|
< terug
Een beukenboom genaamd Leopold: Over aantrekkingskracht en de menselijke nood van het leven te delen
Omdat ik steeds op dezelfde plaats blijf staan en dit nu al jaren en jaren achter elkaar, ben ik, naar ik meen, vrij goed geplaatst om bepaalde trends te zien bij mensen. Of nog beter, ik ben ideaal geplaatst om te zeggen welke dingen voor mensen echt belangrijk zijn, gewoon omdat ik ze blijf observeren. Zo is er een fenomeen dat ik nu al sinds mijn ontstaan waarneem: de aantrekkingskracht tussen mensen. Vaak is die tussen mannen en vrouwen het grappigst. Mensen zijn, in tegenstelling tot bomen, duidelijk niet gemaakt om alleen te zijn en daar ben ik vaak persoonlijk getuige van. Vooral van het prille begin weet ik vaak veel, want jonge mensen hebben vaak de neiging om af te spreken in het park, om elkaar beter te leren kennen. Die aftastende fase vind ik heerlijk om te bekijken. Zo was ik vorige week nog getuige van twee zielen die elkander duidelijk vonden op het bankje onder me.
Ze waren reeds in gesprek toen ze zich onder me neerzetten. Ze waren wat aan het palaveren over blaadjes en takjes. Toch kon ik meteen aan hun lichaamshouding zien dat ze elkaar meer dan leuk vonden. Haar ogen twinkelden en hij kwam steeds dichter tegen haar zitten. Toen hun gesprek wat stilviel, aarzelde de jongen eventjes, maar haalde uiteindelijk toch al zijn moed bijeen. Hij schoof tot vlak bij het meisje, legde zijn arm over haar schouder en zei: 'Tenzij je dat te snel vindt?' Haar wangen liepen een beetje rood aan. Ze keek naar hem op en zei: 'Nee hoor, ik vind het stiekem wel fijn.'
'Weet je, ik heb je altijd al een heel bijzondere meid gevonden, maar ik durfde het nooit echt toe te geven,' zei de jongen toen zachtjes. Het meisje glimlachte naar hem.
'Ja, dat gevoel herken ik wel,' zei ze meteen.
'Echt? Sinds wanneer zie jij mij dan zitten?' vroeg de jongen verbaasd.
'Goh, moeilijk echt een datum op te plakken. Ik denk gewoon dat ik al vanaf het begin voelde dat het wel klikte tussen ons. En ik was zeer blij toen ik hoorde dat je mee op weekend ging.' Ze glimlachte warm bij de gedachte. 'En ja, toen op weekend voelde ik echt wel dat ik je meer dan leuk vind.'
De jongen glimlachte ook en zei: 'Ja, nadien was ik boos op mezelf omdat ik het je toen niet durfde te vertellen.'
'Maar dat doet er nu niet meer toe,' zei zij toen. Hij nam haar gezicht in beide handen en fluisterde: 'Nee, alleen vandaag telt.' En toen kuste hij haar. Heel teder, zachtjes en lang. Heel lang. De kus werd ook steviger, tot ze elkaars gezicht zowaar aan het aflekken waren. Weg met die verlegenheid!
Haha, ja, echt vreemde wezens die mensen! Maar wel fijn dat ze elkaar gevonden hebben. Ik hoop nu maar dat ze elkaar gelukkig blijven maken. Want dat zie ik ook maar al te vaak gebeuren, dat mensen elkaar na een tijdje ongelukkig maken, dat ze beginnen roepen en schelden, maar toch blijft die aantrekkingskracht er. Heel vreemd… Ik ben blij dat wij bomen doorgaans gemaakt zijn om alleen door het leven te gaan. Geen gedoe met levenspartners, geen moeilijkheden maken waar er geen zijn. Nee, laat mij maar rustig van het zonnetje genieten en water opslorpen. Dat zijn mijn persoonlijke geneugten en daar heb ik ruim voldoende aan!
feedback van andere lezers- warket
Wie zijn alleenzijn niet kan bevolken kan ook niet alleen zijn in een bedrijvige wereld, schreef Baudelaire.
tinucha: wow, 'n citaat waar je even bij moet stilstaan en dan denkt: zo is het helemaal! - Hoeselaar
Ik heb ooit een verhaal over bomen geschreven dat ik hier plaatste, waarin ik de bomen een mond gaf om hun problemen te uiten
Willy
tinucha: en ik die dacht het warm water uitgevonden te hebben :p
Bedankt om het te lezen!
|
