|
< terug
Basje (5)
Basje en Anton waren drie dagen onderweg. Hun zoektocht naar Armando, een zeedier, zou hen helpen te leren waar ze goed in waren. Ze waren heel wat bergen, vlaktes, dalen en moerassen voorbijgereden. Anton praatte honderduit, Basje zweeg.
'... en dus heb ik toen maar tegen hem gezegd dat hij... Oh, nee, zeg dat het niet waar is!' Anton had de hele tijd zitten praten, maar Basje hoorde meteen dat zijn laatste zin niet tot zijn uitleg behoorde. Er was iets niet pluis.
'Wat is er?' vroeg Basje bezorgd. De auto vertraagde; Anton kon hem nog net naar de kant sturen.
'Ik vrees dat we zonder benzine zitten,' zei Anton vol schaamte.
Basje staarde hem verbaasd aan. Hoe kon hij vergeten te tanken? Basje werd boos. Hij had absoluut geen medelijden met Anton, die moest dit zelf maar oplossen. Hij had maar minder moeten praten en meer moeten opletten.
'Kijk Basje, we zijn nu vier dagen onderweg. Ik heb de hele tijd moeten praten, om een soort gesprek gaande te houden. En zelfs nu we dit voor hebben, reageer je niet. Wat scheelt er met jou? Durf jij dan nooit iets te zeggen?'
'Als je echt mijn mening wil horen. Wel, ik vind het dom dat je zoiets over het hoofd hebt kunnen zien. Misschien moet je wat meer zwijgen en beter opletten of we nog voldoende brandstof hebben. Jij hebt nog geen minuut gezwegen sinds we deze morgen in die auto gestapt zijn. Kan jij nooit tegen de stilte? En nog iets, hoe kan ik iets over mezelf zeggen als jij constant aan het woord bent?' Basje kon zichzelf slaan op dit moment. Hij was boos op zijn enige vriend en hij stond hier op een onbekende plaats. Als Anton hem zou achterlaten, en die kans was groot, dan zou hij hier eeuwig moeten blijven. Hij zag zichzelf zwerven, op zoek naar eten.
Anton keek Basje aan, zonder een woord te zeggen.
'Misschien was deze reis een grote fout en keer ik huiswaarts,' zei Anton ten slotte. Basje kromp ineen. Zie je wel, dacht hij, waarom moest ik zo dom zijn om kwaad op hem te worden? Basje barstte in tranen uit.
'Nee Basje, niet huilen,' zei Anton. Hij kwam naar hem toe om troost te bieden. 'Ik bedoelde het niet zo. We zijn gewoon verkeerd begonnen. Laat ons afspreken dat we vanaf nu het meteen zeggen als er ons iets dwars zit, ok? Ik zal af en toe zwijgen, als jij af en toe iets zegt.'
Basje keek opgelucht op. 'Ok,' zei hij sniffend.
'Dan nu het benzineprobleem.' Anton stapte uit de auto en begon te ijsberen.
Na een half uur complete stilte -ze waren beiden naar een oplossing aan het zoeken- reed er een auto voorbij. Basje kon hem net op tijd doen stoppen. Een mini-roze olifant zat achter het stuur. Ze legden hun probleem voor.
'Iemand van jullie kan met mij meekomen om benzine te halen,' stelde de olifant voor.
Anton stapte resoluut in de wagen. Basje was opgelucht dat hij niet mee moest met die vreemde, maar langs de andere kant bleef hij nu wel op een onbekende plaats alleen achter. Hij glimlachte zenuwachtig terug, toen Anton hem lachend aankeek bij zijn vertrek. Hij besloot zich geen zorgen te maken. Zoveel verkeerde dingen konden er immers niet gebeuren. Hij nam plaats op de motorkap van de auto en probeerde te dagdromen. Verscheidene onbekende geluiden weerhielden hem daar echter van.
Eerst geritsel, vaag in de verte en toen plots een getik vlakbij hem. Hij sprong een meter in de lucht, maar zag toen opgelucht dat het een tak was die tegen de auto aantikte. Hij schudde zijn hoofd. Hoe stom had hij kunnen zijn? Waarom had hij niet meteen gedacht dat het de wind was? Hij installeerde zich terug op de motorkap en probeerde zichzelf gerust te stellen. Hij ademde diep in en uit. Na een paar minuten slaagde hij er in om zich te ontspannen. Nu pas besefte hij dat hij een probleem had. De naam van het probleem: onzekerheid. Hij had nooit vrienden gehad, omdat hij te onzeker was over zichzelf. Hij durfde hier niet alleen achter blijven, omdat hij onzeker was. Te onzeker. Basje keek triest om zich heen. Hij voelde zich niet bepaald opgelucht, nu hij wist wat er 'mis' was met hem. Voor de tweede keer die dag begon hij zacht te huilen. Hij trok zijn knieën op, sloeg zijn armen er omheen en probeerde tot rust te komen. Toen hoorde hij een auto naderen. Hij keek op en droogde de tranen van zijn gezicht. Anton was daar met de benzine.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
de eerste twee delen vond ik gemakkelijker om te lezen
Willy
tinucha: dan zal ik me er nog is aan zetten om ook deze delen vlotter te laten verlopen. merci :)
|
