Volg ons op facebook
|
< terug
Zoal het klokje tikt 21
De enkele verloren regendruppels sloegen in Lisbeth's gezicht en kondigden aan, dat het weer tegen de middag zou omslaan. Haar gedachten dwaalden naar haar arme Franck. Ze had echt niet correct gehandeld. Hem niet op een gepaste en liefdevolle geste voor zijn inzet en creativiteit bedankt. En dat nog wel door haar eigen lompheid, en hem daardoor met een enorm schuldgevoel opgezadeld. Als ik eerlijk tegenover mezelf ben, dan zou ik dit gedrag ook niet van Franck tolereren. Ik begrijp mezelf niet, hoe kon ik me zo laten gaan?
Hij leest elke wens van mijn ogen nog voor dat ik hem geuit heb. Lisbeth's aandacht werd door een vogel die in moeilijkheden raakte, afgeleidt. Zeker een moederdier dat op zoek naar voedsel was en in de clinch raakte met een soortgenoot en daar de gevolgen van droeg. Ze keek over de nog gladde zee die ze als kustbewoner beter kende dan menige landrat. Vooral dit stukje kust dat zo wild, zo ontembaar bij lag als wilde het zich tegen de grillen van de zee verzetten. Heel in de verte raakte de grijze lucht het zeeoppervlak, ja het mooie weer van de voorbije dagen zou voor een tijdje over zijn. Het weer veranderde hier aan de zee snel, van het een moment naar het ander kon het een volledig ander karakter krijgen. Franck's vader plagde dan steeds te zeggen, dat het weer gelijk aan een vrouw is, onberekenbaar en grillig. Wat dat betrof had hij het toch niet slechter getroffen hebben., Franck's moeder moest altijd de grillen van hem opvangen, en die kwamen heel onverwacht naar boven. Men zegt wel eens dat als je met iemand in het huwelijksbootje stapt, je de hele clan erbij moet nemen, voor mij mag z'n moeder rustig mee in het bootje stappen, maar hem gooi ik eigenhandig over boord. Als Lisbeth aan Franck's vader dacht, dan zag je de vonken uit haar ogen spatten, ja, dan zag ze vuur. Men zegt wel eens dat ieder mens een goede en een slechte kant heeft, nu ik ken hem al meer dan vier jaar en ben die goede kant nog nooit tegengekomen. Volgens mij bezit hij die niet eens, die kwijl. Als ze over hem, zijn vader aan het denken was dan perste ze telkens weer haar vingernagels tot bloedens toe diep in haar eigen handpalmen. Dat gebeurde nu ook weer, en daarom ergerde ze zich zozeer omdat ze zich zo door hem liet opnaaien.
De zeilboot van zojuist zat werkelijk in de problemen, zo te zien had hij bij het ondeskundig naar bakboord manoeuvreren water gemaakt. Een andere zeiler die dit waarnam, had hem uit de penarie geholpen. Dit zou een kluifje voor Franck zijn geweest, dit waren momenten waarin hij zijn zeilkunsten tentoon kon spreiden, en natuurlijk zoals altijd nieuwe vrienden maken, ja, daar was hij sterk in. Mijn Francky-boy is een echte schat, wat hij aanpakt hij ook steeds weer tot een goed einde brengt. Lisbeth's gedachten dwaalden af naar Franck, de eerste man die haar echt boeien kon, en met wie ze ellenlange gesprekken voerde zonder dat hij een enkele keer gaapte.
In de verte waren verschillende boten op het water waardoor haar gedachten naar het pre Franck tijdperk terug gekatapulteerd werd. Het leven kon toch rare sprongen maken, en als ze dan aan haar eerste vriendje dacht, kreeg ze toch nog kriebeltjes maar niet zo erg als dat ze die bij Franck later ondervond. Toen waren dat nog zo van die laagvliegertjes die niet zo heftige reacties veroorzaakten als dat ze die met Franck beleefde.
Bij hem waren ze met zoveel en altijd aan het fladderen gingen dat ze er duizelig van werd. Ze was toen nog maar dertien en Ernie vijftien en ze gingen beiden in dezelfde school. Hij had sproeten en rood haar en werd daarom ook plagend zwavelkop genoemd. Ernie hielp haar met de schooltas te dragen en kon heel goed vertellen, hij las dan ook veel. Ernie's moeder, goh hoe heette dat mens ook al weer--ach ja,--mevrouw Dickens, dat mager ding, die moest twee maal door de deur binnenkomen eer je haar een keer zag.,-- Dat mens zag heel veel problemen op haar familie af komen en gunde daardoor dit prille geluk geen toekomst. Achteraf gezien was ik wel blij dat ik niet verder met Ernie optrok want die is later verslaafd geraakt aan drank en allerlei vieze spulletjes. Ze moest wel toegeven dat de liefde of wat ze toen daarvoor hield, op dat moment wel diep zat. Uren had ze boven bij opa gezeten en hem verteld hoe zwart haar leven wel was.
Na die periode wilde ze een hele tijd geen relatie hebben maar had wel vrienden in overvloed, die haar dan ook op handen droegen. Ja, en toen en toen kwam Jens in haar leven. Ze werd door iedereen benijdt, want wie Jens aan de haak kon slaan die had de hoofdprijs gewonnen. Of het toen om echte liefde ging geloofd ze tot op heden nog niet. Nee! Het was dat gevoel van macht, superioriteit die afgunst kweekte, nee, geen mooi trekje van me. Maar al snel bemerkte ze dat die Jens in feite een lege doos bleek te zijn, een monster zonder waarde, wijven gek, eentje die niets anders wilde dan steeds weer in de belangstelling te staan. Een gevoel voor waarden bezat hij niet, hij wist zelfs niet hoeveel waarde hij aan zichzelf toebedacht. Oké! Het was ook een goede tijd waarin ze veel mensen leerde kennen die op de een of andere manier wel eens haar verdere leven zouden bepalen. Hij wist alles van geld af, maar van het bijeen houden dat was een ander paar sokken dat werd hem ook nooit geleerd. Jens kon bijna tegen het geniale aan, mensen manipuleren. Hij wist iedereen voor zijn kar te spannen, en die, die er de brui aan gaven, bedankte hij met regelrechte terror. Niemand mocht in zijn vaarwater komen en zeker niet tegen hem ageren.
feedback van andere lezers- Wee
Die Jens mag ik niet.
Leuk, een mager ding dat Dickens heet :)
(Zoal (in je titel) noodt nog een s'je.)
x
Hoeselaar: Perfectie is bij mij ver te zoeken maar wel het doel van mijn streven
Gezellige avond en nacht en tot volgend jaar!!
Willy
|
