|
< terug
Zoals het klokje tikt 6
Het is een hoogstaand klokje in de vorm drie etages, en het onderste deel fungeert als sokkel waarop een zwart kinderfiguur staat dat in een soort van atlashouding het bovenstuk in de vorm van een heen en weer bengelende klepel torst waarin zich een prachtig klein kunstzinnig uitgewerkt uurwerkje bevindt.
Hier in het winkeltje waar het schemerduister overheerste kwam dit pareltje niet echt tot zijn recht, maar zo op het eerste zicht was het voor Lisbeth dé koop van de eeuw. De aangekochte pendule van Engels makelei en volgens de datum uit de eerste helft van de negentiende eeuw werd netjes in bruingrijs inpakpapier gewikkeld, met als klap op een vuurpijl nog de krant van gisteren erbij; dit om later te weten wat er de dag voor de aankoop in de wereld gebeurde. Daarbij gaf de antiquair hen nog een bewijs van aankoop een soort van garantiebewijs dat hij met een potlood op een stuk papier met naam ondertekende.
De oude verkoper had zelf nog een koord omheen het geheel gebonden en van een lus voorzien zodat Franck het gemakkelijker dragen kon.
"Deze krant mogen we zeker nooi weggooien schat, want daarop staat de datum van onze aankoop". "
Ja, ik vind dit ook een mooie bijkomstigheid voor later, als onze kinderen ons vragen stellen over de herkomst." meende Lisbeth en lachte schalks.
De jonge vrouw was helemaal in de wolken met deze mooie aanwinst, dat dan het prestige van hun gemeenschappelijke woonst zou verhogen. Ze lachten en giechelden over wat ze allemaal deze dag hadden meegemaakt, en zeker bij het toupetje rolden nu nog de tranen over haar wangen Bij het verlaten van het pandje floot Lisbeth een wijsje van de Andrew Sisters
"Bei mir bist du scheen", om na enkele tellen al met vloeken te beginnen.
De hak van haar schoen zat vast tussen de kinderkoppen en Franck moest haar uit deze hachelijke situatie bevrijden terwijl ze op een been aan het balanceren was. Ze liepen zwijgend terug naar waar ze hun wagen dachten achtergelaten te hebben, het moest ergens in de buurt van dat leuke kerkje zijn. Na wat heen en weer vragen vonden ze uiteindelijk Franck's rode sport bolide.
Daar werd de in inpakpapier gewikkelde pendule omzichtig en met de nodige eerbied op de achterbank gelegd en stapten ze zelfs ook in.
Het allereerste wat Lisbeth bij het instappen deed was zich van haar knellende schoenen bevrijden, waarbij ze een lange zucht van opluchting stiet.
"Oefff, wat 'n heerlijk gevoel is me dat, ben ik blij dat ik deze kwelgeesten even kwijt ben."
Met afgrijzen dacht Lisbeth terug aan dat straatje waar ze die pendule kochten, ze voelde nog steeds hoe ze haar enkels bijna verzwikte op het ongelijk liggende plaveisel. Blij en tevens voldaan wat hun aankoop betrof, keuvelden ze nog even na, af en toe zich omdraaiend om het pakje op de achterbank met een glimlach te begroeten.
"Dank je schat, wat ben ik blij met dit mooie klokje, kom hier dat ik je op een deftige manier bedank".
Ze legde haar armen om Franck heen en zei;
"Je bent voor mij de allergrootste schat". Vooraleer hij de auto startte ontstak Franck de koplampen en reed bij de steeds donker worden hemel van de parkeerplaats.
feedback van andere lezers- Wee
Ik volg ...
x
Hoeselaar: dank je wel beste Wee, je zult er geen spijt van hebben
Willy - Mistaker
Heel aangenaam om te lezen dus ook ik blijf een volger.
Groet,
Greta
Hoeselaar: Ach wat lief van je, dank je wel Greta
Willy - hettie35
Wil nu een eind verder lezen, want het pakt me, je verhaal.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Bedankt Hettie
|
