naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Zoals het klokje tikte 18

door Hoeselaar

Ook het soort letters dat gebruikt werd was volledig uit de tijd. Zelfs het gewicht van deze klok was opeens niet meer diezelfde als deze van gisteren. Dat kan niet, dat bestaat niet dreunde het door zijn hoofd. Zou ik me dan zo vergist hebben, en niet meer weten wat er gisteren gebeurde. De vorige avond had hij wel een kilometer met deze pendule gesjouwd, zonder ook maar iets bemerkt te hebben van dit uitzonderlijke gewicht. Als hij nu met deze klok diezelfde afstand zou lopen, dan moest hij wel uit het goede hout gesneden zijn en een atletisch lichaam bezitten. Nee, ik laat de pendule staan waar ze staat, en zal met Lisbeth wel overleggen wat er verder gedaan moet worden. Ook horen wat zij van mijn ervaring denkt. Franck schoof een stoel naar zich toe en nam plaats daarop en vouwde de oude vergeelde krant heel voorzichtig voor zich open. Hij ging op zoek naar wat de koppen van die dag waren, hij kon en wilde zijn ogen niet geloven, dit was onmogelijk. Voor hem lag een krant met het jaartal 1932 erop maar de dagtekening was ingescheurd en niet meer zo goed leesbaar. Dit kon onmogelijk de krant van gisteren zijn. Franck stond op en verwijderde zich van de tafel en betrachtte de open geslagen krant van op een afstand. Gisteren nog leek het een nieuw en pas verschenen exemplaar te zijn, dat kraakhelder en nog naar toner en terpentijn rook. Linksboven prijkt een foto van een Duitser met net daarboven met kapitale letters "MOORDENAAR" gedrukt. Langszij een tekst over een zekere Bruno Hauptmann die door de federale politie van de Verenigde Staten gevangen werd genomen als zijnde de eventuele moordenaar van Charles Lindberg junior. Hij vouwde de krant weer dicht en borg ze in de lade onder de tafel op. Vanavond zou hij zou de krant samen met Lisbeth nog eens doornemen en dan hoorde hij wel wat er verder mee gebeuren moest. Nu de pendule naakt, maar zeer elegant voor hem op de tafel stond, was het juist alsof ze hem iets zeggen wilde. Franck had het gevoel alsof die klok voor hem hypnotiseerde, hij kreeg zowaar rillengen over zijn hele lijf en de nekharen gingen vanzelf rechtstaan.
Het leek wel alsof zij hem onder dwang zette en hem slaafs dingen liet doen die hij nooit uit zichzelf zou doen. Franck vermande zich en sprak hardop alsof het een toehoorder betrof; "Wie denk jij wel te zijn, je kunt anderen de stuipen op het lijf jagen, maar met mij krijg je dat niet klaar.
Ik moet gek of verblind zijn geweest om jou voor zo veel geld hier naar toe te sleuren. Als ik dat op voorhand geweten had, dan had ik voor hetzelfde geld heel wat anders kunnen kopen, dan had ik nu niet zo'n ellendig en afhankelijk onbehagelijk gevoeld om hier tegenover jou te staan. Ik krijg van jou de stuipen, zie me hier nu eens staan, gelukkig dat er geen toeschouwers zijn want dan liep ik hier met een rode kop rond. Hoe dan ook ik zal je toch moeten verplaatsen of je dat nu fijn of niet prettig vind, dat laat me deze keer ijskoud". Door de ervaring van zojuist plaatste hij zijn benen zo dat hij stevig tegenover dit brute gewicht stond en strekte zijn armen."Zo en nu gaan we je daar op de commode plaatsen en dan moet jij maar de visit … Een flits een knal, en een geweldige pijnscheut voerde vanuit zijn handen doorheen het lichaam om aan de grond de benen en voeten weg te slaan. Franck's handen kregen een enorme shock te verwerken die zo hard en genadeloos was, dat heel zijn lijf tolde en tegen de vloer sloeg. Hij tolde als een bal rondom zijn eigen as, het was of hij door een geweldige mokerslag werd gevloerd. Geheel uit zijn doen, en volledig confuus over de ongebreidelde kracht waar mee hij door de kamer werd geslingerd, benam hem de adem. Niet begrijpend wat hem zojuist overkomen was, trok hij de eerste de beste stoel die in zijn directe nabijheid stond naar zich toe en plofte als een baal stro daarop neer. Wat was dat?