|
< terug
Jij 5
De dagen strompelen, weken kruipen voorbij. Zonder erbij na te denken ben ik driemaal deze maand naar Mattias gegaan. Ewan maakt zich zorgen om me. Hij begrijpt niet hoe ik hem in de ogen kan kijken zonder woest te worden. Ik glimlach als hij me dat zegt; de ogen van Mattias vormen de grootste troost die ik tot nog toe heb gevonden. Verwarrend is het nog steeds.
Mattias glimlacht als ik binnen kom lopen. "Lena" fluistert hij zacht als ik mijn armen om hem heen sla en hem zacht door zijn donkerbruine krullen aai. "Lena, ze willen me misschien maar twee jaar, waarvan 6 maanden voorwaardelijk geven." Een lach krult mijn mondhoeken ver omhoog. Ik kijk hem aan en zie de opluchting. Als ik hem loslaat en aan de tafel ga zitten, neemt hij de stoel tegenover mij en kijkt naar me. Neemt ieder beetje van mij in zich op. Ik kreeg er eerst de kriebels van; nu laat ik hem zijn gang gaan. Dan kijkt hij me aan. "Hoe is het, Mattias?" Hij haalt zijn schouders op. "Moordenaars hebben het niet al te moeilijk hier. Respect vind je bij vrijwel iedereen. En angst." Hij trekt een vies gezicht bij het laatste woord dat hij zegt. Hij verafschuwt zijn daad, wil mensen niet angst aanjagen. Een frons verschijnt op mijn voorhoofd. "Zolang je je zwaktes niet laat zien, en doet alsof alles met opzet is gegaan, hoop ik dat je enigszins veilig bent." Mattias knikt. "Ik mijd de andere gevangenen zo goed en zo kwaad als het gaat." Ik glimlach. Hij doet overal zo koel en kalm over, maar ik weet dat hij vanbinnen doodsangsten bevecht. "Het komt wel goed." zeg ik zacht. Mattias schudt zijn hoofd. "Ik snap niet hoe je het me ooit kan vergeven dat ik.. nouja.. Wat ik gedaan heb." Mijn ogen houden zijn gezicht net zo lang vast tot hij me in mijn ogen kijkt. "Omdat ik weet dat je geen slecht mens bent. Hou hier vol. Weet dat je een vriend hebt." Mattias knippert met zijn ogen en blijft me aankijken. Zijn blik verzacht met de seconde. Dan glimlach ik en sta op. "Je ziet me snel terug." Mijn benen lopen nog eens rond de tafel, mijn vinger strijken even door zijn krullen. Dan loop ik naar de deur en loop naar buiten, bij deze benauwende plek vandaan. Het gevoel dat alle bewakers me nakijken bekruipt me, maakt dat ik nog sneller loop.
Eenmaal thuis wacht Ewan me op. "Ben je weer bij hem geweest?" vraagt hij. De klank van zijn stem bevalt me niets. "Wat is daar het probleem mee?" Ewan staat op, pakt me bij mijn bovenarmen en kijkt me diep in mijn ogen. Ik weet niet wat hij zoekt, maar het geeft me de rillingen. Zijn blik is keihard. Toegeven doe ik niet; ik blijf hem terug aankijken. "Ewan. Geef alsjeblieft antwoord." Het komt als een fluistering over mijn lippen. Zijn blik verzacht en hij zucht. "Het is niets. Ik maak me gewoon zorgen om je." Zijn vingers strelen zacht over mijn wang. "Ik hou van je, Lena. Het doet me pijn om je zo te zien. Maar ik ben er voor je." Een kus belandt op Ewan's wang. "Ik weet het, Ewan. Ik hou ook van jou." Met een kneep in zijn hand draai ik me om en loop langzaam de traptreden op. Niets waar ik op dit moment meer naar verlang dan mijn zachte, warme bed.
feedback van andere lezers- Wee
Mooi gevoelig neergezet.
Soms, doe je met je hart, en niemand die je begrijpt, maar je weet, dat het goed is. Dat het zo moet zijn ...
Graag gelezen, Arwenn.
x
arwenn: Dankjewel Wee,
ik ben blij te zien dat ik nog een beetje gelezen word
en mijn schrijven gewaardeerd wordt (:
x - warket
Mooi verwoord.
arwenn: Dankjewel (:
X
|
