|
< terug
Zoals het klokje tikt 3
Alles begon al met de entree. De ingang van dit winkeltje, nee, winkeltje is teveel gezegd. Dit lijkt meer op een oud en versleten pand waar je niets anders dan vuil en ratten zou gaan vinden. Als de binnenkant even onvriendelijk is als dat de buitenkant prijsgeeft, dan bedank ik voor dit bezoek, meende Elisabeth.
Franck die voorop liep en haar aanried om deze kans toch niet verloren te laten gaan waarschuwde;
"Pas op schat! Hier zijn twee ongelijke treden en buk je, want het is maar een klein smal en een laag deurtje. Ook zou ik opletten dat je nergens tegenaan loopt want voor je het weet zit je vol stof en spinnenwebben".
Als een volleerd gentleman liep Franck voorop en strekte zijn arm om het naar beneden stappen voor Lisbeth te vergemakkelijken. Een overjarig belletje dat aan een stalen veer hing verraadde aan de bewoners dat er klanten waren. Haar klank deed pijn in de oren maar gelukkig hield het geluid ook meteen weer op
Ze stonden in een onoverzichtelijk oud, stoffig en tegelijkertijd ook lelijk ogend winkeltje, dat zo uit de eerste de beste vooroorlogse cowboyfilm kon komen. Beide bezoekers keken elkaar heel verbouwereerd en ongelovig aan, als hoorden ze het in Keulen donderen. Het was Lisbeth die als eerste de realiteit terug vond en reageerde;
"Waar zijn we hier in hemelsnaam belandt Franck, wil je me eens hard in mijn arm knijpen, ik denk dat ik in het decor uit een westernfilm beland ben. Het ruikt hier muffig en ik denk dat het stof overal millimeters dik ligt, ja, en het lijkt me alsof hier in jaren niemand meer over de vloer is gekomen."
"Je kunt gelijk hebben, meende Franck, dit ziet echt niet bepaald uitnodigend uit, misschien kunnen we maar beter weer vertrekken, trouwens het lijkt me onbewoond te zijn. Maar aan de andere kant schat, als het echt
onbewoond zou zijn was die deur op slot en konden we niet zomaar naar binnen komen, of wat denk jij, hé"?
"Nee! Wacht eens even Franck, ze porde hem daarbij zijdelings aan, dat deed ze wel meer om hem ergens op te attenderen, dat er iets was dat zich echt de moeite loonde. Het waren juist deze winkeltjes waar je meestal de beste zaken kon doen". De ruimte waarin ze in verzeild raakten was zo op het eerste zicht niet groter dan hun woonkamer; met dit verschil dat bij hen veel licht naar binnen kwam. Na even in deze benepen ruimte te hebben gestaan en gewend raakten aan het weinige licht dat van buiten naar binnen viel, konden ze toch de directe omgeving in zich opnemen.
Het plafond of wat er van overbleef was gescheurd gebarsten en bezaaid met gaten waarin de houten latjes zichtbaar werden waar zich ooit het gips aan vast klampte. Spinnenwebben gaven het interieur een sinistere toon. Aan de muren had op vele plaatsen het oude behang zijn hechting al lang verloren maar werd wonderwel hier en daar nog even door het toeval tegengehouden. De dwarsbalk die het plafond in twee-en deelde had ook veel van zijn steunfunctie verloren en leek meer op een houten hangmat. Ze konden al het een van het ander aan de muren en op de houten regalen onderscheiden. Zo als ze binnen waren gekomen zo stonden ze nog altijd op een en dezelfde plaats uit angst ergens tegenaan te stoten of ongewild iets te vernielen. Nu eerst zag Franck dat zich rechts van hen een toonbank bevond waarop allerlei spulletjes stonden die onder 'n dikke grijze smurrie en spinnenwebben lag. Het stof dat als een fijne deken op het werkblad lag gaf hem de zekerheid dat hier al jaren niemand meer over de vloer was gekomen. Hij vroeg zich ernstig af wat zij hier dan nog verder moesten zoeken en wilde juist aanstalten maken om het pand te verlaten toen ze op een heel onderdanige wijze werden aangesproken.
"Hallo, kan ik iets voor u doen? Kijkt u maar rustig rond en wilt u iets weten weet u me hier te vinden, hé".
Het was Elisabeth die als eerste een gil gaf, direct daarna gevolgd door Franck. Beiden keken ze in de richting van waar het stemmetje kwam, en zagen nu eerst tot hun grote verbazing het verwaarloosd mannetje dat even oud scheen te zijn als het winkeltje waarin ze zich bevonden. Dit ventje hadden ze toch moeten zien toen ze hier naar binnenstapten. Waar kwam hij opeens vandaan? Als hij door de winkel gelopen was moest hij hen toch voorbijgestoken zijn, en dan was niet gebeurd. Zijn grijze warrige haren hingen deels over het rechteroog waardoor het uiterlijk hem een antiek tintje gaf. Franck schatte deze man om en nabij de zeventig, als niet nog ouder. Was ook anders, zeg maar ouderwets gekleed, ja zelfs zijn taalgebruik kon je ouderwets noemen.
feedback van andere lezers- warket
Doet me denken aan een nu al jaren terugkerende droom, zij het dan dat de plaats een kelderruimte is die aan mij alleen toebehoort.
Hoeselaar: Gek hoe dat een mens dromen kan wat de ander schrijft en dat naar het verleden toe.
bedankt voor het lezen alvast
Willy - Wee
Hm ... wat is dat voor mannetje?
(In je titel: ZoalS?)
x
Hoeselaar: Dank je voor het bezoekje en de goede raad, tja, en wat dat mannetje aangaat moet je maar afwachten
Willy - Mistaker
Ben benieuwd zeg!
Groet,
Greta
Hoeselaar: Ook voor dit bezoek wil ik me bedanken en hoop dat je me trouw blijft ( in het lezen toch )!!
Willy - hettie35
Weer fijn gelezen Willy,
groetjes Hettie
Hoeselaar: Ik was na de 26ste inzending gestopt omdat er geen lezerspubliek meer was maar heb me achteraf zwaar vergist en dus ga ik me verder inzetten tot aan het eind.
bedankt voor het komen lezen Hettie
Willy
|
