naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Zoals het klokje tikt 25

door Hoeselaar

Eva was niet zeker of dit wel, of niet, Franck's bloed kon zijn, daarom dat ze vroeg ze nog eens nadrukkelijk;
"Meen je dat echt, dat dit Franck's bloed is?, Denk je echt dat hij hier gevochten heeft, en hier gewond raakte, meen je dat nu echt? Luister Lisbeth, voor dat jij je gek laat maken door veronderstellingen die je niet echt op waarheid staven kunt, is het beter dat je jouw energie nu voor het constructief denken gebruikt, vind je ook niet? Waar is dan dat prachtstuk dat volgens jouw beredenering de oorzaak van alle ellende moet zijn? Staat dat binnen in de woonkamer"?
Eva ondernemend als ze is wachtte de goedkeuring van Lisbeth niet af en liep met grote stappen het huis binnen en stond in een oogwenk oog in oog met de aangekochte pendule. Haar eerste gedachte was;- tja, niet mis, maar mij zegt het niets. Echt waar, ze vond het een mooie aanwinst. Zeker door die prachtig uitgewerkte driedeligheid van de voet, het negertje en het heen en weergaande uurwerk maar zij zelf zou dat ding nooit in haar leven hebben binnen gehaald. Hoewel ze meer naar dat klokje keek dan haar lief was, en daarbij niet de indruk kon onderdrukken, dat daar binnenin iets was dat haar uitdaagde, haar nieuwsgierig maakte en daardoor haar ogen tartte.
Parmantig als ze was stapte Eva op het uurwerk af om het van alle kanten te bewonderen en om de eventuele waarde ervan te schatten. Beide handen al uitgestrekt om de pendule te vast te nemen als Lisbeth haar waarschuwt dit vooralsnog niet te doen. Beduusd keek Eva naar haar vriendin want ze begreep niet wat deze bedoelde. De begroeting van zoeven was naar Lisbeth's oordeel ook heel anders verlopen als de andere keren, veel te koel naar Lisbeth's zin. Ze dacht aan een warme omhelzingen die ze anders wist te geven, en de bemoedigende woorden die haar op tijd en stond ten deel vielen. "Zeg, je gaat me nu alles wat er tot nu toe gebeurd is nog eens haarfijn uit de doeken doen, zodat ik weet wat me en ons te doen staat, begrijp je waar ik naartoe wil, Lis?" Lisbeth begon nog eens de hele dag van gisteren en van vanmorgen te vertellen, waarbij ze bemerkte dat ze voorheen toen ze nog met Eva aan het bellen was, sommige dingen onbewust vergeten had. Haar verhaal ging gepaard met veel geaarzel en gehakkel, en soms bleef ze gewoon even in een zin steken. Eva wilde zich vergewissen dat wat haar vriendin vertelde over de gestalte hier aan de tafel geen verzinsels waren, en daarom bleef ze nu ook voor de klok staan en verroerde geen vin. Wat Eva wel opviel, was dat er een soort van elektromagnetisch veld was ontstaan waarbij ze bemerkte dat de minuscule beharing van haar armharen zich aan het oprichten waren. Zoiets had ze wel eens meegemaakt in een showroom van een fabriek waar men elektromechanische toestellen bouwde, maar hier verwachtte ze dit zeker niet. Dit had ze nog nooit eerder meegemaakt.
"Wat is dat?" "Wel dat heb ik nu nog nooit meegemaakt, ik geloof dat je gelijk hebt, het gaat hier niet met juiste dingen toe. Heb jij ze ook al in je handen gehouden"? Verontwaardigd om wat haar hier overkwam, keek ze niet begrijpend naar Lisbeth alsof ze een geest voor zich zag. Lisbeth die haar vriendin mee naar binnen was gevolgd, knikte van nee. Eva greep naar de commode en nam het uurwerk met een vaste greep in haar handen verkleurde tot asgrijs.. Verbaasd over wat haar zojuist gebeurde, keek ze ongelovig naar Lisbeth en stotterde;
"Bah,─ wat was dat? Kijk toch eens, en ze liet de handpalmen aan haar vriendin zien. Kijk toch! Het lijkt wel alsof ze verbrandt zijn, ja, en zo voelt het zich ook aan".
Beide vrouwen stonden tegenover de nieuwe aanwinst en wisten zich op dit moment geen raad. Eva was wel als eerste weer bij positieve en vroeg pijnlijk verrast;
"Hoe hebben jullie in Godsnaam gisteren dit ding tot hier heen kunnen dragen, en hebben jullie toen geen hinder ondervonden"?
"Nee! Franck heeft daar gisteravond niets over gezegd, hij was zoals altijd en maakte nog grapjes over een verkoper die zijn toupetje achter een gordijn verloor. Eva wees naar het uurwerk en vroeg,of het bij hem dan geen branderig gevoel achtergelaten"? "Nee! Want dat had hij me dat wel verteld; en trouwens de pendule was in een bruin inpakpapier verpakt en daaronder lag nog een krant van gisteren.". "Welke krant"? "Die daar! Lisbeth wees naar een vergeelde krant die de verkoper als aandenken had meegegeven. Terwijl Lisbeth de handen van Eva aan het verzorgen was, keek Eva over de tafel heen en zag die oude vergeelde krant naast de pendule liggen. "Hoe kom je in Godsnaam aan zo een oude krant, verzamelen jullie die soms, want dat doen meer en meer mensen maar gemakkelijk lijkt het niet, je er krijgt nogal wat troep bij elkaar", terwijl ze met de linkerhand het dagblad naar zich toe trok en er even een oog op wierp."Ach kijk, dit lijkt me wel een verzamelstuk, en dat soort papier wordt toch niet meer gebruikt als ik goed geïnformeerd ben. Ook de drukletters zijn veel zwaarder als dat men ze vandaag de dag gebruikt". Nu eerst nadat Eva haar op het dagblad wees, bemerkte ze dat dit niet diezelfde krant was die de antiquair hen gisteren meegaf als bewijs dat hij hen dit artikel op die dag verkocht. Toen die man ons deze klok verkocht zei hij dat wij dit dagblad beter niet weg zouden gooien want het zou bij bepaalde gelegenheid van onschatbare waarde kunnen zijn".

feedback van andere lezers

• Wee
  Graag gelezen weer.
  x
  Hoeselaar: Dank je wel Wee, ik had dit al eerder gepost maar op het allerlaatste moment helemaal herschreven
  
  Willy