naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Knokker's Klaagzang

door ovlijee

"Ja, ik heb het ver geschopt. Wereldkampioen zwaargewichten. Heavyweight Champion of the World. Mmm! De Grootste aller tijden. Mmm! En zie me hier nu zitten met mijn stoma.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik terug dat jongetje dat tegen zijn moeder zei: 'Mama, ik hou niet van die jongen.' Dan wil ik terug mijn gezicht uitkerven zoals ik deed op foto's.
Kon ik me maar verstoppen in een donker hol onder de grond, zoals toen, als één van de nieuwe vriendjes van ma weer met zijn riem achter me zat.
Alles, ja, alles heb ik meegemaakt. Vrouwen die zich aanboden om op het laatste ogenblik … Vrouwen die ik pijn deed, op zo'n moment, met deze vuist, of nam tegen hun wil.
Kijk, m'n diamanten gordel. Niks waard in de lik.
Pugilist tegen wil en dank. Ik had liever muzikant geworden of danser of schrijver, maar Tyson zei het zelf al: 'You're old too soon and smart too late.'
Kan je schaken? Bobby Fischer heeft me de zwarte Kasparov genoemd.
In de ring, in de ring! Wat zou ik nog eens graag swingen! Maar een ouwe man is niet meer dan een omhulsel gevuld met stront, een bruine kartonnen zak van de slijter die verschraald pisbier moet verbergen.
Was ik maar dood zoals Smoking Joe."

feedback van andere lezers

• greta
  Zo dat dendert erin. Zwartgalligheid schrijft heerlijk. Heb genoten van dit stukje.
• Wee
  Ja, diep donker. En kort, maar zéér krachtig.
  x
• Pake
  Ja, je bent weer aardig op dreef OV. Ik kan me voorstellen dat Job op zijn mesthoop ook zo zat te jeremieren. Naarmate je je daar langer aan overgeeft zal je betoog ook indringender worden. Je wordt als het ware specialist van je eigen problematiek. Daar zit dan net het gevaar, want je verhaal krijgt daarmee op den duur iets monotoons. Het wordt een cirkel met jezelf als middelpunt, en ik sta er compleet buiten. Een tijd lang kun je daar als toehoorder/lezer dan nog naar luisteren, naar kijken, maar voor mij geldt dat er dan iets van buiten bij moet komen. Je moet of zelf uit de cirkel komen of er een ander in toelaten. Die cirkel heeft wel iets van de boksring, maar dan wel eentje zonder tegenstander. Je wordt je eigen tegenstander, en je eigen boksbal. Dat kan lang zo doorgaan, er is geen winnaar en geen verliezer, alleen eenzaamheid en isolement en tenslotte gaat onherroepelijk je handdoek in de ring.
  Hmm, mja, dat kun je als stijlfiguur hanteren, maar subtiel blijft het om boeiend te blijven. En ik? Ik sta op het punt de wereld in te stappen, maar wel met dit in het achterhoofd.
  ovlijee: Ik ben al zeer lang gefascineerd door boksen en zwarten, Amerika, de slavernij, blues, Afrika, ik graaf - psycho-analytisch of als een sprookjesverteller naar ondergrondse, onderhuidse waarheden. Ondanks de bittere, zwaarmoedige thematiek beschouw ik ze toch als een soort catharsis: een poging tot zingeving tegen het absurde, het breekbare van het leven enerzijds en het taaie anderzijds. Het schrijven zelf is een daad van protest, tegen de kille kosmos, tegen het lijden, tegen de vergankelijkheid. In de Bijbel zelve vinden we inderdaad dit thema terug: wanhoop! Nietzsche's filosofie. Nee, ik zou het jammer vinden moesten mensen depressief worden van mijn teksten. Maar ja, Marilyn Manson vond dat ook zeker? En dan kwam Columbine.