|
< terug
Zoals het klokje tikt 29
Eenmaal boven in het flatje van Eva dat smaakvol ingericht was,kreeg Lisbeth het even moeilijk. Het was alweer de zoveelste huilbui van vandaag die Eva op haar beurt weer probeerde te doen bedaren. Ze begreep haar vriendin wel, maar zelf was ze harder in het nemen,en liet zich ook niet zo snel gaan.
"Je blijft vannacht hier bij mij en mocht Franck in de tussentijd terug komen dan zal hij wel contact met je opnemen. Nu is het tijd geworden om je op andere gedachten te brengen, daarom gaan we even winkelen. Ik heb het een en het ander nodig omdat ik alleen woon en niet op bezoek ben ingesteld. Kom we nemen de tram want het is zo moeilijk om een parkeerplaats te veroveren en als je al eentje hebt dan betaalt men zich blauw." Het was al over acht toen ze aan het kokkerellen begonnen, en even over tien toen alles afgewassen was. Een vaatwasser wilde ze zich later als ze een gezin zou stichten, nu ze alleen was waren die paar kopjes zo weer in de kast. De meeste tijd bleef ze ook buitenshuis eten omdat ze vandaag hier en morgen in een andere stad onderweg was.
Telkens kwam Franck ter sprake en steeds werden tranen vergoten die tot niets leiden deden. Uiteindelijk vielen beiden in slaap Lisbeth in het bed en Eva die niet door het wenen gestoord wilde worden als ideale gastvrouw op de sofa. De beide vrouwen hadden de volgende morgen na het huis van Lisbeth bezocht te hebben de politie op de hoogte gebracht van het onverklaarbare verdwijnen van Franck. De agente aan de balie vond het nog veel te vroeg om nu al een verdwijning aan te geven temeer het hier om een volwassen manspersoon ging en niet om een kind. Eva die beter het woord kon doen dan haar geëmotioneerde vriendin, vertelde de agente wat er volgens hen gebeurt kon zijn. Maar omdat ze ook daar geen steekhoudend bewijs voor hadden buiten het bloed op het Raankozijn werd het moeilijk om geloofwaardig over te komen.
Tijdens hun afwezigheid was de Jeffrey de trouwe brievenbesteller op het erf geweest en omdat hij de bewoners zeer goed kende, bracht hij de post altijd naar binnen waar dan een glaasje sherry op hem wachtte. Het was een hele omweg die hij nog bergop moest afleggen en dat enkel en alleen voor een enkele brievenbus. Wat was zijn verbazing groot toen hij zijn fiets tegen de muur plaatste en zoals gewoonlijk even naar binnenkeek om te zien of er iemand aanwezig was, en drie oude mannen binnen zag die naar hem lachten en zwaaiden. Omdat hij geen van de drie van haar nog pluim kende, en wilde weten of het hier om ongenodde gasten dan landlopers ging. Jeffrey kwam hier al jaren en kende de gewoonten van deze bewoners, maar deze drie oude onverzorgde venten had hij hier nog nooit gezien. Wat was zijn verbazing dan ook groot toen hij de voordeur open zag en meneer zijn auto met geopend dak zag staan. Met een voorzichtig "Hallo" betrad hij het huis en keek schichtig om in de woonkamer waar hij de drie mannen verwachtte. Wat was zijn verbazing groot toe hij de kamer leeg vond, en zeker wist dat er van daaruit geen andere vluchtweg bestond. Hij had er zijn hoofd op willen verwedden deze drie oude venten echt hier aan deze tafel gezien te hebben, en nu was niemand in huis,. Nee! Dit ging zijn petje te boven, hier klopte iets niet. Hij nam een vel papier uiot zij tas en schreef; heb de post op de grote tafel gelegd en zag van buiten drie mannen die me vriendelijk toelachten. Sorry, toen ik dan naar binnen ging waren ze alle drie weg en tekende met Jeffrey. Om zeker te zijn dat hij geen blunder zou slaan nam Jeffrey zijn mobiele telefoon en gaf wat hij gezien had door aan de plaatselijke krantenreporter, dit kon wel eens een primeur worden.
Een uur na hun aankomst bij Lisbeth's huis, stopte een politiecombi op het erf en stappen twee geüniformeerde mannen van middelbare leeftijd uit het VW busje. De eerste die het voertuig bestuurde had zijn kepie op en de tweede een wat dikkere man, zette hem pas op toen hij het voertuig verliet. Ze liepen beiden regelrecht naar het venster dat de vrouwen als bewijslast hadden opgegeven. De iets jonger ogende agent nam zijn pet af en krabde zich achter het oor en de dikkere keerde en ging het huis binnen. Even later kwam de jongere agent zich bij zijn voorgeplaatste voegen. Hij lacht zijn tanden bloot terwijl hij de dames met een vinger aan zijn kepie begroet. Beiden stellen zich voor als de plaatselijke rechercheurs van de nabijgelegen politiepost lieten hun legitimatie zien en gaven hun namen prijs.
"U weet echt niet wat hier gebeurd zou kunnen zijn" vroeg de oudere terwijl hij zijn agenda opende en begon met aantekeningen te maken.. De vrouwen gaven hun visie op wat zij ervan dachten maar omdat ze niets concreets in handen hadden, stopte de oudere met schrijven. Na een tiental minuten liepen alle vier naar buiten en bleven voor het met bloed besmeurde venster staan.
"Hier is niet veel meer te zien van dat bloed, vindt u ook niet"? Het was Eva meteen tussenbeide kwam door te zeggen dat het gisteren de hele namiddag geregend had en dat daardoor het bloed weggespoeld werd. Gelukkig heb ik een gedeelte van dat bloed dat op de ruit zat met een keukenrol verwijderd en heb deze dan in de keukenkast gelegd. U ziet nog de veegstrepen op het glas". De jongere agent nam een minicamera uit zijn uniformzak en maakte enkele foto's en stak het toestel weer op die plaats waar hij het vandaan toverde. Daarna trok hij plastieken handschoenen aan en opende een tas, nam daar een wattenstaafje uit en begon op het hout te wrijven en stak het bewijs samen met het blad keukenpapier in een plastiek zakje en stopte dit in zijn uniformjaszak. De andere agent liep met de twee vrouwen in de richting van de klippen want hij wilde precies weten hoe dat ze gisteren gelopen was. Na een tijdje kwamen ze allen op het erf samen en de oudere vroeg of ze eventuele plannen hadden om het buitenland op te zoeken. Hun antwoord was natuurlijk negatief en dus nemen ze afscheid met de woorden: "U hoort nog van ons" stapten in de combi en het voertuig vertrok met knarsende banden.
feedback van andere lezers- Fiducia
28 in een oogwenk
Hoeselaar: Dank je wel voor het komen lezen beste Fiducia
Willy - Wee
Je tikt de spanning er lekker doorheen.
(Soms schrijf je even in tegenwoordige tijd, i.p.v. verleden tijd, maar dat vind je wel bij herlezen.)
Ik blijf volgen.
x
Hoeselaar: Goed dat je me dat schrijft dan ga ik het nog eens doornemen.
Mag ik je voor je lezende volhardendheid bedanken en hopen dat het nog spannend en lang mag duren
Willy
|
