|
< terug
Zoals het klokje tikt 12
De man die hen dit uurwerk verkocht meende dat men het uurwerk nu nog niet mag opwinden want dat zou eventueel schade kunnen opleveren. Ze vonden dit excuus wel redelijk want hij was tenslotte een kenner. Ze stonden beide voor deze schoonheid en bewonderden haar fraaie vormen die nu in het schijnsel van de lantaarn een heel ander uitstraling kreeg.
"Zo nu weten we ook waarvoor we de nacht om onze oren hebben geslagen, nu wordt het wel tijd dat we weer het bed opzoeken, vind je ook niet, schat"?
Franck sloeg zijn arm om Lisbeth's schouders en samen beklommen ze de trap. Plotseling bleef Lisbeth op het tussenbordes staan en zei;
"Franck had je dat ook gezien"? Wat gezien vroeg Franck?
"Ik heb helemaal niets gezien, ik denk dat je nu aan het dromen bent, kom naar boven en duik je bed in. Weet je wel hoe laat het is geworden"? Lisbeth gaf niet op en zei;
"Ik heb het toch met mijn eigen ogen gezien".
Ze hielden voor de slaapkamerdeur halt.
"Wat denk je gezien te hebben"? Kom we zijn toch nog niet in ons bed, dan zullen we waarschijnlijk ook niet meer onder de wol komen als jij steeds weer denkt iets gezien moet hebben".
Ze liepen beide de trap af en gingen rechtstreeks de woonkamer in en bleven voor de klok staan.
"Kijk! riep Elisabeth nogal opgewonden, zie je, het is alsof dat manneke dat ons gisteren de klok verkocht heeft hier achter het glas naar ons aan het zwaaien is, zie je nu doet hij het weer"!
Beiden deden een stap achteruit, dit kon niet dit was onmogelijk. Franck schudden met zijn hoofd alsof hij spoken uit zijn geest wilde verjagen. Lisbeth daarentegen bleef gebiologeerd naar de pendule staren en zei verder niets.
"Ik geloof dat ik rijp ben voor de psychiatrie, ik heb zo het vermoeden dat hij vanachter dat glas vandaan wil komen en hier wil rondspoken"?
"Nee, dat hij maar mooi daar blijft waar hij nu zit, daar zit hij goed; die vent krijgt het nog klaar en laat ons de hele nacht om de oren te doen slaan; maar dat zal niet waar zijn, kom we gaan naar bed".
Lisbeth hield hem tegen zonder verder iets te zeggen.
"Wat wil je nu dat ik doe, hé? Vroeg Franck verergerd, moet ik het open maken en hem eruit laten? Kijk schat; als hij in staat was daarin te kruipen zal hij ook in staat zijn zichzelf uit deze hachelijke situatie te kunnen bevrijden, zo zie ik dat tenminste. Ik ken je, jij zou hem bevrijden en dan? Ik zou geen oog meer dicht doen als ik wist dat hier iemand door ons huis spookt; dus laat hem zitten we zien morgen wel verder". Trouwens we hebben ons altijd voorgehouden dat er geen spoken bestaan".
Franck deed het bruine pakpapier weer over de klok heen en wenste het persoontje daar binnenin een goede nacht. Door het angstzweet dat Lisbeth had opgedaan koelde ze vrij snel af, maar de wijze waarop hij haar liefdevol tegen zich aan drukte,maakte veel goed. Nog steeds op blote voeten en op een stenen vloer lopen hadden haar voeten als ijsklompen gemaakt. Nu ze terug in bed lagen lei ze haar voeten tegen Franck aan die op zijn beurt een lichte gil gaf maar verder liet gebeuren.
feedback van andere lezers- Wee
O, jawel, spoken bestaan!
En die ijsklompen, die heb ik ook altijd :(
Graag gelezen, Willy.
x
Hoeselaar: Geloof ik ook en ijsklompen heeft Corry ook
Willy - Mistaker
Naarmate ik ouder word, worden die ijsklompen minder bij mij.
Mooi stukje Willy.
Groet,
Greta
Hoeselaar: Beste Mistaker wat ben ik blij met jouwe feedback, ik dacht al dat niemand dit lezen wou omdat het te slecht van verhaal of weet ik wat moest zijn.
Dank je wel Willy - hettie35
Weer graag gelezen Willy,
groetjes Hettie
Hoeselaar: Ook jij bedankt om me weer een schouderklopje te geven
|
