Volg ons op facebook
|
< terug
geen titel
feedback van andere lezers- greta
"Opdienen bij Swingers'. Over dubbelzinnigheid gesproken.
Ben benieuwd naar die werkgevers.
Het verhaal wordt mooi Kafka-iaans, gezien de kwestie met het paspoort.
koyaanisqatsi: :-) - Pake
Luc, ik ben gestopt met het geven van reacties. Je nivo zakt. Ik denk dat je het slachtoffer wordt van veelschrijverij. Spijtig, maar ik kan niet anders dan je daar met nadruk op te wijzen. Je zou meer dan je nu doet je verhaal zelf moeten evalueren. Ik vraag me trouwens af of je iets doet met de kanttekeningen die ik maak. Je blijft bijvoorbeeld maar praten over “het mannetje”, voor jou wellicht een stijlfiguur, voor mij een langzamerhand vervelende maar ook wat inhoudsloze karaktertekening. Als je aspiraties niet verder gaan dan dit, dan is het oké natuurlijk. Dan kan ik niet anders dan je veel schrijfplezier wensen.
Succes verder,
grrr oet,
en toedloe,
'Ik heb twee dingen voor je gevonden…'
Charlie tilde moeizaam haar hoofd op. Ze vroeg zich af hoe lang ze geslapen had en tastte opnieuw naar de bult en de snee op haar achterhoofd, in de hoop dat deze ondertussen verdwenen *zouden zijn. Een pijnscheut op het ogenblik dat ze de erfenis van de rake klap aanraakte drukte haar evenwel met de neus op de *(omgekeerde) feiten.
Het mannetje hield een mouwloos kleedje van ruwe bruine stof voor zich uit en *(begon) lachte onnozel (te glimlachen).
'Een kleedje,' zei hij, alsof dat niet duidelijk was.
Charlie griste het kleedje uit zijn handen en vroeg: 'En wat heb je nog voor me gevonden?' 'Een baantje. Bij Swingers. Opdienen. Ik weet het, het stelt niet veel voor, maar het is een begin.'
Charlie kroop van de brits, duwde de deken van zich af en trok het kleedje zo voorzichtig mogelijk over haar hoofd.
'Dat baantje mag je houden,' zei ze, 'en dit lor krijg je terug van zodra ik weer fatsoenlijke kleren aan mijn lijf heb.'
'Maar...' mompelde het mannetje, 'zonder baantje red je het niet…'
Charlie liep naar de enige spiegel die de woonkamer (van het mannetje)[je blijft maar praten over het mannetje, en hebt kennelijk niet in de gaten dat dit saai wordt en bovendien net als hiwer overbodig] rijk was. Een klein, ovaal geval met een eenvoudig*(e) kader van ruw hout.
'Ik ga terug naar waar ik vandaan kwam,' zei ze, terwijl ze *keurend naar haar spiegelbeeld keek zo goed als ze kon begon te keurde en), 'en kom terug met voldoende geld. Wat me overkomen is, zullen ze me geen twee keer flikken.'
'Maar…'
'Wijs me de weg,' bromde Charlie.
'Naar waar?' vroeg het mannetje wanhopig.
'Naar de grenspost, waar je me de eerste keer bent tegengekomen.'
'Maar…' probeerde het mannetje opnieuw, maar Charlie was niet te houden. Ze liep de kamer, of beter, het piepkleine huis van het mannetje uit, en stapte regelrecht een bosrijk landschap in. Dassen, eekhoorns, vossen en wasberen schoten verschrikt in alle richtingen weg, vogels vluchtten de lucht in.
'In wat voor gat ben ik eigenlijk beland?' vroeg Charlie, meer aan zichzelf dan aan het mannetje, dat haar achterna was gekomen.
'In Voorschoot,' zei het mannetje met gedempte stem, alsof hij zich schaamde voor zijn antwoord.
Charlie draaide zich om.
'De kleinste provincie?'
Het mannetje knikte en boog het hoofd.
'Interesseert me eigenlijk niet,' zei Charlie. 'Waarlangs?'
Het mannetje wees recht voor zich uit, naar een smal pad tussen dichte rijen bomen en struiken.
'We zijn er zo,' zei hij, 'ik woon vlak bij de grens, maar…'
'Des te beter,' onderbrak Charlie. 'Hoe sneller ik hier uit ben, hoe sneller terug, en hoe sneller ik mijn zaken kan afhandelen, zodat ik dit vulgaire rovershol voor eens en altijd vaarwel kan zeggen.'
Het mannetje haastte zich voor Charlie uit en probeerde haar staande te houden, maar werd keer op keer opzij geduwd. Tot Charlie de plek bereikte die ze dacht te herkennen als de plek waar de grenspost was.
'Was het hier niet?' vroeg ze, verbaasd in het rond kijkend, omdat zowel het wachthokje, de barak, als de slagboom verdwenen waren.
Het mannetje blies door zijn neus, haalde de schouders op en zei: 'Tja, dat probeer ik je al een hele tijd uit te leggen…'
'Wat?!'
'De grenspost is er alleen voor wie binnenkomt.'
Charlie trok haar ogen tot nauwe spleten, stak haar kin vooruit en vroeg: 'Hou je me soms voor het lapje?'
'Helemaal niet,' zei het mannetje. 'Vergeet niet dat je in de Onderwereld bent, waar het er helemaal anders aan toe gaat dan waar jij vandaan komt.'
Charlie slaakte een diepe zucht.
'Dus moet ik langs ergens anders weer naar buiten?'
Het mannetje knikte, stak voorzichtig een waarschuwend vingertje op en zei: 'Maar er is nog een probleem…'
'Wat dan?!' snauwde Charlie. Haar humeur werd er niet beter op, wat haar irriteerde, waardoor ze nog humeuriger werd.
'Zonder paspoort geraak je er niet uit…'
Charlie begon te lachen.
'Ja, juist. Ik heb geen paspoort nodig om binnen te geraken, omdat die toch geen nut heeft, maar ik heb er wel één nodig om er terug uit te mogen...'
Maar het mannetje werd er alleen maar ernstiger door. Zijn gezicht werd grauw van somberheid en hoofdschuddend zei hij: 'Ik kan slechts herhalen: het gaat er hier helemaal anders aan toe dan…'
'Jaja, ik begrijp het al!' spuugde Charlie woedend. 'Mooi is dat. Hier zit ik dan! Fantastisch! Vervloekt! Die idioot van een Stan Taliban ook! En jij? Kan jij nog iets anders dan slecht nieuws overbrengen? Of sta ik er moederziel alleen voor?'
Het mannetje nam zijn bril af, haalde een zakdoek tevoorschijn en begon de spuugbelletjes die Charlie op de brillenglazen had gespuugd ostentatief af te vegen.
'Kijk:' begon hij, op een heel ander, veel zelfzekerder toontje, 'veel stervelingen geraken hier hun paspoorten kwijt. Daarom zijn paspoorten ook zo gegeerd door dieven en vervalsers. Ze kunnen veel geld maken van gestolen en vervalste papieren, omdat het voor de ongelukkige stervelingen die hun paspoort kwijtraken de enige kans is om uit de Onderwereld te ontstappen. En dus moet jij in de eerste plaats aan geld zien te geraken om een nieuw paspoort te pakken te krijgen, en dat kan alleen maar door een baantje aan te nemen.'
Charlie' wist niet welke emotie ze de overhand moest geven. Woede, frustratie of wanhoop, het maakte niets uit, want het had er alle schijn van dat het mannetje overschot van gelijk had.
Ze sloeg haar handen voor de ogen, verbeet enkele tranen, haalde diep adem en zei: 'Hoe heette die zaak ook alweer?'
'Swingers!' antwoordde het mannetje, met een stralende glimlach alsof hij net een grote prijs had gewonnen.
- Mistaker
What's in an name...
Groet,
Greta
koyaanisqatsi: Daar zeg je zo wat..
|
