|
< terug
Zoals het klokje tikt 20
Hoelang was Lisbeth nu al weg? Hij raadpleegde zijn polshorloge maar bemerkte dat deze aan zijn pols ontbrak. Op de plaats waar zij zich normaal bevond was er een ring van blaren ontstaan met hier en daar openingen waar een slijmerig witte met bloed doorlopen vloeistof door de pyjamamouw drong. Alleen al het zien van deze wonden maakte hem opnieuw misselijk, hij werd vies van zich zelf. Franck opende met veel au en ah het portier stapte uit en liep omdat hij toch geen andere keus had naar de openstaande deur. Hij was op nog maar twee meter afstand van de deur vandaan toen deze met een geweldige smak voor hem dicht sloeg. Franck stond vol ongeloof weer voor enkele tellen als aan de grond genageld. Hij begreep niet hoe dit mogelijk was, dit was evenals datgene wat hij van te voren al meemaakte onnatuurlijk. De deurknop die een bevriende kunstenaar voor hun ontwierp en ook plaatste brandde als vuur in zijn reeds gehavende hand. En weer schreeuwde hij het van de pijn uit. Zijn geklop en geduw was voor niets de deur week niet geen millimeter. Huilend van woede en onbegrip strompelde hij naar het eerste van de drie vensters en probeerde dit open te duwen maar deinsde als door een horzel gestoken achteruit. Franck zag hoe dat een oude man grijnzende hem vanachter het glas vaarwel toe wuifde Hij herkende hem als de verkoper van de laatste winkel die ze samen bezochten daar in dat rare straatje Zijn grimas duidde hem, dat de pogingen om hier opnieuw binnen te komen vruchteloos zouden blijven. Strompelend liep Franck weer terug naar de voordeur als wilde hij zich niet gewonnen geven en duwde met de laatste kracht die in hem zat maar de deur hield stand. "Weg! Weg! Alleen maar weg; dreunde het in zijn hoofd. Hij keek niet meer om en ondernam ook geen verdere pogingen, het was alsof hij een rode doek voor zijn ogen kreeg, nee! Weg, weg; Alleen maar weg van hier!
Ondertussen
De wind was iets sterker geworden maar van storm kon je zeker nog niet spreken. Lisbeth genoot van dit weer en ze liep dan ook met ferme passen in de richting van de haar zo vertrouwd geworden zee. Hier kon ze haar gedachten ordenen, klaarheid scheppen in de chaos van haar soms zo drukke bestaan. Ze liep hier dikwijls met Franck al vanaf het moment dat ze dit huis erfden en hun eerste eigen nest woonbaar maakten. Ze nam dan ook graag deze weg, omdat ze elke sporadisch voorkomende struik of steen hier kende. Haar ogen volgen de geluidloos zwevende albatros die zich hoog boven haar in de strakke wind op koers probeerde te houden. Meeuwen verkenden hun territorium in een krijsend concert. Haar gedachten werden volledig door hun eerste eigen huis en de zo broodnodige veranderingen in beslag genomen en die nog in de startblokken stonden. Als nu nog eens de aansluiting op het elektrische net een feit werd, ja, dan konden ze ook beginnen met het bekabelen van de kamers en buitenom zou ze dan graag een haag van lampjes tot aan de zeedennen willen hebben. Terwijl ze zo in gedachten verzonken liep welden beelden uit lang verleden voor haar op, van toen ze nog een kleine uk was. Ze zag zich weer als klein meisje terug op oma's schoot. Ze hoorde in gedachten weer de verhaaltjes die opa haar met zoveel passie en gebaren vertelde. Ze beleefde dierbare moment alsof ze nu op dit moment plaatsvonden. Goh, die opa kon goed vertellen, ze voelde nu nog haar oren gloeien als ze aan die prachtige verhalen terug dacht die hij enkel maar voor haar bracht. Oma maakte zich soms kwaad omdat ze zag dat haar lieve kleinkind helemaal in opa's verhalen opging. Dit gebeurde altijd juist voor het slapengaan waardoor haar wangen altijd weer rood aanliepen door de genoten spanning. Bij oma op de schoot,--ach wat waren dat nog tijden. Rond de eindejaarfeesten dan deed oma altijd koekjes bakken, Speculoos of amandelkoekjes en zo van die lekkere kleine suikerbollen en dan rook het hele huis naar deze lekkernijen. Mama maakte dezelfde lekkernijen want ze had het toch van haar moeder geleerd, maar gek genoeg smaakten die van oma altijd stukken beter. Opa was een echte tuinarchitect ook al kende hij dit woord niet eens. Voor dat opa een struik of boom platte maakte hij eerst een tekening waarbij hij telkens een passer nodig had. Lisbeth begreep toen nog niet dat de plaats waar opa de boom plantte op papier veel groter was dan dat kleine stokje dat er geplant werd. Elke boom of struik die opa een plaats gaf was voor dat ze geplant werden naar hoogte, verwachtte omvang, en schaduwlengte in zijn hof ingedeeld. Niets werd bij hem aan het toeval overgelaten, en dan had je oma die zich ergerde over de grote kale plekken in haar tuin. "Niet zo voorbarig zijn, zei hij altijd, laat de tijd haar werk doen, meisje, je zal wel zien hoe dat het hier over twee drie jaar uitziet, laat me nu maar begaan, zorg jij maar dat binnen alles goed verloopt". Het was een lief stel die twee oudjes, ook al konden beide wel eens nukkig zijn.
feedback van andere lezers- Wee
Heerlijk, je horrort bijna.
(In de titel: kloKje.)
x
Hoeselaar: Dank je voor de tip!! Doe m'n best
Willy
|
