|
< terug
LET IT BE
Toen ik twintig jaar geleden op een ochtend mijn vuilnis wilde wegzetten vond ik in de containers een prachtig bloemenschilderij. Ik had een neus voor waardevolle spullen en nam het dus mee naar huis om het aan mijn vader te tonen. Die zag ook de kwaliteit van dit werk en hij besloot om het te verkopen aan één van de antiquairs die hij kende te Brussel. Maar hij kwam van een kale reis terug: het schilderij was niet oud genoeg bevonden. Aan de achterkant hing echter een klein briefje met de naam van de artiest en zijn telefoonnummer, mijn vader raadde mij aan het prachtstuk terug te bezorgen aan de artiest zelf: Jan Buytaert.
Dit was het begin van een mooie vriendschap hoewel er een leeftijdsverschil was van 30 jaar. Jan woonde toen sinds kort in een mooi herenhuis. Hij had weinig sociale contacten maar wist zich toch te handhaven als leraar aan de Stedelijke Academie. Hij wou van mij een kunstenaar maken en gaf mij dus tekenles. Zijn zeven katten waren daarbij een dankbaar onderwerp. Hij liet me terloops een tekening van Picasso zien waarvan hij de trotse bezitter was. Jan was dan ook zo rijk als de zee diep was.
We filosofeerden veel over het leven en het mysterie van het bestaan. Jan werd in de stad bekeken als een bizarre zonderling maar ik leerde hem kennen als een warme hartelijke persoon. Toen hij workshops begon te organiseren nodigde hij me vaak uit om ter plaatse het schoon
vrouwelijk naakt te komen bewonderen.
Vijf jaar na onze ontmoeting begon ik echter te experimenteren als dichter en ook daarin stimuleerde hij mij. Zo gaf hij mij tips en info over auteursrechten en centra waar ik met andere dichters in contact kon komen. Zo belde een dichter mij op om in een zaal mijn werk voor te dragen samen met Tom Lanoye. Ik ben daar niet op ingegaan omdat ik plankenkoorts had! Later bleek dat Jan zelf bij Lanoye meerdere keren had aangedrongen om mij een kans te geven. Diep teleurgesteld in mij verbrak Jan het contact.
Er volgde een stilte van drie jaar. Op vernissages meden we elkaar als de pest. Ondertussen was er een vrouw in zijn leven gekomen, Christiane die de vrouw was geweest van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger.
Tot ik hem op een sombere avond telefonisch contacteerde omdat ik met een ernstig probleem zat. Aarzelend nam hij op maar het werd een lang gesprek en al gauw vroeg hij naar mijn e-mailadres. Hij vertelde enthousiast over zijn verre reizen en over de Dalai Lama waarmee hij een kort gesprek had gehad. Hij had daarbij over zijn beste vriend verteld, ik was zeer vereerd !
Zo ontving ik tot aan zijn overlijden in oktober 2011 heerlijke bijlagen over boeddhistische wijsheden en de mooiste foto's die ik nu nog koester. Zijn overlijden kwam echter niet onverwacht: hij leed sinds twee jaar aan leukemie en was er fysisch sterk op achteruitgegaan. Maar vlak voor zijn dood werd hij uitgebreid gevierd in de stad, zijn werk werd op vele plaatsen tentoongesteld. Hij kreeg zelfs een standbeeld dat nu verplaatst wordt van het ene museum naar het andere. Eindelijk was daar de erkenning !
feedback van andere lezers- Pake
Goed verteld, vind ik, maar een al te abrupt einde. Dat was bij je andere verhaal eigenlijk ook zo. Net alsof je het even af maakt.
et is eigenlijk een verhaal over jullie beide, terwijl dat aan het eind niet blijkt. Wat doet zijn erkenning en zijn overlijden jou?
Je stelt de titel in het Engels, zoals vaker. Waarom? Dat geeft echt geen meerwaarde.
zoals mijn gewoonte:
*:fout (typefout of anderszins)
(): weglaten
stopwoordjes: “echter”
LET IT BE
door Cloclo
Toen ik twintig jaar geleden op een ochtend mijn vuilnis wilde wegzetten vond ik in *een (de) container(s) een prachtig bloemenschilderij. Ik had een neus voor waardevolle spullen en nam het dus mee naar huis om het aan mijn vader te *laten zien (tonen). Die zag ook de kwaliteit van *het (dit) werk en hij besloot om het te verkopen aan één van de antiquairs die hij kende te Brussel. Maar hij kwam van een kale *kermis (reis terug) thuis: het schilderij was niet oud genoeg bevonden. *Wat nu? *Gelukkig hing er aan de achterkant (hing echter) een *(klein) [dubbelop: klein en briefje] briefje met de naam van de artiest en zijn telefoonnummer, mijn vader raadde mij aan het prachtstuk terug te bezorgen aan de artiest zelf: Jan Buytaert.
Dit was het begin van een mooie vriendschap hoewel er een leeftijdsverschil was van 30 jaar. Jan woonde toen sinds kort in een *fraai (mooi; 2x mooi) herenhuis. Hij had weinig sociale contacten maar wist zich toch te handhaven als leraar aan de Stedelijke Academie. Hij wou van mij een kunstenaar maken en gaf mij *(dus) tekenles. Zijn zeven katten waren daarbij een dankbaar onderwerp. Hij liet me terloops een tekening van Picasso zien waarvan hij de trotse bezitter was. Jan was *(dan ook) zo rijk als de zee diep was.
(We) *Vaak filosofeerden we *(veel) over het leven en het mysterie van het bestaan. Jan werd in de stad bekeken als een bizarre zonderling maar ik leerde hem kennen als een warme hartelijke persoon. Toen hij workshops begon te organiseren nodigde hij me vaak uit om *(ter plaatse) het schoon
vrouwelijk naakt te komen bewonderen.
Vijf jaar na onze ontmoeting begon ik *(echter) te experimenteren als dichter en ook daarin stimuleerde hij mij. Zo gaf hij mij tips en info over auteursrechten en centra waar ik met andere dichters in contact kon komen. Zo*(herhaald: zo) belde een dichter mij op om in een zaal mijn werk voor te dragen samen met Tom Lanoye. Ik ben daar niet op ingegaan omdat ik plankenkoorts had! Later bleek dat Jan zelf bij Lanoye meerdere keren had aangedrongen om mij een kans te geven. *(Diep) teleurgesteld in mij verbrak Jan het contact.
Er volgde een stilte van drie jaar. Op vernissages meden we elkaar als de pest. Ondertussen was er een vrouw in zijn leven gekomen, Christiane*, die de vrouw was geweest van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger.
*(Tot ik hem) *Op een sombere avond besloot ik hem telefonisch te contacteren, omdat ik met een ernstig probleem zat. *Ik hoorde zijn aarzeling toen hij opnam (aarzelend nam hij op) maar het werd een lang gesprek en al gauw vroeg hij naar mijn e-mailadres. Hij vertelde enthousiast over zijn verre reizen en over de Dalai Lama waarmee hij een kort gesprek had gehad. Hij had daarbij over *mij als zijn beste vriend verteld, ik was zeer vereerd !
Zo ontving ik *van hem tot aan zijn overlijden in oktober 2011 heerlijke bij*dragen over boeddhistische wijsheden en de mooiste foto's, die ik nu nog koester. Zijn overlijden kwam *(echter) niet onverwacht: hij leed sinds twee jaar aan leukemie en was er fysisch sterk op achteruitgegaan. Maar vlak voor zijn dood werd hij *nog uitgebreid gevierd in de stad*; zijn werk werd op *diverse (vele) plaatsen tentoongesteld. Hij kreeg zelfs een standbeeld dat nu verplaatst wordt van het ene museum naar het andere. Eindelijk was daar de erkenning!
|
