Volg ons op facebook
|
< terug
Zoals het klokje tikt 7
Tijdens de terugweg sputterde de motor opeens en maakte zo van die staccatoachtige afrembewegingen, juist alsof deze opeens de hik kreeg.
"Franck, weet jij wat er aan de hand is, zo doet de motor toch nooit, hé"?
"Heb je wel getankt"?
"Zit er wel genoeg brandstof in"?
"Wanneer heb je hem de laatste keer vol getankt, stel je voor dat we hier in the middle of nowhere stil komen te staan, hier op een plaats waar nooit een kat voorbijkomt, goh ik moet er niet aan denken".
" Helaba! Antwoordde Franck enigszins geraakt,want niemand had het recht zijn pronkstuk zo in twijfel te trekken.
"Kom even terug op de grond wil je, waar maak jij je druk over, ook een auto kan wel eens een vuiltje in zijn carburator krijgen, of de benzinepomp valse lucht trekken, dat kan allemaal maar daarvoor moet je niet meteen de wereld op zijn kop zetten".
Ja, zo is zijn Lisbeth, - altijd maar weer doordrammen als er iets gebeurt dat ze niet meteen plaatsen kon. Een wegwuivende handbeweging van Franck maakt haar meteen duidelijk, dat ze zich om niets zorgen hoefde maken. Hij stelde haar gerust en wees haar op het feit dat hij gisteren in de late namiddag de tank gevuld had, en trouwens kon ze ook op het brandstofklokje zien dat deze nog voor meer dan driekwart gevuld was. Technisch was zijn Lisbeth niet onderlegd daarom ook had het geen zin haar uit te gaan leggen wat er eventueel zou aan de hand kunnen zijn, toch vertelde hij haar dat de vlotter van de carburateur weer eens verstopt raakte. Tenslotte moest ze er ook rekening mee houden dat dit geen nieuwe wagen meer was maar een old lady van respectabele leeftijd. Deze auto is al even oud als dat ik ben, uit hetzelfde bouwjaar en er zijn mensen die al op deze leeftijd last van reumatiek hebben of nog erger misschien wel dood zijn. Hij heeft me tot op heden nog nooit in de steek gelaten en dat zal hij ook nu niet doen.
Franck startte nogmaals de wagen en jawel hij reed als was er nooit een vuiltje aan de lucht geweest. De rit naar hun huis verliep verder zonder enige complicatie en daardoor was ook het humeur van Lisbeth weer opperbest. Ze lachte en gekte over de hik van de auto en vroeg zich af of dit echt wel kon. Met vochtig weer hier aan de kust waar mist en regen de thuisbasis hebben, en zonneschijn eerder tot de uitzondering behoorde, kon men zoiets toch wel verwachten. Gelukkig is het vandaag droog gebleven en zelf heel warm, daarom ook dat ze met open dak door de late avond reden. Franck nam zich voor de volgende dag er wel iets op vinden en de stroomverdeler met olie bespuiten zodat dit euvel voor een tijdje verholpen werd. Het cijferblad van zijn polshorloge verried hem dat het al kwart over negen was. Ze naderden hun thuis waar Franck zich op een gezellige avond verheugde.
Telkens hij voor enige dagen door zijn werk afwezig was, hunkerde hij dit nestje terug te mogen zien. Deze parel van een woonst die door bomen en struiken vanaf de straat niet te zien was, lag helemaal aan het einde van een onverharde weg. Deze weg liep zelf nog meer dan een halve kilometer verder dan waar hun huis lag en eindigde aan de steile klippen.
Ze hadden na hun verloving dit huisje uit een erfenis van de tante van Lisbeth, Emily aanvaard. Het stond al jaren vanaf dat Lisbeth zich herinneren kon, leeg. Haar oom was voor jaren daarin in gestorven, en twee jaar later verdween haar tante opeens spoorloos. Er deden zich toen rare verhalen de ronde als zou zij, het oude vrouwtje haar tante dus, haar echtgenoot vergiftigd hebben. Daarvoor werden echter nooit geldende bewijzen gevonden. Gek toch, dat ze zolang als dat zij zich dat herinneren kon, er altijd werd beweerd en door iedereen verteld werd dat het hier zou spoken. Zij zelf was toen ze nog kind was, ook altijd bang geweest om in de nabijheid van dit huis te komen, laat staan met de gedachte te spelen het later zelf te gaan kopen. Van voor dat Lisbeth met Franck verkering kreeg, hoorde ze al dat het huis waarschijnlijk aan haar zou vallen. Zij als enige erfgename kon deze erfenis aantreden, omdat haar moeder naar wie dit pand normaler wijze zou gaan, al jaren geleden overleed. Ondanks de vele waarschuwingen uit de familiekring maar ook van de vele vrienden gingen ze toch dit onnozel risico aan.
"Wie gelooft nu tweeduizend jaar na Christus nog aan spoken." had Lisbeth geopperd.
"Welke idioot laat zo een kans aan zijn neus voorbij gaan," meende Franck, we leven nu, en niet twee of driehonderd jaar geleden. Al die verhalen die hier de ronde deden waren toch maar uit de duim gezogen, en wie weet is het allemaal lariekoek en apekool en dit om ons van deze koop af te laten zien".
feedback van andere lezers- Mistaker
Ik blijf volgen Willy!
Groet,
Greta
Hoeselaar: Oh, dat vind ik leuk daarvoor deed ik het ook, lief dat je me blijft volgen
Willy - hettie35
Ook gelezen, toppie!
Groetjes Hettie
Hoeselaar: dank je wel Hettie
|
