|
< terug
Zoals het klokje tikt 14
Franck begreep wat ze bedoelde en lachte even schalks als dat zij dit deed. Weer kwam dat toupetje ter sprake en weer werd er hartelijk om geschaterd.
"Dat straatje vergeet ik nooit meer al word ik honderd jaar, ik voel nog steeds de pijn aan mijn enkels als ik aan deze ongelijk liggende kinderkoppen terug denk. Ik geloof zelfs dat ik daar iets aan overgehouden heb, hier zo!"
Ze wees een plaats op haar linkerwreef aan,
"zie jij daar iets"?
Franck was van bijna alle markten thuis en voor doktertje spelen kon hij ook dus knielde hij en masseerde heel rustig die plaats die zij aangaf. Franck vond dat Lisbeth nogal goed gemutst uit haar korte slaap ontwaakte, het was me dan ook een nachtje geweest. Voor dat ze weer in slaap vielen leek het een eeuwigheid te duren, maar vanmorgen scheen het alsof dit geklop nooit plaatsgevonden had. Zouden ze beiden dit maar gedroomd hebben, nee, daarvoor was de nachtelijke escapade dan toch te brutaal geweest. Franck liep de woonkamer in en bleef voor de ovale tafel staan en keek naar de pendule die hij vannacht weer ingepakt had. Hij boog zich voorover en luisterde. Geen enkel geluid trad van onder dit bruine papier naar buiten. Zouden ze dan werkelijk alles verzonnen hebben en zich de nacht voor niets om de oren gelagen hebben, nee, dat kon niet. Hij liep weer de keuken in en zei dat de klok geen kik meer geeft, dat zal dan wel aan jou liggen, hé was het antwoord van Lisbeth. Ze had even in de ochtendkrant rondgeneusd en legde het dagblad weer op de tafel en schonk zichzelf een bakje koffie in. De broodjes en het beleg smaakte hen beiden goed ook de jus de oranje was lekker en verkwikkend. Franck had zoals altijd het broodje staande gegeten omdat hij al in gedachten bij het werk dat hem te doen stond, was. Leuk was natuurlijk anders maar Lisbeth kende haar pappenheimer wel.
Hoe dat het tot dit ongeluk kon komen, zal wel altijd een raadsel blijven maar dat het gevolgen zou hebben was zeker niet voorgeprogrammeerd. Was het nu door de onhandige beweging die Lisbeth ongewild maakte, dat alles wat er zowat in het honderd kon lopen ook echt in een fiasco eindigde? Niemand zou dit kunnen verklaren. Het was gewoon een toeval dat het venster juist boven het ronde tafeltje door een rukwind werd opengegooid zodat het dagblad dat Lisbeth aan het doornemen was tegen het kopje sloeg. De reactie daarop was dat Lisbeth het blad weer in balans wilde brengen maar daardoor in een onzachte aanraking met het pas ingeschonken kopje gloeiend hete koffie kwam. De ravage die dit toeval veroorzaakte was alles behalve leuk voor Franck die zich dit ochtend ritueel heel anders had voorgesteld. De hete inhoud verspreidde zich razendsnel over het tafeltje en deed heel het vooropgezette spel in het honderd lopen. Gloeiend heet liep de smurrie over Lisbeth's dijen en zette haar huid aan extreme warmte uit.
De schreeuw die hierop volgde en het opspringen van haar stoel brachten het tafeltje aan het wankelen waardoor heel het servies met versierselen en bloemen en al op de grond belanden. Lisbeth stond stom verbaasd langs Franck en hield haar pyjama zo dat de hitte de huid niet raken kon. De vrouw die zojuist nog met een gulle lach haar geluk ten volle genoot, stond er voor een ogenblik beteuterd bij en hield heel even de adem in. De gil en de woedeontlading die daarop volgde was zeker nog op honderd meter van het huis te horen. De zojuist nog droge vloer was veranderd in een vieze vuile bruine drabbel waarin de bloemendecoratie van daarnet het tegengestelde bewerkstelligde als dat bedoeld werd. Broodjes, brood, vleeswaren, jam, hagelslag, scherven, koffie, melk en nog zoveel meer, zelfs het zelfgeplukte ruikertje bloemen lag door dit alles heen. Franck die meteen bijsprong bemerkte meteen dat de bruine vloeistof Lisbeth ferm had verbrand.
Hij bood een beetje slungelig zijn hulp aan maar ze verweet hem van alles wat er tot nu toe mis gelopen was. Nee, ze huilde niet, nee! Ze schreeuwde en stampte op de vloer net zoals dat kleine meisjes wel eens kunnen doen als ze niet hun zin krijgen. Franck rende door de woonkamer de gang in en vandaar uit naar de keldertrap waar zich een kleine ruimte bevond die op haar beurt dan weer toegang gaf naar de kelderruimte onder het huis. Daar werden de emmers en dweilen gestockeerd. Even later stond hij gewapend met alle materialen inclusief water voor het omgevallen tafeltje en wist niet of hij nu lachen of huilen moest. Dit bleek dan toch niet de juiste uitwerking op haar gemoedstoestand te hebben, want ze rende langs hem heen en porde onderweg naar boven toe, nog eens ferm in zijn buikstreek en verdween via de trap naar boven. Franck die dit niet verwacht had, had moeite om zijn verwondering te verwerken. Hij moest echt naar adem snakken.
feedback van andere lezers- Mistaker
Wat een stel...
Graag gelezen weer Willy.
Groet,
Greta
Hoeselaar: Bedankt greta lief dat je me bleef volgen
willy
|
