Volg ons op facebook
|
< terug
geen titel
feedback van andere lezers- Pake
Charlie Daniels, Privé-detective (13)
door koyaanisqatsi
Toen Charlie opnieuw de ogen opende lag ze op een harde brits, onder een dikke crèmekleurige deken, in een kleine kamer, verlicht door een sobere staande lamp.
'Ah, ben je opnieuw onder ons?'
Charlie herkende het gedrongen mannetje. Hij zat achter een kleine, vierkanten tafel, half verscholen achter stapels bankbiljetten, naarstig op een rekenmachine te tikken.
'Waar ben ik?' vroeg Charlie, terwijl er een pijnscheut door haar achterhoofd sneed.
'Bij mij thuis,' antwoordde het mannetje. Hij nam een pen, krabbelde iets op een vel papier en begon opnieuw op zijn rekenmachine te tokkelen.
'Dacht ik al,' mompelde Charlie. Ze tastte naar haar achterhoofd, waar een bult met een snee doorheen zat.
'Ik heb alles ontsmet. Het valt wel mee,' zei het mannetje. 'Het had erger kunnen zijn. Niet dat je er zo goedkoop vanaf gekomen bent. Ze hebben alles van je gejat, tot zelfs je ondergoed.'
'Wie?' vroeg Charlie terwijl ze moeizaam overeind kroop.
'Goeie vraag, wie,' grinnikte het mannetje, 'geen flauw idee. Je bent in de Onderwereld, waar je alles van iedereen kan verwachten…'
Charlie begon te beseffen dat ze een veel te kleine pyjama droeg, die aan haar schouders spande en in haar oksel sneed, en dus besloot ze hem meteen uit te trekken.
'Ja, dat was alles wat ik vond dat nog een beetje paste,' zei het mannetje. 'Het spijt me. Ik ben maar een kleine dreumes.'
Charlie voelde de drang opkomen om te plassen. Ze duwde de deken van zich af en vroeg waar het toilet was.
'Buiten,' antwoordde het mannetje, 'maar neem de po maar, die onder het bed staat.'
'Kan je je dan niet even terugtrekken?'gromde Charlie. 'Een klein beetje privacy zou ik nog wel willen.'
'We zijn net middernacht voorbij,' zei het mannetje, 'dan is het veel te gevaarlijk buiten, en dit is de enige kamer die mijn huisje telt. Het spijt me, alweer. Maar als het een troost mag wezen, ik heb je… Of nee, laat maar zitten.'
'Je hebt wat?'
Charlie stapte moeizaam uit bed. Een nieuwe pijnscheut beet in haar achterhoofd terwijl ze de po pakte, het deksel op lichte, ging zitten en haar blaas leegde.
'Niets,' antwoordde het mannetje haastig. 'Niets bijzonders. Ik wou alleen maar zeggen: door de omstandigheden ben ik verplicht geweest je helemaal te wassen. Ze hadden je namelijk in een modderpoel achter de huizen gedumpt.'
Charlie reageerde niet. Ze legde zich bij de toestand neer, die inderdaad erger had kunnen zijn, al was het een regelrechte ramp dat ze alles, maar dan ook alles kwijt was.
'Je bent wel een rare,' liet het mannetje zich ontvallen.
'Oh ja?' zei Charlie gepikeerd, 'kan zijn. Maar ik ben beslist niet de enige.'
'Dat zal je mij ook niet horen zeggen,' zei het mannetje. Hij schoof zijn rekenmachine opzij, haalde een zadeltas vanonder de tafel tevoorschijn en begon de stapels geld op te bergen.
Charlie schoof de po terug onder de brits, stond recht en wikkelde zich in de deken.
'De zaken gaan goed, zo te zien?'
Het mannetje keek Charlie met een vreemde blik aan.
'Denk je? Dit geld is niet van mij hoor. Het behoort aan de Onderwereld. Zoals alles in de Onderwereld de Onderwereld toebehoort. Hier heb je niks. Toch niks dat je je bezit kan noemen.'
'Kan je me geld lenen?' vroeg Charlie, met tegenzin want ze haatte het bij iemand in het krijt te staan.
'Onmogelijk,' antwoordde het mannetje. 'De Onderwereld zou het me niet vergeven.'
Charlie zuchtte, tastte opnieuw naar de bult en de snee, pakte een stoel en ging over het mannetje zitten.
'Ik heb hier een job te doen,' zei ze, 'en zonder geld zal me dat niet lukken.'
'Je kan altijd een baantje nemen,' zei het mannetje.
'Dat is een sterveling niet toegestaan, is me verteld,' zuchtte Charlie weer.
'Klopt,' glimlachte het mannetje, 'maar de Onderwereld zou de Onderwereld niet zijn, als daar om zou gemaald worden. Er zit trouwens een behoorlijk voordeel aan hier je geld verdienen. Je krijgt je loon immers meteen in Schoften uitbetaald, wat veel voordeliger is dan dollars te moeten wisselen.'
'Dat had ik al begrepen,' zei Charlie terwijl ze het mannetje veelzeggend aankeek.
Het mannetje haalde schouder op, maakte een pruttelend geluidje en zei: 'Ik maak de regels hier niet. En ik bepaal al zeker geen wisselkoersen.'
Charlie blies door haar neus. Een zoveelste pijnscheut trok door haar achterhoofd, alsof hij wilde haar het nadenken wilde beletten.
'Ik moet aan kleren geraken,' zei ze. 'Daar zal je me toch mee moeten helpen.'
'Ik zal mijn best doen,' zei het mannetje. Hij had alle geld biljetten weggestopt, sloot de zadeltas af en liet ze onder tafel zakken. 'Maar het kan wel even duren. In de Onderwereld krijg je maar moeilijk iets voor niks gedaan.'
'Ik heb geen tijd te verliezen,' zei Charlie.
'Dat begrijp ik, maar ik kan niet toveren,' zei het mannetje. 'Trouwens, je zal het toch nog even kalm aan moeten doen, want je hebt een lichte hersenschudding.'
'Werkelijk?' reageerde Charlie, zowel geïrriteerd als ongelovig. 'En waar haalt iemand als jij die diagnose vandaan.'
'Van mijn kennis als dokter,' grijnsde het mannetje geamuseerd.
'En dat moet ik geloven?'
'Ik zal je toch al: ik ben geen leugenaar.'
'Als jij het zegt,' mompelde Charlie onverschillig.
'Heb je me al op een leugen kunnen betrappen?' vroeg het mannetje. 'Ik zei je dat ik de beste wisselkoers had en ik waarschuwde je om het wisselkantoor niet binnen te gaan. Had ik het geen twee keer bij het rechte eind?'
Charlie werd duizelig en haastige zich terug naar de brits, die ze maar net op tijd bereikte.
'Voilà,' zei het mannetje, 'zei ik niet het kalm aan te doen?'
Charlie knikte, voelde een braakneiging opkomen, sloot de ogen en brabbelde, met een mond vol speeksel: 'Ja…'
koyaanisqatsi: :-) - greta
Spartaans hoor. Bloot op een brits, piespot eronder, pseudo dokter die aan wassingen doet.
Gaat dat nog erger worden daar?
koyaanisqatsi: JA! :-p - Mistaker
Nou ik ben benieuwd!
Groet,
Greta
koyaanisqatsi: Ik ook (zeg ik altijd) :-)
|
