Volg ons op facebook
|
< terug
Basje (6)
'Zo, dat is ook weer geregeld. Nu kunnen we verder tot het eerste tankstation. Help me er aan herinneren om daar te stoppen,' zei Anton overdreven enthousiast. Hij had gemerkt dat er iets was met Basje en hij probeerde hem op deze manier wat vrolijker te maken. Op de een of andere manier voelde Anton zich ook verantwoordelijk voor dat verdriet. Hij dacht dat het nog steeds een uitloper van de ruzie van daarstraks was.
'Anton, mag ik je wat vertellen?' vroeg Basje weer eens onzeker.
'Ja, natuurlijk, ik heb niets liever, dat weet je toch!'
'Hoe kan je terug zeker worden of zeker zijn over jezelf?'
'Tja, ik ben altijd al zeker geweest van mezelf, het is aangeboren bij mij. Jammer genoeg kan ik je daar niet bij helpen, Basje. Je moet er gewoon wat moeite voor doen.' Anton wou nog vragen waarom Basje met deze vraag zat, maar plots begreep hij het zelf. 'Ik zal je proberen aan te leren om zekerder te zijn over jezelf, als jij me leert hoe te genieten in stilte.'
Basje keek hem dankbaar aan. 'Geen probleem, enige officiële beste vriend!'
Langzaam maar zeker, dat is hoe je de volgende dagen van hun trip het beste zou kunnen beschrijven. Zowel in het opzicht van de trip zelf (die auto van Anton was dan toch niet meer in opperbeste staat) als in het opzicht leren 'zeker zijn' en 'in stilte genieten'. Anton probeerde af en toe te zwijgen en Basje waagde zich sporadisch aan een opmerking, maar een dialoog was nog ver te zoeken.
Op dag tien van hun trip stond hen iets verrassends te wachten. Ze stonden nietsvermoedend op en braken hun tent af. Na het ontbijt, waarbij Basje bijna evenveel had gezegd als Anton, sprongen ze in de cabrio, om nog meer richting zuiden te rijden. Ze waren al behoorlijk op weg, want waar ze nu waren, scheen de zon zo fel als ze nog nooit gezien hadden. Ook was de hemel azuurblauw en ze hadden nog nooit zo'n kleurrijke bloemen als daar gezien. Ze waren beiden onder de indruk, Anton werd er muisstil van, wat wel verwonderlijk is voor een praatgrage haas. Na een paar uur gereden te hebben, besloten ze te pauzeren bij het meer dat ze passeerden, om een lekkere duik te nemen. Anton parkeerde de auto langs de kant van de weg en sprong uit de auto, recht in het meer. Hij spartelde en sputterde.
'Kom op Basje, dit is zalig! Het doet al je zorgen vergeten!'
Basje, die nog steeds veilig in de auto zat, twijfelde. Hij was nooit een goede zwemmer geweest. Zou hij het riskeren in het meer te springen? Hij zag dat Anton niet op de bodem kon staan en die was zoveel groter dan hijzelf. Maar toch, het was vreselijk warm, hij kon wel een frisse duik gebruiken.
Wonder boven wonder haalde de laatste gedachte het bij Basje en hij sprong, met enige aarzeling, het water in. Hij voelde zich naar de bodem zakken en kon geen adem happen. Hij panikeerde een seconde, maar dacht toen aan de instructies die een eend hem ooit gegeven had, toen hij toevallig bij Ineke zijn inkopen ging doen en ze het over zwemmen hadden in de kruidenierszaak. Hij spartelde met zijn poten en kwam met zijn hoofd terug boven water. Opgelucht hapte hij naar adem.
'Zie je wel dat je kunt zwemmen, jij toneelspeler!' lachte Anton tussen twee duiken door.
Basje lachte. Misschien was dat wel zijn probleem, hij moest gewoon meer wagen, dan zou hij er wel komen. Hij besloot daar nu niet aan te denken en dook terug onder water.
Een tijdje later lagen ze beiden te drogen op de strook strand naast het meer. Anton maakte hier en daar een opmerking, maar over het algemeen was het stil. Basje begon de reis leuk te vinden. De zon tintelde speels op zijn snoet en juist op dat moment maakte hij een beslissing. Hij zou nooit nog onzeker zijn over zichzelf. Mocht hij zich onzeker voelen, dan zou hij aan dit moment denken en beseffen dat er niets te vrezen viel. Hij glimlachte tevreden naar de zon en wou net aan Anton vertellen wat hij zojuist besloten had, maar plots verscheen er een schaduw boven hen.
'Hé, dat is raar, ik dacht dat er geen wolk aan de hemel was', zei Basje verbaasd. Hij opende zijn ogen en keek recht in het gezicht van een grote, boosaardige wolf. Ook Anton opende zijn ogen.
'Waaaaaaaaaaa!! Basje, er staat een grote boze wolf in onze zon! Ik dacht dat het een wolk was, maar zoals jij al zei, dat kan helemaal niet, aangezien het een wolkenloze hemel was. Oh nee, Basje, help! Zeg dan toch iets!! Wat moeten we nu doen? Gaan we lopen? Hallo, Basje! Help! Zeg dan toch iets, zullen we gaan lopen? Of wachten we tot hij ons gewoon opgegeten heeft?' En terwijl Anton maar bleef doorratelen in paniek, was Basje weer een hoopje onzekerheid. Het gevoel dat hij geen minuut geleden gehad had, was nu volledig verdwenen. Hij kon en durfde niets zeggen. Het leek of hij zijn stem voor altijd verloren had. Hij durfde zijn ogen zelfs niet te openen om de wolf nog eens beter te bekijken.
'Oh, of wacht. Basje, misschien moeten we meneer de grote boze wolf gewoon vragen wat hij van ons wil. Als hij een van ons wil opeten, mag jij eerst, hoor, Basje, ik zit er niet mee in om te wachten.. Oh jee, wat moeten we nu toch doen? Basje, geef toch is antwoord! Ok, ik heb het door, ik, Anton Knabbel, mag de zaken weer eens mooi oplossen, niet waar?'
Basje kon niet meer bewegen. Zelfs knikken met zijn hoofd was te veel gevraagd, hij leek wel bevroren.
'Ok, meneer de Grote Boze Wolf, wat moet je van ons hebben? Kunnen we u met iets helpen? Heb je een vraag, wij helpen graag! Haha, hé das een goeie, die rijmt! Basje, heb je dat gehoord?'
De Grote Boze Wolf gromde en toonde zijn scherpe, gele hoektanden aan Anton.
'Nee meneer, dat is niet zo. De choco staat in het schap naast de zuivelproducten. Inderdaad, graag gedaan, geen probleem. Dash, zo wit, schoner kan het niet! Mevrouw, mag ik je kaartje eens zien? Ruiten is troef! Door een ongeval is de weg van het Woud naar de vijver volledig versperd, u wordt verzocht de wegomlegging te volgen!' Anton wist niet meer wat hij aan het zeggen was. Doodsbang ratelde hij door. Wat zou die wolf nu met hen doen?
'Ok, genoeg!' beval de Grote Boze Wolf, 'Ik ben Grobowo en ik ben gezonden door Armando. Jullie moeten mij volgen als jullie je problemen willen oplossen.' De stem van Grobowo klonk best aangenaam. Basje waagde zijn ogen te openen. Anton, die nog steeds volop wartaal aan het uitkramen was, verminderde zijn waterval van onzin woorden. Hij mompelde nog wat en toen was het stil.
'Ik wil hier niet heel de dag op een antwoord van jullie wachten, dus komen jullie of niet?' Grobowo klonk nu zelfs bijna vriendelijk. Basje voelde dat hij terug zijn hoofd kon bewegen en knikte van ja. Anton kon plots niets meer zeggen. Het was raar om hem daar zo te zien staan. Hij staarde verdwaasd voor zich uit. Basje stond recht en nam Anton onder arm. Hij raapte al zijn moed bijeen en zei: 'Ok, Grobowo, naar waar gaan we?'
feedback van andere lezers- Wee
Ik volg!
x
tinucha: waarvoor dank :)
x
|
