naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Congo en ik 8 (deel 1)

door ovlijee

Oké, mijn laatste stukje. Voorlopig toch. Tenzij. Misschien schrijf ik definitief niks meer over Congo. Ga ik ook nooit meer terug. Kruip ik terug in mijn schelp. Veilig, blank, rijk. Elke dag warm stromend water over mijn weke rug. Koffie bij 't ontbijt en koters die over twintig jaar hun universitaire studie naar de vaantjes helpen. Maar het ouwmannekeshuis Europa heeft zijn grenzen schoorvoetend op een kier gezet, en om iedere straathoek dwaalt er nu een gespierde, gevaarlijke, hongerige neger: zo'n zwartjoekel. Een pact sluitend met baardapen en Colombiaanse coke-dealers onze dochters te bezwangeren met bastaarden en te bekeren tot vreemde, vreemde rituelen.

Maar niets lijkt wat het is. Zoals toen, die dag, dé dag, mijn dag, van het ontstaan, de wedergeboorte, de mythe, fantasmagorie die rook ontwikkelt zonder vuur. Eindeloos wachtend, weeral, op documenten, stempels, bureaucratisch gehengel naar dollars, maar steeds met een opportuniteit. Niet zoals hier: gesloten is gesloten, geen grijze zone.

Matadi! Havenstad, zoals mijn stad, 't Stad, Congo en Schelde, Antwerpse boten, ooit, nog geen honderd jaar geleden. Toen er misschien nog polio was in de Parochie van Miserie: St. Andries. Waar het volgens mijn vader alle dagen zondag is, waar mijn overgrootouders een beenhouwerij hadden, Kloosterstraat, den Oever.

Er is een scène in de film Cobra Verde van Werner Herzog, waar Klaus Kinski wanhopig een sloep de Oceaan tracht in te slepen (Fort Elmina Ghana) en een Afrikaan met polio is een werkloze toeschouwer: zijn romp alleen functioneert, zijn benen niet. Die man hebben wij gezien (onbekende soldaat) en onze portefeuilles bovenhalend strompelde hij ons voorbij, neus in de wind, wij belachelijk verrast. Kreupel pikkelde hij de haven in. En deze acteur dwong ons in de rol van toeschouwer: kijk, ik behoef geen hulp, ik kan hem zelf vasthouden, ik sta op eigen zelfgemaakte kunstbenen. Kreupelhout, boomstronken, zo oud als de stroom, de wurgslang Congo, die zich zal wreken, genadeloos.

feedback van andere lezers

• Wee
  Veilig, blank, rijk, maar ik lees Congo in je hart.
  x
  ovlijee: Ik hoop echt ooit iets te kunnen geven aan Congo!