naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Congo en ik 8 (deel 3)

door ovlijee

"Precies Indiana Jones! Waar hebben jullie gezeten?" Heerlijk compliment. Daar droomt toch iedere jongen van. Onze laatste avond in Kin. Rechtstreeks van de bus uit Matadi naar een etentje in een chiquere wijk: runderen dwalen onverwacht in de straat. Mijn kaki-avonturiersbroek is smerig en tot op de draad versleten. Zara is niet bestand tegen de evenaarszon.

Ik ben al twee jaar weg hier maar zit hier nog elke dag. Ik kan het loslaten maar ik wil niet. Sinds gisteren weet ik ook waarom. Dankzij een lezeres maar de epifanie kent een quantum-oorsprong: Ik was de polio-patiënt. Ik zelf. Ik was verlamd. Mijn geest, mijn hart, mijn ziel waren verlamd. Maar Congo heeft de controle-freak in mij getemd. En daar zal ik het eeuwig dankbaar voor zijn.

Veel blijft onbeschreven en ongezegd: de dag aan het zwembad, de WK-finale, het verlaten van �

Het inchecken duurde eindeloos. Alsof ze niet wilden dat we weggingen. Maar mijn overgebleven dollars bleven netjes in mijn bezit. Draak tot op het bittere eind, corpulent opgeblazen pronkend op mijn schat.
De beschaving leek toe te nemen zodra we het vliegtuig van Al Afriquya boordden. Of hoe ironisch is het dat we blij waren dat we voor de verandering nu werden overgedragen aan Noord-Afrikaanse moslims. Maar ik zette me pas volledig af na de overstap in Tripoli. In de lucht richting Zaventem kwam de eerste dodemansslaap over me.

Maar landen en uitchecken zorgde voor een grotere cultuurschok dan ik zelf had verwacht. Met mijn smerige kleren, vermagerd en sinds mijn kindertijd terug blond was de westerse steriliteit quasi cliché. Naast mij een kakbruine fitnessjohn die net terug kwam van een zon zee strandvakantie. Ik wou hem opeten. Ik dacht aan de natuurlijke atleten die ik in Congo gezien had, en walgde van zoveel image-building, oppervlakkigheid en fake kunstmatigheid. Ik was agressief. Op straat zag ik de orde, de wegen in perfecte staat, lege auto's en geen vuilnis. Ik voelde me verloren alleen met Averell op een veel te ruime achterbank. Ik wil hier niet zijn.
De dagen erna zocht ik driftig de Villa Tinto op. Hier was er vuur, rood licht, muziek, seks, gevaar, volk op straat, stank.

En na een week of twee was er rust.

In tegenstelling tot Jef Geeraerts heeft Congo bij mij geen diepe wonden geslagen. Integendeel ze heeft littekenweefsel zacht gemaakt. En ik heb het gevoel dat het het puzzelstukje was waar ik zo lang naar op zoek was, vooraleer ik verder kon gaan. De verlengde kindertijd kon nu eindelijk afgesloten worden: dit was mijn Erasmus.

http://www.youtube.com/watch?v=AdOmH1SgZsc