliezen; wie weet wanneer ze weer de tijd vonden om ongegeneerd een dag te genieten. Doordat het eigenlijk al veel later was geworden dan ze hiervoor hadden uitgetrokken, wilden ze toch nog dat ene winkeltje bezoeken waar ze ooit eens iets over gehoord hadden. Het was al enkele jaren geleden dat ze over dit winkeltje het een en ander te weten kwamen. Het moest een unicum zijn waar je dingen vond die men voor onmogelijk hield. Het was Franck die nu het woord nam,
"Weet je nog die oude man toen aan zee? Je weet wel die ons dat kostbare zakhorloge liet zien en ons dan vertelde dat hij dit kleinood hier in de stad had gekocht, weet je nog? Het maakte toen zo een indruk op ons dat we het zelf in onze agenda hebben geschreven". "
Ja, nu je het zegt, ik hoorde nog niet zo lang geleden dat die nog altijd oude spullen verkopen, gaan we daar nog eens even heen schat"?
De ongelijk liggend straatstenen waren heel moeilijk te belopen, zeker als je bedenkt dat Lisbeth nogal hoge hakken droeg. Ze moest och arme over de kinderkoppen balancerend, waarbij ze zich aan haar begeleider, vriend en toekomstig echtgenoot vastklampte. Franck vond dat deze straat een heel ander uitzicht bood dan al die andere straten die ze tot nu toe bezochten. Wat hem en ook haar het meest opviel was de muur die dwars over de straat heen de weg versperde.
Hier eindigde de straat op een onnatuurlijke wijze. Omdat het ontbreken trottoirs hen verplichtte om in het midden van de straat te lopen werd deze weg een echte genadeslag voor Lisbeth's voeten.
Het was alsof de tijd hier honderd jaar geleden was blijven staan. Hier ontbraken zelfs de huisnummers en alles leek zo grijs en grauw.
"Hoe is het mogelijk dat men hier niet gesaneerd heeft en dit stukje stad aangepast aan de rest van de stad. Als je van antiek spreekt Franck, hier is alles antiek zelfs de straat en de huizen".
Het laatste huis met een tamelijk groot raam waarachter een zeer oud aandoend showroom te zien was moest wel het pand zijn dat ze beiden zochten. Zo zagen ze ook dat het pandje dat ze zochten links van hen tegen de muur lag. je kon gewoon niet verder, hier was het einde, hier was terminus.
Wat Franck meteen opviel was dat het huis tegenover dit pand hier ook aan diezelfde muur bevestigd was en waar berkenstruikjes uit het venster groeiden en dat het huis niet meer bewoond werd.
"Waar zijn we in godsnaam terecht gekomen, Franck? Dit lijk me meer op een oude film dan op de hedendaagse realiteit. Als ik dit aan onze vrienden vertel dat we deze winkel hier in de midden van de stad vonden, gaan ze me voor gek verklaren, weet je dat"?
"Ja, je hebt gelijk,Lis, maar we nu toch eenmaal hier zijn lijkt het me logisch dat we het pandje eens van binnen gaan bezoeken vind je ook niet schat"?
Dit onooglijke winkeltje voelde raar en trok hen als een magneet aan, ook al omdat het heel anders uitzag dan al die andere winkels die ze tot nu toe bezochten. Zelfs de vitrine gaf hen een vreemd gevoel. Er hing een bruin door vocht besmeurde doek aan de binnenkant tegen de ruit die gemakkelijk uit grootmoeders tijd kon stammen. Het glas had al jaren geen sop meer gezien, niet van binnen noch van buiten. Het geheel zag er verwaarloosd en erg klantonvriendelijk uit.
Van verfwerk kon men niet meer spreken want het beetje verf dat hier en daar nog op het vermolmde hout zat, was zo sporadisch dat het zoeken naar dit onbegonnen werk was. Maar toch trok het hun aandacht. Franck meende;
"Dit lijkt me zo'n tante Emma winkeltje uit grootmoeders tijd waar de tijd is blijven stilstaan. Eentje waar je nog drop en kandijsuiker aan een touwtje kon vinden, misschien rapen we hier iets op dat je nergens anders vind. Als we hier onze gading niet vinden, dan moeten we het winkelen voor een tijdje uitstellen tot we wat meer tijd hebben."
feedback van andere lezers- Wee
De lady zegt: thank you, sir Willy, voor dit snelle vervolg :)
Ik ben benieuwd naar waar je ons brengt.
x
Hoeselaar: Ik ga je niets verklappen want dan is het leuke en de spanning ervan af
Willy - Mistaker
Leuk om te lezen Willy!
Groet,
Greta
Hoeselaar: dank je wel, en ik die dacht ...
Willy - hettie35
Heel mooi geschreven Willy, fijn om te te lezen.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Dank je wel Hettie een fijn compliment!
Willy
|
