Volg ons op facebook
|
< terug
Knokker 4: Tederheid
(Mijn plot zou de volgende zijn: een voormalig zwart wereldkampioen boksen die Mike Tyson-gewijs een verschrikkelijk enfant terrible geweest is, maar zich na zijn mid-life-crisis gerehabiliteerd heeft. Helaas,helaas, door te dementeren, hervalt hij in zijn noodlot als Razende Stier, en we krijgen drie gebeurtenissen:
1. de poging tot verkrachting van zijn verpleegster
2. zijn laatste 'kamp' tegen een racistische redneck-bezoeker die hij al zijn tanden uit zijn bek klopt
3. de catharsis: als hij net zoals in zijn jeugd troost en rust vindt door de adoptie van een verstoten ravenkuiken, pekzwart, lelijk zoals hem, maar o zo instinctief levenslustig ...
De 'ik'-figuur ben ik niet, maar een bevriende journalist: Jay Jay 'Dzedjuge' Sugar)
________________________________________________________________
Zie hem daar nu zitten, geboeid en gefnuikt, die ouwe aap. Dat hij nu maar snel doodgaat. Wie had verwacht dat het van kwaad naar erger zou gaan na het mentaal vernietigen van die blanke knul, pas uit het ei en levenslang getekend door een fysiek superieure bruut?
Ondanks zijn walgelijk misdrijf hadden ze de foute beslissing genomen Brutus niet te verdoemen tot eenzame opsluiting, maar op te nemen in een psychiatrisch centrum.
Dat Brutus' menselijkheid afgepeld was als de schil van een banaan hielden de psychiatrisch gespecialiseerden klaarblijkelijk geen rekening mee. Moraalridders die de vanzelfsprekende verkrachting van een zwarte zuster door Brutus als uitlokking willen bestempelen hebben slechts recht van spreken in ons verre van ideale universum, maar de wet zwijgt gedwee: is Brutus niet verantwoordelijk voor zijn eigen daden en impulsen?
Dit zou echt de laatste keer zijn dat ik hem levend zou zien, dat zwoer ik, anders maakte ik hem eigenhandig koud. Zit hier een door en door slecht mens? Een kindsoldaat van het vrije Amerika, uit de kluiten gewassen en gestampt uit de lemen grond als een golem? Rivieren vervolgen hun voorhistorische loop, en in kreekjes horen we het kwaken van brulkikkers en de echo's van in de kiem gesmoord leven, negerslavinnen die hun mulatte bastaardjes verzuipen, en in een levenloos mandje de Golf van Mexico opsturen. O Mozes, laat je volk gaan, laat Brutus gaan: stuur hem terug in de voorvaderlijke jungle, met geveilde punttanden en spoorzoekend.
Zijn we niet allen het pad bijster? Ondanks mijn blank zijn, was ik zijn vriend, ja, maar niet zijn broeder. Hij gaf daar zelfs een genetische verklaring voor, belezen als hij was.
"Wat is het gevaarlijkste in gans Amerika, Jay Jay? Een nikker met een bibliotheekkaart: Brother Malcolm, mmm!" gromde hij tijdens een schaakspelletje.
"Jullie hebben je vermengd met de neanderthaler, dat verklaart jullie gebrek aan inleving, aan empathie, aan verbeelding, Jay Jay!"
Ze hadden hem na zijn poging tot verkrachting nog steeds niet in een dwangbuis gestoken, maar toen ik hem geboeid in de tuin zag zitten, wist ik dat ze hem zo goed als plat gespoten hadden. Onwillekeurig dreven mijn gedachten af naar One Flew Over The Cuckoo's Nest, maar dit was geen film, dit was bittere realiteit. Wie is er bang van een mens die telefoonboeken kan verscheuren met zijn blote handen? Een treinwagon kan voorttrekken met zijn tanden. Sonny Liston, George Foreman, Jack Johnson, John Henry, Amerika's zwarte geschiedenis is geschreven door een leger van Steel Drivin' Men.
Het was een ijle dag: sneeuw hing in de lucht en zou weinig weerstand ervaren voor het de grond raakte. Ik wou dat hij zo in zijn graf stortte. Ik naderde zijn kolossale rug.
"Brutus, ik ben het, Jay Jay!"
Een stierenhals draaide zich langzaam om zoals alleen een herkauwer dat doet. Herkende hij mij of was ik louter een rode lap? Een maagdelijke toreador die op het punt staat gespietst te worden, op de hoorns genomen te worden van hem die van vele onwetende mannen hoorndragers gemaakt heeft.
"Dzedjuge?" Brutus noemde mij bij zijn koosnaam, de naam die hij fluisterde toen ik in zijn bokshandschoenen huilde nadat hij zijn laatste kamp verloren had, en hij zo vastberaden zei:
"Dzedjuge, ik ben vrij, ik ben geen slaaf meer, Whitney 'Brutus' White is in die ring achtergebleven, en ik ben eindelijk ontketend. Vanaf heden ben ik de Boula Matari, hij die bergen splijt. Ik ga met de junkies praten, de prostituees, de havenlozen, de verloren ziel, een kudde van gevaarlijke negers ga ik hun tentenkamp laten opslaan voor Wallstreet. De revolutie is begonnen, Dzedjuge! En jij bent er getuige van, op de eerste rij, jij blanke slavendrijver . Naar het Zwarte Huis, finaal, onder de baobab, waar Berberse babbelaars hun nest maken en Barbarijse kapers hun buit ten toon spreiden aan achteloze blonde hoeren zonder God of gebod …"
Zijn manische politieke coup zou al snel gekortwiekt worden en ontaarden in een schaakspel onder kluizenaars.
Zie hem gedrogeerd naar me kijken, carnivoor op tranquillizers, moeilijk voor te stellen, als kind, met kroezels onder de rok van een zichzelf verkopende mama voor een shot geraffineerde Afghaanse papaver.
"Brutus, …"
"Dzedjuge, ik heb hem terug, kijk in mijn handen tot nest gevouwen, na al die jaren, is hij terug, ik wist dat Zwartje mij niet zou …"
Hij toonde zijn handen gevouwen als een waskom, maar ik wist niet wat hij bedoelde, ze herbergden een zwarte steen, gaaf als de Kaba'a.
Hij begon de steen te strelen, terwijl hij prevelde:"Ik ben het, Zwartje, Whitney White, weet je nog hoe ik je gebroken vleugel spalkte, jij en ik, wij zitten in hetzelfde schuitje, Zwartkopje, verstoten, wezen op een ongastvrije, vreemde planeet in een onderkoelde, kille, onherbergzame kosmos, wat zijn je veren glad en zwart, en je snavel wordt een dolk, dat garandeer ik je."
Ik herkende de woorden: dit is het genesisverhaal, het oorsprongsverhaal, de geboorte van Brutus.
Toen hij als kind de verzorging van een gewond en verstoten ravenkuiken op zich genomen had, vond Brutus zijn alter-ego, en deed hij voor deze anonieme kraaiachtige vogel wat hij hoopte dat ze voor hem zouden doen, hij gaf het liefde, tederheid en warmte. Hij voedde hem eigenhandig, en voelde iets wat hij nog nooit tevoren ervaren had. Zinvolheid, betekenis, zelfs een fractie geluk. Tot hij op een dag thuis kwam en zijn kooi leeg was, en Zwartkopje verdwenen was. Op de bank lag zijn suf gespoten moeder en zijn zoveelste stiefvader die haar aan het bepotelen was.
De handen die leven in stand gehouden hadden, werden vuisten, en ondanks zijn puberlichaam sloeg hij die man nauwelijks de naam waardig half lam: Knokker was geboren. Maar de laatste gruizel menselijkheid was gaan vliegen op zwartgeblakerde vleugels van lijkenpikkerij. En het vervolg kennen we.
"Brutus, dat is Zwartkop niet."
"Alleen graag zien breekt een hart, Dzedjuge, ken je Kronos, Saturnus, die zijn eigen kinderen opeet? Dat is wat ik had moeten doen met Zwartkop, dan had de rest misschien nooit gebeurd."
En toen stak hij in een laatste vlaag van helderheid de steen in zijn mond en slikte. Ik zag de kei vast komen te zitten in zijn keel, en hij begon te reutelen. Het was goed zo. Tot op het einde een samoerai, een ronin die seppuku pleegt, meester over zijn eigen lot. En eindelijk ben ik niet te laf om hem niet te redden. Ik liet hem stikken.
In de tuin was het desalniettemin muisstil en geen kraai te bekennen.
|
